وشال سمونڊ جھڙا ماڻھو

[سهڻي پارس]

​

وِشال سمُونڊ جھڙا ماڻھو​

وِشال منھنجون اکيون تــ ڏِس!​

۽ اُنھن اکين ۾​

ڪي ڄام شوري جا خالي رستا تـ ڏس!​

ھلڪين ھلڪين مينھن ڦڙين ۾،​

ڀِِڃي ويل ڄڻ منھنجو من!​

منھنجي من جي آڳر تي،​

ٽڙي پيل ڪو گُل تـ ڏس!​

گل بـ پر حيران لڳي ٿو،​

مون جو مٽي ڳوھي اُن جي،​

اُن مان تنھنجو واس اچي ٿو،​

جيون ۾تون آھين ائين جيئن!​

واريءَ تي ڪو ھيڪل وڻ!​

تون منھنجي تنھائي آھين،​

تون منھنجي خوابن جو رستو،​

تون ئي تن جو ماڳُ بـ آھين،​

تون منھنجي اکين تي حيران​

۽​

ڳالھين تي پريشان نـ ٿيءُ،​

مان تنھنجي لاء ڪوبـ ڏک ڪونـ آڻينديس،​

توڻي جو تون ھڪڙي ڇيت وانگر!​

ھر پل مون ۾ ڏکندو رھين ٿو،​

پر تون مون ۾ موجود آھين،​

مان ڏک ۽ خوشيءَ ۾​

فرقُ وِساري ويٺي آھيان،،،،،،،،​

 

[معصوم سنڌي]

مان تنھنجي لاء ڪوبـ ڏک ڪونـ آڻينديس،​

توڻي جو تون ھڪڙي ڇيت وانگر!​

ھر پل مون ۾ ڏکندو رھين ٿو،​

پر تون مون ۾ موجود آھين،​

مان ڏک ۽ خوشيءَ ۾​

فرقُ وِساري ويٺي آھيان،،،،،،،،​

```````````​

مون کي هي سٽون ڏاڍيون آئڙيون،سمورو ڇيهه هنن سٽن ۾ ئي آهي۔​

 

[سهڻي پارس]

مهرباني ابا!

 

[معصوم سنڌي]

اهو وري ڇا هي آئون ادا مان ابا وري ڪيئن ٿيس