اتفاق سان ان لقمان جي حڪايت پڙهي هئي، ويجهو ئي ڪجهه ڀتر رکيل هئا ان اهي ڀتر کڻي مٽڪي ۾ وجهڻ شروع ڪيا. وجهندي وجهندي صبح کان شام ٿي ويس. اڃايل ته اڳيئي هيو سو ساڻو ٿي ڪري پيو. مٽڪي ۾ نظر وجهي ڏٺائين ته رڳو ڀتر ئي ڀتر هئا. سمورو پاڻي ته ڀترن پي ختم ڪري ڇڏيو هئو. بي اختيار وات مان نڪتس.. ”ڀلا لقمان تنهنجي ته ...“ ۽ پوءِ بي ساهو ٿي زمين تي ڪري، مري ويو.
جيڪڏهن اهو ڪانءُ ڪٿان ڪا نلڪي کنيو اچي ها ۽ مٽڪي جي ڪپ تي ويهي پاڻي کي چُوسيِ وٺي ها ته پنهنجو مطلب حاصل ٿي وڃيس ها. زندگي نه وڃائي ويهي ها.
-------
ابنِ انشا جي ڪتاب ”اردو ڪي آخري ڪتاب“ منجهان ترجمو
