شعر

[شيرين]

جي تون اچين ته منهنجي محفل مچي پوي،​

دل هي دردن ورتي جهومي نچي پوي۔​

​

آ شهر ۾ پچار ته استاد ٿو مري،​

جي سونهن ساٿ ڏئي ته بخاري بچي پوي۔​

(استاد بخاري)​

 

[راشد سومرو]

زب

جي تون اچين ته منهنجي محفل مچي پوي،​

دل هي دردن ورتي جهومي نچي پوي۔​

​

آ شهر ۾ پچار ته استاد ٿو مري،​

جي سونهن ساٿ ڏئي ته بخاري بچي پوي۔​

(استاد بخاري)​

زبردست چوسٽو آهي

 

[الهه ورايو ميمڻ]

زبردست شاعري آهي۔۔۔۔۔۔۔۔

 

[عبدالعزيز سمون]

زبردست شاعري آهي۔۔۔۔۔۔۔۔

ادا اله ورايا صاحب پهريان ته پنهنجو تعرف ڪرايو

 

[الهه ورايو ميمڻ]

ادا عبدالعزيز سمون صاحب اسان غريب ماڻهن جو تعارف ڪا حيثيت نه ٿو رکي، منهنجو اصل نالو حافظ مطيع الله ميمڻ آهي، پر هي نالو منهنجي ڏاڏي مون تي رکيو هو۔

 

[عبدالعزيز سمون]

ادا عبدالعزيز سمون صاحب اسان غريب ماڻهن جو تعارف ڪا حيثيت نه ٿو رکي، منهنجو اصل نالو حافظ مطيع الله ميمڻ آهي، پر هي نالو منهنجي ڏاڏي مون تي رکيو هو۔

حافظ صاحب منهنجي چوڻ جو مقصد اهو نه هو جيڪو اوهان سمجهيو آ ، نالو ته اوهان جو لکيو پيو آ ، منهنجو مطلب اهو آ ته توهان اهو اسان کي ٻڌايو ته توهان رهندا ڪٿي آهيو ، ڇا ڪندا آهيو ۔
باقي رهي غريب جي ڳاله ته ادا غريب انسان ناهن هوندا ڇا؟

 

[الهه ورايو ميمڻ]

ادا هاڻ ته مون پنهنجو ماڳ لکي ڇڏيو آهي هاڻي توهان کي ڪا تڪليف نه ٿيندي۔

 

[ممتاز قريشي]

پيار ڏئي، پيار گهُرين ٿو۔۔حيف هُجئي استاد۔۔
عاشق ناهين، آهين يار وڏو واپاري۔۔۔۔

 

[منظور ڪلهوڙو]

تنهنجو منهنجو ناتو رشتو شايد موت ڇني،
هي ياري هڪ ٻي ياري آ ، ناهي ماڻهن واري۔۔۔استاد

تنهن جي تُڪ تيز نگاهن کان بچيو ڪو ڪونهي،
ڇو ته هر تير لڳو، ٺيڪ ٿيو ڪو ڪونهي

 

[راجا راجيندر]

تمام بھترين سيٽون آھن استاد بخاري جون، استاد ھڪ سچو سنڌ جو عاشق ۽ ھڪ بھترين خوبصورت دل رکندڙ شخصيت جو مالڪ ھو. استاد جي شاعري ھڪ عام ماڻھو جي شاعري جو تسلسل آھي. استاد جيڪي ڪجھ لکندا ويا ان ۾ عاميت ظاھري ڏسڻ ۾ اچي ٿي.