منهنججي شهر جي اڻ پوري منظوم ڪهاڻي

[معصوم سنڌي]

منهنججي شهر جي اڻ پوري منظوم ڪهاڻي​

معصوم سنڌي​

1317 اٽيچمينٽ ڏسو1317 اٽيچمينٽ ڏسو​

ڪنهن پئي چيو​

ڪراچي!​

تون اسان جو سج آهين​

۽ اسين تنهنجا سورج مکي​

پر ڪراچي !​

تنهنجي منهوڙي – ڪياماڙي بندر​

ڪاٺوڙ ۽ گهگهر​

تائين روز ٿيون ڀونڪن بندوقون هتي​

۽ ڪرن ٿا لاش ماڻهن جا،​

پيارن جا،​

پنهوارن جا،​

ٿيون گاڏيون باهه جي نذر،​

شام-سحر،​

رات جي ڪنهن نه ڪنهن پهر،​

ڪٿي به نه ٿو ٻري گيت ميران!​

ڪراچي ٿيا تنهنجا روڊ رستا ويران ا​

ڪات ڪهاڙا کڻي نڪتا هن اغيار،.​

شهر منهنجي جو خوف ۾ بند ٿيو ڪاروبار​

روز ديس منهنجي جي راڄڌاني!​

ٿي رڙي چئي او منهنجا جاني!​

ڇو ڪيو مون کي اغيارن حوالي؟​

هو ڏسو! لاش پيا هن سولجر-شوالي،​

۽ ٽي –هٽي واري گندي نالي،​

شهر سڄي ۾ آ خوني راڪاس​

ڇو خاموش آن تون اي آڪاس!​

آدم بوءِ آدم بوءِ​

لاش سڙي ٿو گرم لوءِ،​

روز راڄڌاني سنڌ جي يرغمال،​

لاش لياريءَ ۾ پيا هن لال،​

هو ڏس کارو ۽ مٺو در!​

جتي منهنجو ۽ هن جو گهر،​

بند آهن دليون ۽ در،،​

او رهگذر!​

او هم سفر!​

اي ڪراچي !​

ڀڻ ڀڻ ڪري مان چوان،​

ماءُ پنهنجي کي ٿو ڏسان،​

جا گهري ٿي هر دم دعا،​

سا آ اها،​

سنڌ سلامت رک رب!​

سنڌ سلامت رک رب!​

(معصوم)​