سونهن واري شرميلي ڇوڪري

[رسول بخش دائودپوٽه]

او سونهن واي ڇوڪري تنهنجا ناز نخرا ٿا وڻن
تنهنجي هن شرميلي پن تي ڪئي چلولاٿا پيا مرن
معصوم تنهنجي مرڪ آروحن ڀريو هي راز آ
ڪنگڻن ۾ ڀي ڪاڪ جو سهڻو هي آواز آ
جيون ۾ پنهنجي جوت جوجلوو سدان نروار آ
سونهن ساڀيا سڀ سٺا بس لڪل اکين اقرار آ
دل چئي ٿي پوڄجي پوئتي نه هاڻي سوچجي
هن سونهن واري ڇوڪري تي سڀ سڀ ٻاهر اوتجي
اندر ۾ هي ٿي کِلي جيئن ساجن سان ڄڻ ٿي ملي
احساس هن جا اوج ۾ خوشبو هوائون ٿي گهُلي
هن جي کلڻ سان خوشبو وڌي معتر هي ماحول آ
گل گلابي ۽ عنابي ماڻهن ڀريل سڀ جهول آ
ڪين وسري ٿي سگهي موتين جي مالها مور آ
هيرا سڀئي هت ڍير ٿيا هي سڀن کان زور آ
سونهن پنهنجي کي لڪايو ڏائڻ هن ڏيه کان
نر نسورا نانگ هن ڏنگجي وڃُو نه ڏيه کان

 

[سليمان وساڻ]

او سونهن واي ڇوڪري تنهنجا ناز نخرا ٿا وڻن
تنهنجي هن شرميلي پن تي ڪئي چلولاٿا پيا مرن

تمام سهڻا خيال ۔۔۔۔ خوبصورت شاعري ، مونکي رضوان گُل جي شاعريء جون ڪجهه سٽون ياد اچي ويون۔

اسان کي آ ڏاڍي وڻي ڇوڪري،
جا چاهت اسان جي بڻي ڇوڪري.

هو مرڪي پئِي، ٿو صفا ايئن لڳي،
ته معصوم آهي گھڻي ڇوڪري.

 

[رسول بخش دائودپوٽه]

واه سهڻا منهنجا سليمان ادا واه جو جواب آ سهڻا احساس وري موٽ به ان کان چوڻي توها ن مانائتا ماڻهو اسان جي لکڻين کي مان مرتبو جڏنهن ڏيندا آهيو سچ پڇو ته دل باغ باغ ٿي ويندي آهي ۔۔۔

 

[انيلا بخش خاصخيلي]

سائين تمام بهترين رسول بخش بهترين