اسان جا خواب اڃان ساڀيان رَسيا ناهن هي درد غم جا ڪڪر ڀي اڃان هٽيا ناهن اڃا ڳلن تي ڪريل نير ڀي سُڪيا ناهن اڃان بهار جي هوندي به گُلَ ٽِڙيا ناهن اڃان اندر ۾ اسانجي گھڻي اداسي آ اڃان سمنڊ جي هر هڪ سِپي پياسي آ اڃان هزار اميدن جا گل ڪومايل اڃان آ تڙپ، اڃان ڪيئي روح هن گھايل اڃان سنڌوءَ جا ڏسو چَپَ ڪيئن سڪل آهن اڃان هي جيئرا ماڻهو به ڄڻ مئل آهن اڃان ته بوءِ ٿي بارود جي اچي ڪيڏي اڃان امن جي ڪبوتر تي اکِ آ ٽيڏي اڃان ڇني ٿو ڪجي ڌار ماءُ کان ابهم اڃان ٺهي ٿو پيو روز نئون ائٽم بم اڃان به ڀونءِ تي ماڻهو ڳڀا ڳڀا ٿو ٿئي اڃان به ظلم ستم ڪيڏو جا بجا ٿو ٿئي اڃان ڪُسن ٿيون پيون ڪيئي بي گناھ نياڻيون اڃان رقم ٿيون ٿين روز درد آکاڻيون اڃان مرن ٿا پيا مِرگھ بيابانن ۾ اڃان آ گونج ٻڌو وقت جي ايوانن ۾ اڃان به ديس جو انصاف آ بيساکين تي اڃان به موت جو شهباز آهي ڇاتين تي اڃان به زندگي جي بيک ٿو گھري ماڻهو اڃان به ٿورڙي ٺوڪر تي ٿو ڀُري ماڻهو اڃان هوا جو بدن چور آهي زخمن سان اڃان وفا جي ڳلي پئي جلي ٿي ٽانڊن سان اڃان ته گيت سڀئي درد جي لباس ۾ هن اڃان هزارين اکيون آجپي جي آس ۾ هن اڃان ٽياس تي ٽنگجي رهي آ سچائي چوان پوءِ ڪيئن ’محبّت‘ جي آهي رُتِ آئي
