غزل

[شيرين]

​

(غزل)​

سانت ۾ڪو ٽهڪ ٽيڙي تو ڇڏيو،​

ڄڻ مڌر ڪو ساز ڇيڙي تو ڇڏيو.​

ڏور کان پوتي اڏاري اوچتو،​

واءُ ۾ خوشبو پکيڙي تو ڇڏيو.​

حسرتن سان گڏ هئاسين منتشر،​

شاعري! آخر سهيڙي تو ڇڏيو.​

لانگ بوٽن جي لتاڙن ۾ اچي،​

نئين صبح لئه کيت کيڙي تو ڇڏيو.​

ڪا نئين بارش وٺي ناهي اڃا،​

آسرن کي ڇو اڊيڙي تو ڇڏيو.​

هن اداسي کان فقط وڇڙين ته تون،​

هر خوشي جو رخ به ٿيڙي ڇڏيو​

(اداسي جکراڻي)​