اباڻا سٻاجها سياڻا اياڻا

[رضوان علي جمالي]

لهن ڪين چيتي تان هرگزاباڻا، ​

سدائين سدورا سٻاجها سياڻا ۔​

ٺڳي ڊوهـ دولاب هرگز نه ڄاڻن، ​

اڳي به اياڻا ته اڄ به اياڻا ۔​

اُهي ڏٿ ڏهاڙي ٿا آڻِن ۽ چاڙهِن، ​

پپون ڦوڳ ڦلڙيون للر لنب لاڻا۔ ​

بکيا پيٽ تن جا ،سدا انگ اگهاڙا، ​

ڪمائين هميشه ٻين ڪاڻ ناڻا۔​

ڪري ڏاڍ آرڏي زماني رُئاڙيا، ​

سُڪا نيڻ هرگز نه تنجا نماڻا۔ ​

دٻايل ستايل هيسايل منجهايل، ​

هميشه جيان مجبور اڄ ڀي اباڻا۔ ​

نڪا رات پنهنجي نڪو ڏينهن تن جو، ​

پراون درن تي انهنجا وهاڻا۔ ​

ٻڌو تن ته ڄمندئي نوڪرن جو نالو، ​

تڏهن کان ئي وسريامزورن کان ماڻا۔ ​

ٻڌيون ڪنهن نه آهون ۽ دانهون انهنجون، ​

ڪڏهن عرض آزيون نه تنجا اگهاڻا۔ ​

جڏهن ڀي وري ڪائي وسڪار ٿي پئي، ​

ٽِمي پيا غريبن جا پکڙا پراڻا۔ ​

هوائن جي شهزور جهوٽن جهڪن کان، ​

ٻريا ئي ڏيئا مس ته ٻيهر اُجهاڻا۔ ​

ڪرم ڪاڻ تنهنجي اکين ۾ اوسيئڙو، ​

ڪڏهن ڏينهن ڦرندا انهنجا نڄاڻا۔ ​

ڪرم ٽالپر ​

​