شام

[سهڻي پارس]

شام ڪنھن جو ڀاڪرآھي​

۽ خالي آھي​

ڪيتري وقت تائين ​

تنھنجو ذڪر ڪرڻ کان سواء​

مان توتي سوچيندي رھان ٿي​

مان اھلي پوان ٿي​

ايسيتائين جو منھنجي ساڄي ٻانھن​

۾ رت جي گردش جو ​

ساھ گھٽجڻ لڳي ٿو​

ائين جيئن پيار جي ڀاڪر ۾​

محبوبن جو،​

تون پنھنجي پر ۾ ​

ڪيتري نـ ننڍڙِي ڳالھـ ڪري ويندو آھين​

پر مان ان کي​

ڪيترو وقت ڀوڳيندي رھندي آھيان​

توکان وڇڙڻ وارو ھر لمحو،​

آخري ھڏڪيءَ وانگر​

مون ۾ اٽڪندو آھي​

۽ پوءَ توسان وري ملڻ جي آس ۾​

مان زندهـ ٿي ويندي آھيان​

تون ھڪڙي لاھيءَ وانگر آھين​

جنھن تان مان صدين کان​

ترڪندي رھي آھيان​

نـ تون مون کي روڪين ٿو،​

نـ ئي مون وٽ ڪو سھارو آھي​

ڪڏھن ڪڏھن مون کي ائين لڳندو آھين​

تون ھڪ اھڙو گل آھين​

جيڪو بي وقتو ٽڙيو آھين​

پر پوءَ بـ مان پنھنجي مٽئ تي سوچيان ٿي،​

۽ حيران ٿيان ٿي ​

تـ تون منھنجي ئي مٽئ ۾ ڦُٽي سگھين ٿو.....​

​