عرس پريو
سينيئر رڪن
خيرپور ناٿن شاهه جو پورو احوال شعري انداز ۾
ڪيان ٻارڙن ساڻ احوال مان.
لکان ”خيرپور“ شهر جي ڳالهه مان.
هيو سن اڻويهه سئو ايڪٽيهه،
ٺهيو ”خيرپور تعلقو“ اي فقيہ!
”ڪَڪڙَ“ تعلقو ان کان اڳ ۾ هيو،
جڙيو هي جڏهن ”دادو ضلعو“ جڙيو.
اتر ڏانهن ”ميهڙ“ تعلقي جي حد،
ڏکڻ منجهه ”جوهي“ ۽ ”دادو“ مدد
۽ اولهه ۾ آهي جبل ”کيرٿر“
ته اوڀر ۾ ”سنڌو“ جو سهڻو ڪپر.
ته آ ”خيرپور“ ميونسپالٽي،
۽ ٽائون ڪاميٽي ”سيتا“ ٺهي.
ڪي يونين ڪائونسلون قرب جون،
لکان ٿو مان هڪ هڪ جو کولي حدون.
”ٻگهيا“ ”گوزو“ ”ڪَنڊي چُکي“ ۽ ”پريا“
”ڪڪڙ“ ”ڪور“ ”مٺو ٻٻر“ ڀر جهلا،
”ٿلهو“ ”ڇوڙ“ ”ٻرڙا“ ٿيا شان جا،
اجهو سنڌي ٻٽڙا لکان ٿو ادا.
لکان هاڻ ڍنڍون ۽ ڍورا ٿو مان،
مڃان رب سائين جا ٿورا ٿو مان.
”سنهاري“ ۽ ”ڪنڊي چُکي“ ڍنڍ ”ڊئون“
اچو ”فيڪراٽو“ ۽ ”ويجي“ گهمون.
چون ڍنڍ جو نالو آ ”مارئي“
اتر کان اچن ٿا پکي هت ڪَهي،
انڊس هاءِ وي آهي رستو وڏو،
۽ نڪري ٿو ”سيتا“ ڏي رستو ڀلو.
جو ”سيتا“ کان پياري ڏي رستو وڃي ٿو،
”سيوهاڻي دڳ“ سان سڃاتو وڃي.
وڃي رستو هڪ ”ٻورڙي“ ڏانهن ٿو،
۽ اولهه ڏي ”بُگ“ ”گوزي“ ”ماڏي“ سندو.
اڳيان ”ايف پي بند“ آهي جُڙيل،
ته ڪاڇي ۾ ”گهاري“ به آهي اڏيل.
هي ”سالاري“ ”پٽ گل محمد“ جون رڻ،
ڏٺو ڪاڇي واسين ڀلو ڪونه ڏڻِ.
اجهو ”ٻوڙا لاکير“ جو روڊ آهه،
”ڪَنڊي“ ڏانهن نڪري ننڍي شاهراهه.
”ڪنڊي“ نالو آ ”بيد“ يونين جو،
نه ڄاڻان مٽايو ويو آهه، ڇو؟
جڏهن ”خيرپور سنگواڻي“ اچو،
ته ”راوت“ وٽان ڄاڻي واڻي اچو.
انڊس هاءِ وي تي اچي ”خانپور“
سُجهي ڪونه ٿو ان جو مون کي قصور
۽ ان کان ڏکڻ ۾ ”ڪَڪڙ“ ٿو اچي،
اتان رستو ”گورک“ جبلن ڏي وڃي.
”ڪڪڙ“ منجهان ”پياري“ ڏي رستو وڃي،
سڄو ملڪ رب جا ٿو ٿورا مڃي.
هتي ريل رستو سڀيتا به آه،
ته ٽيشڻ ”پيارو“ ۽ ”سيتا“ به آ.
هتي آهه ڪاليج جو سرڪار جو،
۽ اسڪول لئه پاڻ سينگار جو.
وڏيون درسگاهون هتي دين جون،
ڀليون مسجدون امن آمين جون،
هيو شاهه هن ملڪ جو ”ميان نصير“،
رهيو بادشاهي ۾ ڪامل فقير.
”ميان وال“ جي فڪر جو باني آ،
خليفا سندس ڀرجهلا بادشاهه.
”عنايت“ ۽ ”نوتي“ جي درگاهه آ،
ته ”محمود لاکير“ پڻ واهه واهه.
”جڙيل شاهه“ ”رحماني“ ۽ ”ويرناٿ“ مگر
شهر سان ”شاهه ناٿن“ جو ساٿ.
وڏي نالي هن تعلقي ۾ اديب،
ڪي شاعر مفڪر وڏا خوش نصيب
ميان ”تاج محمد“ ڪڙئي منجهه هو،
سندس پٽ ”اسحاق“ عالم ٿيو.
”بندل بحر“ شاعر پراڻو هيو،
۽ ”آصف“ اصل راڄ راڻو هيو.
”هوُ ”اعظم“ ”فدا“ ”راز“ ”اظهر“ ”نجيف“
ته ”آزاد“ ”طالب عباسي“، ”شريف“.
هُو ”شائق“ ۽ ”نشتر“ ۽ ”اڪرم“ ڀلو،
”وفا“ ”نور ناشاد“ ”آثم“ ڀلو.
هُو ”پيرل“ ۽ ”سقراط“ ”مجبور“ پڻ،
”سڄڻ“، ”غمزده“ مور ”منصور“ پڻ.
”سچل“ نوجوان ”همسفر گاڏهي“
ته ”گوزائي اصغر“ ”قمر“ ٿيا سهي.
هو ”فياض“ ”صابر“ ”اسد“ ”هموطن“ ۽ ”آصف“،
جي نياڻي ادي ”گلبدن“
هتي ”شاهه پسند چانڊيو“ مير هو،
فقر ۾ سندس روح اڪسير هو.
ڌڻي ڏات جو آهه سهڻو ”بشير“
سندس ڏات واڻي جا آهيون اسير.
آ ماڏي ۾ حڪمت ۽ ڏاهپ سعيد،
وطن منجهه مشهور ”عبدالحميد“
ڪچو ڪاڇو ۽ ميل جو پرڳڻو،
هتي قرب ملندو اسان کي گهڻو،
جوئر، تر، متيرا ۽ ٻاجهر ٿين،
پٻڻ جون ٽڪيون صبح ساجهر اچن.
ٿيابهه مزيدار ملڪين وڃن،
رڳو مهر جي ڳالهه ماڻهو مڃن.
هتي تربتون، مَڙهه پراڻا مقام،
مئي بعد ماڻهن ڪيا اهتمام.
وطن لئه لکيا گيت ”جوهر“ اسان،
وري ڪو نه اينداسين هر هر اسان.
جوهر بروهي