داستان عمر مارئي

[شيرين]

عمر منهنجون اباڻن ۾ ادا پل پل پچارون ڏس،​

روئن سرتيون ڀريو سڏڪا، کنيو هٿڙا ويچاريون ڏس۔​

(1)​

لُلر لوڻڪ چِڀڙ ڇاهيون، گزارو جن جو کاهڙ ۾،​

پٽيو کائن پڪا پيرو، ڪيو سلهٽ سنگهاريون ڏس۔​

(2)​

پلنگ پينگهن کٽولن کي، ڇڏن سانگي منهنجا ساڙي،​

پکيڙيل پن پڌر تي تون پهوارن جون پاٿاريون ڏس۔​

(3)​

صبح ساجهر منهنجا مارون، وڃن ٿا مال سان پهريو،​

وچين وارنِ وٿاڻن تي ڌنارن جون جهونگارون ڏس۔​

(4)​

وسن ميهڙا ولهارن تي، خوشي ۾ خاصخيلي هُتِ،​

ٿين سانگي سَرَهَا صادق، هلي ڀٽن بهارون ڏس۔​

 

[شيرين]

عمر منهنجون اباڻن ۾ ادا پل پل پچارون ڏس،​

روئن سرتيون ڀريو سڏڪا، کنيو هٿڙا ويچاريون ڏس۔​

(1)​

لُلر لوڻڪ چِڀڙ ڇاهيون، گزارو جن جو کاهڙ ۾،​

پٽيو کائن پڪا پيرو، ڪيو سلهٽ سنگهاريون ڏس۔​

(2)​

پلنگ پينگهن کٽولن کي، ڇڏن سانگي منهنجا ساڙي،​

پکيڙيل پن پڌر تي تون پهوارن جون پاٿاريون ڏس۔​

(3)​

صبح ساجهر منهنجا مارون، وڃن ٿا مال سان پهريو،​

وچين وارنِ وٿاڻن تي ڌنارن جون جهونگارون ڏس۔​

(4)​

وسن ميهڙا ولهارن تي، خوشي ۾ خاصخيلي هُتِ،​

ٿين سانگي سَرَهَا صادق، هلي ڀٽن بهارون ڏس۔​

(محمد صادق خاصخيلي)

 

[سليمان وساڻ]

خوبصورت شاعري ۔۔۔۔ سهڻي شيئرنگ

 

[نثارابڙو]

وسن ميهڙا ولهارن تي، خوشي ۾ خاصخيلي هُتِ،​

ٿين سانگي سَرَهَا صادق، هلي ڀٽن بهارون ڏس۔​

هن بيت مان سندس نالو ظاهر ٿئي ٿو ۔۔۔ تمام سهڻا بيت ۔۔۔ سر مارئي آهي ئي حب الوطني جو اهڃاڻ ۔۔۔ مهرباني منهنجي ننڍڙي ڀيڻ ۔۔۔​

 

[غلام مصطفي ميمڻ]

گلن وانگر هر دم مسڪرائيندڙ پياري،ننڍڙي ڀيڻ محترم شيرين اسلام عليڪم۔ شاه سائين جي رسالي جي هڪ تمام اهم سرمارئي مان بيت چونڍ ڪري هت ونڍ ڪرڻ لاء اوهانجون مهربانيون۔
”سرمارئي“ جو پس منظر عمر مارئي جو قصو آهي جيڪو وطن جي حب ۽ محبت جي داستان آهي:اهو سنڌ جي هڪ ڳوٺاڻي نياڻيء جي ست سيل ۽ سنڌ جي هڪ عادل بادشاه جي صبر ۽ انصاف جو داستان آهي۔ هن ۾ جهوپڙي ۾ رهندڙ جهانگين جي ڏکي مگر آجي ۽ محبت ڀري رهڻي ڪهڻي کي،ماڙين محلن ۾ رهندڙن جي سک ۽ عيش آرام وري پابند زندگيء تي فوقيت ڏنل آهي۔هي سنڌ جي غريبن جي اشرافت ۽ خودداري جو داستان آهي،بلڪ سنڌ جي اعلئ سماجي قدرن جو آئينو آهي،جنهن ڪري صدين کان وٺي سنڌ ۾ هنڌين ماڳين مشهوررهيو آهي۔
”وطن جي حب“ هن سر جو مرڪزي موضوع آهي، ۽ مارئي جو ڪردار انهيء حب ۽ پيار جو علمبردار آهي ،پر حقيقي پيار صرف ملڪ يا ملڪ جي ماڻهن ۽ مائٽن جي ڪري نه آهي،پر سندن اعلئ اخلاقي خوبين ۽ زندگي جي اعلئ قدرن ۽ ڳڻن ڳالهين جي ڪري آهي،جن کي شاه صاحب هن سر جي بيتين ۽ داستان ۾ ڀرپور نموني سان ساراهيو آهي۔
هن سر ۾ سمايل شاه سائين جن جي اعلئ آفاقي فڪر جي ڪنجي آهي۔جنهن جا خاص طور تي ٽري رخ روشن ڪيل آهن۔
(1) سڀ کان مٿانهين الله پاڪ ۾ ايمان ۽ توحيد جي تقويت ۽ طاقت سان ٻاهرين جبر ۽ استبداد جو مقابلو ڪرڻ ۽ ان کان بي نياز ٿيڻ:
اول نام الله جو مڙنئون مٿاهون
ڪئن ڪري قبوليان عمر کي آئون!
(2) وطن جي حب ايمان جو جزو آهي،پر انسان جي هن دنيوي وطن جي واکاڻ ۽ سرهاڻ وطن وارن جي ڳڻن ڳالهين ۾ آهي۔وطن جي حب توڙي وطن وارن سان محبت جو مدار به انهن ڳڻن لڇڻن تي آهي، مارئي به پنهنجن ماروئڙن کي سندن ڳڻن ڳالهين جي ڪري ياد ڪري ٿي: ” وئا ڳڻن ساڻ،ماروئڙا ٿر اڪري“
(3) ازلي حقيقت جي لحاظ سان،انسان جو هي دنيوي وطن عارضي آهي:انسان کي آخر پنهنجهي ان اصلي وطن ڏانهن ورڻو آهي جيڪو سندس تخليق جو سرچشمو آهي۔ اعلئ عرفاني فڪرجي اعتبار سان ،روحن پنهنجي خالق کي پنهنجو رب ڪري مڃيو ۽ ڏانهس موٽڻ جو وعدو ڪيو۔ روح هن دنيا ۾ ذي حيات جي قا لبن ۾ بند آهن، ۽ دنيا جا سڀ ذي حيات هن ڪائنات جي قالب ۾ بند آهن۔ انسان کي توڙي ڪائنات جي ٻي هرشيء کي آزاد ٿي پنهنجي اصلي خالق مالڪ سان ملڻو آهي۔ ”ڪل شِيء يرجع الئ اصله“

هي هنڌ ماڙيون هاڻ، ساڙيان سڀ ڏيهين ري
”ڪل شيء يرجع الئ اصله“، ٿي جهڄان جهانگين ڪاڻ
ڀري پنهنجي ڀاڻ، پسان ملڪ ملير جو۔


نه ڪا خبر خواب،نه ڪوئي اوٺي آئيو
هتي جن هتي اچي ڏنو ڪونه جواب
هميرن حساب، ڪه ڄاڻان ڪيئن ٿيو!


عمر جي انصاف جو،پئس ڪن پڙاء
ويٺي چوء الله، مون تي مٽر نه موٽئا۔

 

[سجاد حسين ساقي]

توهان تمام سٺي ونڊ ڪئي آھي جيڪا اسان جي دل وٽان آھي.