شعر

[شيرين]

باغن ۾ هوائون بهار لڙيون آهن,
منهنجي لاءسي به پت جهڙيون آهن,
وقت تنهنجي وڇوڙي جو پل پل,
منهنجي لا۽ ساعتون ڪڙيون آهي,
توسان گذريون جيڪي به راتيون هون,
اهي ڄڻ يار چند گهڙيون آهن,
تو کي ماڻڻ جي آس شدت سان,
رسمون ساڳيون مگر کڙيون آهن,
ڳالهه سنڌ جي رکو سدا جاري,
ڇا ٿيو مليون جي هٿڪڙيون آهن,
توسان آيس ملڻ لا۽ ڪجهه ڳالها۽,
بند تنهنجي لنن جون پنکڙيون آهن,
ڇوٿا کوليو انهن کي بند رکو,
امر،دردن جون ڳٺڙيون آهن​