شعر

شام شوخيءَ جي رنگن سان ڏينهن ڏياريءَ جو هئو،​

ڇا ته مُرڪن ساڻ مهڪيل چهرو پياريءَ جو هئو.​

رت بسنتيءَ ۾ ٽڙيل ڄڻ ڪا ڪلي ڪچنار جي،​

ڇا ته گل ڇاتيءَ مٿي جوڀن جي ٽاريءَ جو هئو.​

آس جي آڪاس ۾ تارا خوشيءَ جا پيا ٽڙي،​

پئي نگاهن نينهن ارپيو پل بهاريءَ جو هُئو.​

ڳاءَ موهن ميگهه برسي ٻاٻيهن جي آ صدا،​

پياس مان پيو روح تڙپي ٿي جي واريءَ جو هُئو.​

چاهتن جي چنڊ سان ڪيئن چاڳ چُمين جا هُئا،​

عشق ونڊيل اڱرين سان چڳ ڪاريءَ جو هُئو.​

مُحبتون ساريون مئل ڪتبا اُڀا احساس جا،​

هانوَ ۾ جو ڀي هُريو سو درد ياريءِ جو هئو.​

شيخ اياز​