غزل

[شيرين]

اهو به صحيح آ، ته ناهيچڱي خودڪشي،​

مگر انت دردن جو آ، خودڪشي خودڪشي۔​

وئي عمر گذري آ اوڌر ۾ پنهنجي سڄي،​

۽ پاڇي ۾ آهي بس بچي خودڪشي۔​

اچي رات چنڊ هڪڙي گهرجي اڱڻ کان پڇيو،​

ته ڇو وصل جي رات هن آ ڪئي خودڪشي؟​

هئا رستا خاموش سڀ شهر جا خوف کان،​

سندن چهري تي هو ويو ڪو لکي خودڪشي۔​

مليا هوندا ڪن کي ته ٽهڪن جا تحفا، مگر،​

اسان کي ته سوکڙي ۾ ملي خودڪشي۔​

انڌيرين ۾ گم روشين جا ٿيا قافلا،​

جو راهن ۾ پئي ٿي مسلسل ٻري خودڪشي۔​

ڪري دانهن ڌرتي چيو اڀ کي ڏک منجهان،​

آ پاڻي بنا دوست! مون ۾ ڦٽي خودڪشي۔​

منجهد ٽاڪ جهڙي آ هاڻي حياتي بڻي،​

۽ ٿي آ وئي باک جهڙي عڌي خودڪشي۔​

پيل هن جي کيسي ۾ ڪاغذ مٿان هو لکيل،​

نه محبوب جي ڄڻ ڪا آهي چمي خودڪشي۔​

انهي کان وڏا بدر! ٻيا ڪهڙا ٿيندا عذاب،​

جو هي رات ٻکجي اسان سان ستي خودڪشي۔​

(بدر شاهه)​

​

​