عشق جي ايم سيد جا قول عشق اهو قانون فطرت جو ڪثرت کي وحدت ۾ سمائي ٿو ان جو ٻيو نالو عشق آهي عشق کي اهل تصوف ٻن قسمن تي مشتمل ڪيو آهي ( 1 ) مجازي عشق ( 2 ) حقيقي عشق مجازي عشق کي ٽن درجن ۾ ورهايو ويو آهي ( 1 ) شخصن سان محبت ( 2 ) قوم جي محبت ( 3 ) انسان ذات جي محبت چونڊيل دوستي وڻ جي ٿڌي ڇانو ۾ گرميءِ وقت آرام وٺڻ جي مثال آهي مون سنڌي قوم جي عشق ۾ منجهس هيٺيون خوبيون ڏٺيون آهن ( 1 ) وفاداري ( 2 ) ڪم آزاري ( 3 ) مهمان نوازي ( 4 ) رواداري ( 5 ) غيرت ( 6 ) حيا ۽ ادب ( 7 ) پيغام محبت ۽ امن جتي سونهن آهي اتي خدا جو نور آهي حسن عشق جو ڪارڻ ۽ روح جي راحت آهي حسن خلقت ڪائنات جو محرڪ آهي جيئن گلاب جي گل سان ڪنڊا به شامل رهن ٿا اهڙيءِ طرح هر خوبصورت نظاري پويان بدصورتي به ڇپيل رهي ٿي پر حقيقت جي نظر سان ڏسڻ مان پتو پوي ٿو ته اهي سڀ نظر جا ڌوڪا هئا ورنه حسن جي حڪومت هر جاءِ تي قائم آهي محبت جي دنيا سوداگر واري نه آهي هن ۾ ڏي وٺ نه ٿيندي آهي شخصي محبت جا مقصد، پائيدار دوستي، رفاقت، باهمي تعاون ۽ هڪ ٻئي کان سبق پرائڻ ٿين ٿا ليڪن ماڻهو جڏهن بنا تميز جي صرف ظاهري شڪل شباهت تي موهجي محبت ڪرڻ لڳي ٿو ته مٿي ذڪر ڪيل چارئي مقصد حاصل ٿي نه سگهندا عشق حقيقي مجازي مرحلا طئي ڪرڻ بعد شروع ٿئي ٿو خدا جي سڃاڻپ لاءِ ميدان مجازي عشق ۾ هموار ٿئي ٿو تنهن ڪري مجاز ۽ حقيقت کي جدا ڪري نٿو سگهجي اهي رڳو عشق جا مرحلا آهن علم جا ٻه پهلو آهن هڪ روحاني ٻيو مادي ٻئي رجحان تنها مفيد ٿي نٿا سگهن ٻنهي جو سنگم لازمي آهي جو صرف محبت يا عشق ذريعي ٿي سگهي ٿو ٻن شين جي محبت هڪ وقت رکڻ دوئي آهي عبادت جيڪڏهن سڪون ۽ دل جمعي پيدا ڪرڻ ۾ مدد ڪئي ۽ علم کري ۽ کوٽي جي تميز پيدا ڪرائي ۽ عمل زندگيءِ ۾ تحرڪ پيدا ڪيو ليڪن عشق مجازي انهيءِ ۾ هم آهنگي يڪجهتي پيدا ڪري منزل مقصد طرف هلڻ جي جرئت پيدا ڪئي عبادت مون کي خودي بخشي ۽ عشق بي خودي عطا ڪئي علم مون کي شڪ ۽ شبهن جي دنيا سان واقف ڪيو عشق انهن کي بدلائي يقين محڪم سان رڱي ڇڏيو اها عشق جي ڏات هئي جنهن مون کي اسلام جي صحيح معني کان واقف ڪيو عشق اهي ڳالهيون سيکاريون جي نه ذڪر نه علم نه فڪر سيکاريون هيون مجازي عشق مون کي خبر ڏني ته دائره عقل کان مٿي به ڪا دنيا آهي عشق مون کي پاڻ تي رضاڪارانه پابنديون وجهڻ سيکاريون جن اخلاقي قدرن جي صورت ورتي عشق علم ۽ عمل کي ملائڻ جو ذريعو آهي عشق بي ڪيف زندگيءِ ۾ سرور پيدا ڪرڻ جو وسيلو آهي عشق بذات خود هڪ ڪيفيت آهي جنهن جي موجودگي ٽامي کي سون بنائي ٿي خاڪ کي ڪيميا جو درجو ڏئي ٿي محبت جي ڪري شڪ شبها ۽ خوف خطرا نڪري وڃن ٿا محبت مذهب جو روح آهي محبت مان اتحاد پيدا ٿي امن لاءِ ماحول پيدا ڪري ٿو امن جو پيدا ٿيڻ انساني ترقي لاءِ لازمي امر آهي
سنڌ جو عاشق ، سچو قومپرست ۽ سنڌيت لاء پنهنجو پاڻ وقف ڪندڙ سنڌ جي سيد جا سچا قول، هيئن سان هنڊائڻ جهڙيون ڳالهيون ۔۔۔۔ڪاش سندس نالي تي سياست ڪندڙ به قوم سان سچا رهن۔
جي ايم سيد چيو : سنڌ ملڪ ۽ سنڌي قوم، اقوام متحده جي ستر سيڪڙو (70%) ميمبر ملڪن ۽ قومن کان آباديءَ، ايراضيءَ، ۽ پيدائش ۾ وڌيڪ ۽ اڳڀري آهي. اُها آخرڪار ڏنڊي ۽ غلط نظرين جي زور تي ڪيترو وقت غلام رهي سهگندي؟ جتي برونائي، بحرين ۽ مالديپ جهڙا ننڍڙا ۽ جيتامڙا مُلڪ آزاد ملڪن جي حيثيت ۾ اقوام متحده جا ميمبر آهن، اُتي سنڌ اڃا وڌيڪ عرصو غلاميءَ هيٺ رهي، ناممڪن آهي! حوالو : سنڌ ڳالهائي ٿي
عشق ڀاڱو 2 **** نفرت کي ڪڍڻ لاءِ محبت ۽ عشق کي رهبر راهه بنائڻو آهي محبت سنڌ جي ڪلچر جو قديم ورثو آهي نفرت ۽ نفاق سان سنڌين کي واسطو نه رکڻو آهي مجازي محبت ۾ هيٺين قسم جي محبت شمار ڪري سگهجي ٿي ( 1 ) شخصن جي محبت ( 2 ) قوم جي محبت ( 3 ) انسان ذات جي محبت ( 4 ) صورت جي محبت ( 5 ) سيرت جي محبت ( 6 ) جنسي خواهش جي سڌ ( 7 ) نالي ناموس جي محبت ( 8 ) مال ملڪيت جي محبت ( 9 ) اقتدار جي محبت مجازي دنيا ۾ شخصي محبت جو درجو ابتدائي تعليم جي مثال آهي اتان ترقي ڪري جڏهن ماڻهو قومي محبت جي درجي تي اچي ٿو ته محبت جي ابتدائي ۽ ثانوي درس کي پورو ڪري پريم جي ڪاليج ۾ داخل ٿيو آهي پر اها تعليم به مڪمل نه چئبي جيستائين اتان ترقي ڪري ماڻهو انسان ذات جي محبت سان پاڻ کي نه سينگاريو آهي اهو مجازي محبت جو اعلي درجو آهي جنهن کي يونيورسٽيءِ جي تعليم سان مشابهت ڏئي سگهجي ٿي ناجائز جنسي خواهش عارضي خوشي ۽ قبضي جي خواهش ڪري محبت پائدار ٿي نه سگهندي شخصي محبت کي پاڪ صاف رکڻ ۽ پاڪ بنائڻ لاءِ مذڪوره بالا ٽنهي ڳالهين کي هيٺين طرح درست ڪري سگهجي ٿو ( 1 ) جنسي خواهش کي حدن ۾ رکڻ لاءِ سوسائٽيءِ کي قائدن ۽ دستورن جي تابح بنائڻ ضروري آهي ( 2 ) عارضي خوشي جي بي بقا حيثيت ناپائداري محسوس ڪري ان کي دائمي خوشي جي حصول لاءِ قربان ڪرڻ سکجي قبضي جي خواهش، معشوق صرف جسم نه آهي پر روح به آهي روح جي رضامندي کان سواءِ جسم رام نٿو ٿي سگهي قبضي جي خواهش مان تشدد جي بوءِ اچي ٿي عشق مون کي مذهبي سنڌن سيڙهن کان مٿي چاڙهي ڪثرت وحدت جي پرک ڏياري مجازي عشق خسيس ڳالهين کان مٿي ڪري لاغرضيءَ ڏي راغب ڪري ٿو مجازي عشق پاڻ سڃاڻڻ جي راهه ڏيکاري ٿو گهڻي غور فڪر ۽ تجربي بعد مون کي معلوم ٿيڻ لڳو ته وجود صرف حق جو هو ناحق صرف ان جو ابتو طرف هو جنهن کي ترانجهڙي نظر ڪرڻ وارن جدا سمجهي غلطي ٿي ڪئي ناحق جو جدا وجود هو ئي ڪونه علم ماڻهو جي معلومات ۾ اضافو ڪري صحيح ۽ غلط حق ۽ ناحق اعلي ۽ ادني ڳالهين جي تميز پيدا ڪري ٿو ليڪن تميز پيدا ٿيڻ بعد علم ۾ ڪا به اهڙي طاقت نه آهي جو ماڻهوءِ کي صحيح راهه تي هلائي مفيد ڪم ڪرائي سگهي اهو ڪم عشق جي سپرد آهي ته تميز بعد محرڪ جذبو ٿي ماڻهو کي ناجائز ڪشش يا غلط رستن کان ٻاهر ڪڍي صحيح مقصد ۽ رستي تي آڻي انهيءِ مقاصد ۽ راهه جي وچ ۾ جي رنڊڪون ۽ مشڪلاتون پون تن جو مرد ٿي مقابلو ڪري ( يعني عشق علم ۽ عمل کي ملائڻ جو ذريعو آهي) اوهان جي ورتاءِ جو بنياد نفرت بجاءِ محبت تي هئڻ گهرجي ڇو ته نفرت هڪ بنيادي ڪمزوري آهي ۽ محبت طاقت جو سرچشمو آهي محبت هڪ قوت عمل آهي جنهن جو ثمر خدمت خلق ۾ ظاهر ٿئي ٿو محبت ارتقا محرڪ آهي نفرت تنزل ڏي نئي ٿي ڪشش ۽ محبت هڪ شئي آهن ردعمل ۽ ڌڪار ان جا ضد آهن جهڙيطرح عمل کان سواءِ زندگي بي جان ۽ بيڪار آهي اهڙي طح عشق کان سواءِ زندگي بي مقصد آهي محبت اتحاد آڻي ٿي اتحاد مان امن پيدا ٿئي ٿو ۽ امن انساني ترقي ۽ عافيت لاءِ ضمانت آهي انسان جي تڪميل لاءِ مذهب علم ۽ عمل وانگر عشق به هڪ ذريعو آهي پر عشق جو درجو نهايت اعلي آهي علم عمل ۽ عشق زندگيءِ ۾ مددگار ثابت ٿي سگهن ٿا انهن جي واقفيت ۽ تجربو معاشري کي ترقي ڏيارڻ لاءِ رهبر راهه ٿي سگهن ٿا علم راهه ڏسي ٿو عشق راهه تي هلڻ لاءِ آمادگي ۽ همت پيدا ڪري ٿو پر عمل نتيجن جي ويجھو ڪري ٿو عمل زندگيءِ جو ڦل آهي مجاز وانگر حقيقت به جدا جدا طرح سان هر ماڻهو ۽ قوم کي معلوم ٿي سگهي ٿي اهو ضروري نه آهي ته هر ڪنهن کي ساڳيا حقيقي منظر ڏسڻ ۾ اچن سڀ ڪنهن ماڻهو ۽ قوم جو مطمح نگاهه علحده ٿئي ٿو محبت سان رقابت لازم ملزوم شئي آهي زمان مڪان فراق سڀ عقل مان پيدا ٿين ٿا پر جتي عقل جي انتها ٿئي ٿي اتي عشق شروع ٿئي ٿو جدائيءِ جو فراق ايترو عميق ( گهرو ) آهي جو زندگيءِ کي ختم ڪري سگهي ٿو زمان مڪان فراق سڀ عقل مان پيدا ٿين ٿا پر جتي عقل جي انتها ٿئي ٿي اتي عشق شروع ٿئي ٿو وصال سان عشق جي ابتدا ٿئي ٿي ۽ فراق ان جي ترقي يافته شڪل آهي محبت جو ملڪ حيرت جو مڪان آهي جتي اڪثر سمجهه ساٿ ڇڏيو وڃي ۽ زبان حقيقتن جي اظهار کان قاصر ٿيو پوي عشق براءِ عشق بهترين عشق آهي اهو مقصد يا مراد کان بالاتر آهي عقل عشق جو انڪار آهي عقل حافظي جي پيداوار آهي عشق حافظو نه آهي عشق سونهن کان سواءِ پيدا ٿي نٿو سگهي سونهن ان جو محرڪ جذبو آهي محبت جڏهن شخصي تجربا طئي ڪري ٿي ته ترقي ڪري نئون قدم ملڪ ۽ قوم جي دائري ۾ رهي ٿي حقيقي طرح هم خيال هم نفس ۽ وفادار رفيق حيات ڳولڻ ۽ لهڻ جي تانگهه کي ئي صحيح شخصي عشق ڪوٺي سگهجي ٿو صحيح قسم جي دوستيءِ ۾ جنسي ڪشش گهٽ ۽ هم نفسي دوستيءِ جو اثر گهڻو رهي ٿو هم نفس هم طبيعت ساٿي ڳولي لهڻ ۽ ان سان دوستي محبت ۽ پيار رکڻ ديرپا ۽ ڀروسي جهڙو ٿئي ٿو رواجي طرح جي واقفيت ۽ دوستي بي ڀروسي ۽ عارضي ٿئي ٿي
