مون پڇيو.....

[سهڻي پارس]

مون توکان رڳو ايترو پڇيو​

تون سمهڻ کان اڳ،​

ڪنهن کي ياد ڪندو آهين؟​

خدا کي،​

پنهنجي ماءُ کي ؟​

يا مون کي؟​

تـ تون ڪاوڙجي پئين!​

مون پڇيو​

تون شاعري ڇا مان ڪندو آهين؟​

پنهنجي دل جي نديء مان؟​

من جي مس ڪپڙيء مان؟​

يا منهنجي اکين مان؟​

تـ تون ناراض ٿي پئين،​

هاڻي توکان پڇان ٿي،​

تون چميون ڪنهن کي ڏيندو آهين؟​

پنهنجي ننڍڙي ڌيءٌ کي؟​

پنهنجي زال جي بيڊولن چپن کي؟

آئيني کي؟​

يا منهنجي شاعريء کي؟​

تون رڳو اکيون کڻي مون کي ،​

ڏسين ڇا پيو؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟.

 

[سليمان وساڻ]

تون شاعري ڇا مان ڪندو آهين؟​

پنهنجي دل جي نديء مان؟​

من جي مس ڪپڙيء مان؟​

يا منهنجي اکين مان؟​

​

​

زبردست ۔۔۔ اوهان جي خيالن جي اڏار تمام وڏي آهي ۽ اوهان جا نطم به وڻندڙ آهن۔​

​

 

[نثارابڙو]

هههههههههههههههههه ۔۔۔۔۔ بي ڊولن چپڙن کي۔

هر چميءَ جو پنهنجو پنهنجو اثر هجي ٿو ۔۔۔۔
ڌيءَ جي چميءَ ۾ پروردگاريءَ جو سڪون حاصل ٿئي ٿو
زال جي چپڙن جي چميءَ ۾ محبت جو مٺاس ملي ٿو
آئيني جي چميءَ ۾ خودپسنديءَ جو مزو ماڻجي ٿو
لفظن کي ڏنل چميءَ ۾ وري فڪر جو احساس ملي ٿو۔

 

[عرس پريو]

مون ٿي پڇيو هن کان سائين​

مون کان وڇڙي ڪئين ٿو ڀائين،​

هو به کِلي پيو آءُ به کِلي پيس​

کلندي کلندي روئي ڏنائين​

بهترين خيال ​

 

[معصوم سنڌي]

چميءَ جو رنگ ڪهڙو آهي؟​

۽ دل جي نديءَ جو وهڪرو گهڻا ڪيوسڪس ٿئي ٿو؟​

جيٽوڻيڪ شاعري ۾ اهي تشبيهون استعمال ٿيڻ/ڪرڻ جي اجازت آهي پر نثر ۾ نه!​

”محبوب سان مڪالمو“هن نثري شاعري ۾ تشبيهاتي انداز کي خوبصورت بڻائي ٿو​

.سوال جنهن جو جواب خود هن نثري نظم ۾ ئي محسوس ڪري دل جي زبان سان پڙهي سگهجي ٿو.​

انداز بيان ۽ اظهار جو طريقي ڪار هن ڪويتا ۾ منفرد نوع ۾ اپٽاريو ويو آهي.​

 

[سهڻي پارس]

مهرباني ادا معصوم تحرير پسند ڪرڻ جي۔

 

[علي ظفر]

تمام بهتري شآعري ڪهڙي مصري جي تعريف ڪري ڪهڙي جي ڪجي سڀ سون آهين