غرور جو انت..

[رشيد سمون]

رستي تي رکيل هڪ ڏيئي چيو...
”مان ڀٽڪيل مسافرن کي راه ڏيکاريان ٿو... مان سڀ کان وڏو هان...“
مجلس ۾ رکيل ڏيئي چيو....
”ماڻهون منهنجي روشني جي چوڌاري ويهي سٺيون ۽ نيڪ ڳالهيون ڪن ٿا.. ۽ هڪ ٻئي کي نيڪ رستي تي هلڻ جي تلقين ڪن ٿا.. مان نه هجان ها ته اهو نيڪ ڪم بلڪل به نه ٿئي ها.. ان ڪري مان وڏو آهيان....“
ايتري ۾ هوا جو هلڪو جهونڪو آيو ... ۽ ٻئي ڏيئا اجهائي هليو ويو...

 

[نثارابڙو]

اها ئي حالت انسان جي به آهي ....
انسان به سيني تي هٿ هڻي پاڻ کي وڏو سمجهي ويهي ٿو ... پر جڏهن موت اچي ٿو ته سگهارا انسان به اجهامي وڃن ٿا ..

جر ۾ ڦوٽو جيئن، لهريون لڳنــدي اڌ ٿئـي،
تون پڻ آهين تيئن، دنيا ۾ ڪو ڏينهنڙو۔

 

[علي ظفر]

بس يار هر ڪو ٿو پاڻ کي فني خان سمجهي پر جي اها ڳاله ڪنهن کي سمجه ۾ اچي وڃي ته فني خان اسان نه پر اها رب جي ذات آهي ۽ باقي سبني کي موت جو مزو چکڻو آهي کل نفس ذآئقه الموت جا مستحق آهيون ته ائين ڏيئي وانگر ڪو به ڳاله نه ڪري

 

[غلام مصطفي ميمڻ]

سامان سو برس کا هه ،پل که خبر نهين۔

 

[سجاد علي چنا]

جي آڪڙجن ٿا، سي اُکڙجن ٿا۔

 

[سنڌي نور]

ڏيئا ڏيئا لاٽ۔
هڪ وسامجي ويندو ته پڪ ڄاڻو ته ڪو اهڙو ضرور هوندو جيڪو ٻئي کي پنهنجي روشني ارپي ويو هوندو،
۽ ٻين کي پوچائيندڙ ڏيي روشني ڪڏهن نه آهي اوجھامندي​

 

[عبدالغني لوهار]

بيشڪ الله پاڪ تڪبر ڪندڙن کي پسند ناهي ڪندو ،

 

[ڦلپوٽو فقير]

بيشڪ انسان کي تڪبر کان پاسو ڪرڻ گهرجي

لاجواب مختصر ڪهاڻي اهي