تو سان ملائي ديد رهي ڪير ٿو سگهي،

[عرس پريو]

غزل​

​

تو سان ملائي ديد رهي ڪير ٿو سگهي،​

تنهنجي نظر جو تاب سهي ڪير ٿو سگهي.​

محسوس ٿئين ٿو پر نه ملين ٿو ڪٿي پرين،​

تنهنجو مقام خاص لهي ڪير ٿو سگهي.​

توکان وٺن ٿا حسن جي خيرات سڀ حسين،​

تنهنجي مقابلي ۾ اچي ڪير ٿو سگهي.​

ڇو ٿو ڏئين ڏکن جا ڏجها بيگناهه کي،​

توکان اهو سوال پڇي ڪير ٿو سگهي.​

جٿ ڪٿ هلي ٿي تنهنجي ستم ۽ غضب جي ڳالهه،​

سچ صاف توکي منهن تي چئي ڪير ٿو سگهي.​

الفت جي راهه ۾ ٿو ڪٿي هوش ساٿ ڏئي.​

گڏ باهه سان ڪپاهه رکي ڪير ٿو سگهي.​

هرڪو رهي ٿو پنهنجي پريشانين ۾ گم،​

ٻئي جي ڏکن جي ڳالهه ٻڌي ڪير ٿو سگهي.​

’حامي‘ ٿياسون دور نظر کان ته ڇا ٿيو،​

دل کان اسان کي دور رکي ڪير ٿو سگهي.​

ڊاڪٽر عطا محمد ”حامي“

​