عرس پريو
سينيئر رڪن
غزل
ٻڌو ٿا هم نشينو مان غمن ۾ خود ڪفيل آهيان
غمن ۾ خود ڪفيل آهيان محبّت جو دليل آهيان
اهو اعزاز منهنجي ڪاڻ ڪافي آه اي يارو،
ته مان محبوب پنهنجي وٽ جميلن کان جميل آهيان
ڊڄان ٿو آتشِ هجر و محبّت کان نه هرگز مان،
يقين ڪريو ته هن پنهنجي زماني جو خليل آهيان .
سندم عشق و محبّت جي ڪهاڻي کي نه ٻڌ هرگز،
پڇين ڇا ٿو فقيهِه شهر مان قصّو طويل آهيان.
ٻڌم اڄ پيرِ ميخانه کان ميخاني ۾ هي دعويٰ،
ٿيو اي ميڪشو مدهوش اهلِ سلسبيل آهيان.
متان تون مون کي سمجهين بيوقوف اي مولوي صاحب،
تغافل عارفانه ۾ عقيل آهيان عقيل آهيان.
حقيقت تي نظر آهي طريقت تي عمل آهي،
مبادا واعظو سمجهو ته محوِ قال و قيل آهيان.
جليل القدر! تو وٽ طالب الموليٰ حقير آهي،
مگر جاني! زماني ۾ يقيناً بي عديل آهيان.
مخدوم محمّد زمان ”طالب الموليٰ“
