وڃائڻ جو ڏک ۔۔۔۔۔
- موضوع موڪليندڙ سهڻي پارس
- شروعاتي تاريخ
جي بلڪل ڪڏنهن ڪڏنهن انسان وڃايلن جي ڏک کي انهن سان گزاريل سهڻا پل ۽ سهڻيون يادن سان گهٽ ڪرڻ جي ڪوشش ڪندو آهي ڪڏنهن ڪامياب ويندو آهي ته ڪڏنهن ناڪام ويندو آهي اها جنگ انسان جي اندر ۾ جاري رهندو آهي شايد ان ڪري ته اسان انهن تائين پهچڻ جي اميد کي ۽ انهن جي ڳولا کي ختم ناهيون ڪري سگهندا بلڪي ڳوليندا ئي رهندا آهيون ڪڏنهن انهن جو عکس خوابن ۾ ته ڪڏنهن آئينن ۾ نظر ايندو آهي ته ڪڏنهن پهنجي اندر جي اڌمن ۾ به محسوس ڪندا آهيون ۔۔۔۔۔
مسيح مگسي
سينيئر رڪن
``````````````````````````````````````````````````
ڏک ئي ته آهي جيڪو ماڻهو کي ڏهاڳ ڏئي ٿو، اندر جي انهيءَ ڏک ”علاما آءِ آءِ قاضي“ کي سنڌو ۾ ٽپو ڏئي جان گهورڻ جو اتساهه ڏنو، ان ڏک ”وان گو “ کي بک وچان ڪچو رنگ کائڻ ۽ جسم کپائيندڙ ڇوڪريءَ جي اصرار تي پنهنجو ڪن ڪپي ڏيڻو پيو.ان ڏک ”نظير شهزاد“ کي لوندڙي ۾ پسٽل جي گولي هڻڻ تي مجبور ڪيو، ان ڏک ”ماٺيڻي اوٺي“ کي المنظر وٽان ڪوٽڙي بئراج ۾ پاڻ کي سنڌو درياءَ ۾ اڇلايو.ان ڏک ”عرفان مهدي“ کي آتم هتيا ڪرڻ تي مجبور ڪيو.ان ڏک ”هيمنگوي“ کي پڻ انت آڻڻ تي آماده ڪيو ۽ ان ساڳئي ڏک ”سارا شگفته“ جو جيون جنجال بڻائي ڪراچي جي ڊرگ روڊ واري ريلوي اسٽيشن کان سڏ پنڌ تي ٽرين آڏو اڇلائي ڇڏيو
!!!؟؟؟
!!!؟؟؟
اڏهي جيانکاڌل ماڻهو دکيل سگريٽ جيان آهي، جيڪو ٻن آڱرين ۾ڦاٿل هئڻ باوجود سڙي رک ٿي وڃي ٿو.
۽ ها ڏک جي ڪا به پڄاڻي ناهي ٿيندي
۽ نه وري ڏک جي ڪا سرحد ٿئي ٿي.
تڏهن ئي ته لطيف سائين فرمايو آهي:
اندر جنين اڌ، ڏونگر سي ڏورينديون۔
اندر جنين اڌ، ڏونگر سي ڏورينديون۔