لکڻ پڙهڻ جو شؤق ننڍي هوندي کان هو. ٻاراڻي دؤر ۾ هرو ڀرو پيا تخلص به رکبا هئا. هي 16 سال اڳ يعني مئي 1997 جي ڳالهه آهي ته سنڌي ٻولي جي ارچڪ مرچڪ کان پوءِ بچيل واحد رسالي گل ڦل ۾ لکندا هئاسين. منهنجي هڪ تحرير کي گل ڦل پاران انعام به مليو هو. اڄ نيٽ گردي ۾ سنڌي ادبي بورڊ جي سائيٽ تي هن لنڪ تي اهو مضمون مليو. هڪ پراڻي ياد تازه ٿي. مضمون ڪجهه هن ريت هو.نياڻين جي تعليم جي اهميت نياڻين جي تعليم جي تمام گهڻي اهميت آهي. ۽ انهي طرف هر ڪنهن کي توجه ڏيڻ گهرجي؛ ڇو ته صرف ڇوڪرا ئي پڙهي، اسان جي ملڪ جو نالو روشن نه ڪندا، پر نياڻيون به پڙهي اڳتي هلي ملڪ جي خدمت ڪنديون. اڳئين دور ۾ نياڻين جي تعليم جي ڪابه اهميت نه هئي. ڇوڪرين جا والدين صرف اهو ئي بهانو ٺاهيندا هئا، ته اسان وٽ ڇوڪرين جو پردي ۾ رهڻ ضروري سمجهيو وڃي ٿو، پر هاڻ نياڻين جي تعليم لاءِ سٺا اُپاءُ ورتا ويا آهن. ڪيترائي اسڪول کوليا ويا آهن. ان مان ظاهر آهي، ته نياڻين جي تعليم جي اهميت تمام اهم آهي.ڪنهن گهر ۾، هڪ عورت پڙهيل هوندي، ته ان جو گهر صحيح اصول ۽ طريقي تي هلندو، پر جنهن گهر ۾ ڪابه عورت پڙهيل نه هوندي، اتي ڪوبه اصول ۽ صحيح طريقو نه هوندو ۽ گهر ۾ فائدي بدران نقصان ٿيندو.ان لاءِ اسان کي نياڻين جي تعليم لاءِ وڌ ۾ وڌ ڌيان ڏيڻ گهرجي ۽ ماءُ، پيءُ کي به گهرجي ته هو پنهنجي نياڻين جي تعليم ڏانهن توجه ڏين ته جيئن، ڇوڪريون به اڳتي هلي پنهنجي ڳوٺ، شهر ۽ ملڪ جي خدمت ڪن.
اوهان جو ان وقت به علم ۽ تعليم سان چاهه جيڪو اڄ به آهي۔ اوهان عورتن جي تعليم تي مثبت سوچيو ٿا اهو به ڪمال آهي۔
توهان جي تحرير غور سان پڙهيم ۔۔۔ وري به پڙهيم ۔۔۔۔ حيرت ٿيم ته 16 سال اڳ جي لکيل تحرير ڪنهن ٻار جي تحرير نه هوندي ۔۔۔ ان حساب سان مون کي توهان کي چاچو چوڻ گهرجي پر توهان لڳو نه ٿا۔۔۔ ڇا توهان ٻڌائيندو ته توهان ”عبدالحفيظ النواز ملڪاڻي“ کان عبدالحفيظ لغاري تائين پهچندي ڪهڙا بادام ۽ ڪهڙا حلوه کاڌا آهن۔۔۔ ۽ جي واقعي به ڪو نسخو آهي ته مهرباني ڪري چاچا عرس پريو تائين پهتو ڪندا۔۔
هاهاهاهاهاها! بس وڏا! زماني جا ڌِڪا، بابا جا دڙڪا (غير نصابي ڪتاب پڙهڻ تان)، ويلهن کي ٺيلها ئي منهنجا بادام ۽ حلوا رهيا آهن۔ عرس پريو کي کپن ته مولا کي ٻاڏائي۔ ها باقي اسان ٻئي اوهان کي چاچا چئي سگهون ٿا۔ ۽ شايد لڳو به ٿا۔ ڪيئن نثارابڙو صاحب؟
ادا عبدالحفيظ لغاري توهان درست چيو اسان جي عمر ڪيتري به هجي پر ايتري لڳندي ڪان آهي ذيشان رشيد ته ڏسڻ ۾ ڏاڏو ٿو لڳي ڀلي سائين نثارابڙو ئي فيصلو ڪري۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
هڪ طرف ليک آهي جيڪو ان دور جو آهي جڏهن پاڻ وڌي وڻ ٿيا هياسون ۔۔۔ ۽ حفيظ اڃان ننڍڙو گل ڦل ۔۔۔ پر پوءِ به سندس ليک انتهائي ڪارائتو ۽ فهم وارو آهي ۔۔۔ چوندا آهن ته؛ سڀاڳو ٻار پينگهي ۾ پڌرو ۔۔۔ سمهاريس اونڌو ته سنئون ٿي پوندو ۔۔۔ جو وڙ جڙي جن سين سو وڙ سي ئي ڪن ۔۔۔ حفيظ سهڻو ۽ سلڇڻو، سنڌ دوست آهي ۔۔۔ سندس چهري جي مشڪ ڪيترن ئي ڏکايلن کي به سکيو ڪري وجهندي آهي ۔۔۔ اهڙن انسانن جو آءُ عاشق آهيان ۔۔۔ ڇاڪاڻ ته اهڙا انسان هوندا ئي پيار جي لائق آهن ۔۔۔۔ سدا جيئو سهڻا سائين ۔۔۔۔
ابارشيد ۔۔۔ محترم واڍي عرس سان گهڻو نه اچاءُ، سياڻو ٿيءُ ۔۔۔ ڇاڪاڻ مونکي پاڻ واري ڪمپيوٽر جي دري لڏندي نظر ٿي اچي ۔۔۔۔ ههههه باقي جي چوڻيءَ کي انجي ابتڙ ڪندا ته به مقصد ساڳيو ئي نڪرندو ۔۔۔ هروڀرو ڳالهه ڪا ڏکي ڪانهي ۔۔۔
