انسان

انسان پنهنجي مرضي کان بغير هن دنيا ۾ اچي ٿو ۽ پنهنجي مرضي کان بغير هتان هليو وڃي ٿو،​

ننڍڙي هوندي فرشتو،​

جواني ۾ شيطان، ۽​

پوڙهائپ ۾ بيوقوف سمجهيو ويندو آهي،​

غريب آهي ته فضول آهي، امير آهي ته مغرور آهي،​

خيرات ڪري ٿو ته شهرت جو بکيو، نه ڪري ته ڪنجوس آهي،​

مذهب پرست آهي ته مڪار آهي، مذهب کان پري آهي ته گنهگار آهي،​

دنيا ۾ ايندو آهي ته هر ڪو ان کي چمڻ چاهيندو آهي، دنيا کان وڃڻ کان پو هر ڪو ان مان جان ڇڏائڻ چاهيندو آهي، پيدائش جي وقت پاڻ روئيندو آهي، ۽ مرڻ وقت ٻين کي روئاڙي ويندو آهي۔​

آخر انسان جي حقيقت آهي ڇا؟؟؟؟؟؟؟​

 

انسان جڏهن هن دنيا ۾ ايندو آهي ته جيئن جيتري هن جي زندگي هوندي آهي،اوترو وقت هن کي دنيا ۾ جيئڻو پوندو،تنهنڪري هن جو خوشي سان استقبال ڪري هن جي همت افزائي ڪئي ويندي آهي،مائٽن کي وري هن مان اميدون به هونديون آهن ته پوڙهائپ،بيماري وغيره ۾ هي اسان جو سهارو بڻبو۔پيدائش وقت روئڻ صحتمند هجڻ جي نشاني آهي ۽ اها ئي واحد هن جي ٻولي آهي،ان سلسلي ۾ توهان منهنجو بلاگ ٻارن جي عالمي زبان پڙهي سًگهو ٿيون۔مرڻ وقت ٻيا مائٽ عزيز هن جي تڪليف،دردن،ضعف وغيره کي به ڏسي روئيندا آهن،۽ جي موت وقت پهنجي ٻارن جو واًحد ڪفيل آهي ته پو اهي پنهجو سهارو کسٍجڻ تي روئيندا آهن۔باقي رهي اها ڳاله ته هن جي عمل تي ماڻهو مختلف منفي تبصرا ڪن ٿا ته اهو ته انسان جي اخلاص جو امتحان آهي۔باقي جيترا وات اوتريون ڳالهيون ،ان ڳاله جو ته اثر ئي نه وٺڻ کپي،سچ ۽ حق جي واٽ تي بنا ڪنهن خوف و خطر هلڻ ۾ ئي ڪاميابي آهي۔