پيارا نثار هن دنيا ۾ هر ماڻهو لاءِ ڌڻي سائين پنهنجي پنهنجي حساب سا سان روزي روٽي جا بندوسبت ڪيا آهن۔ ۽ انهي لاءِ ڪڏنهن ڪڏنهن پنهنجن کان سمنڊ پار دور وڃڻو پئي ٿو۔ ۽ احساس جي بدلجندڙ ڪيفيت ۾ ڪا گهڙي اهڙي به ايندي آهي جو سڀ سُک، حاصلات، خوشيون ۽ پئسو ڪنهن جي ياد آڏو بي معنى ٿي پوندا آهن۔ايئن لڳندو آهي ته جيڪو ڪُجهه آهي اُه آهي۔ مان آهيان ۽ وچ ۾ هي هڪ ڏيک ويک جو پردو آهي جيڪو نه وڻي ٿو نه ڇڏي ٿو سگهجي۔ پر انسان ۾ ڌڻي پاڪ هر مخلوق کان وڌيڪ سگهه رکي آهي اهڙن لمحن کي منهن ڏيڻ لاءِ۔ اهي لمحا وِسارڻ لاءِ۔ هڪ دوست مون کي پريشان ڏِسي اڪثر ايئن ئي چوندو آهي ته يار پريشاني ۽ ڏُک جي ڪا ڀلي ڳالهه آهي ته اُها اها ئي آهي ته اهو نيٺ هليو ويندو آهي۔ جيئن وصلِ يار وڻي ٿو پر هليو ٿو وڃي تيئن فيراق جو به وڃڻ طئي آهي۔
آئون يقين سان چوان ٿو جنهن مهل اوهان اهي احساس مٿين موضوع ۾ لکيا هوندا اُنهي وقت ۽ هن مهل ۽ هن مهل جي ڪيفيت ۾ وڏو فرق هوندو۔
