معصوم سنڌي
سينيئر رڪن
سنڌ کي دعا
سچل سرمست
جوڙي پکا جُوءِ، اچي ويٺا عمرَ آجڙي،
سدا سنگهارن جي، ٿي مٿي حوضن هُوءِ،
ٿيون گلزاريون گاهن جون، ٻِي خوب کلي خوشبوءِ.
نئين رونق روءِ، ٿيو موٽي مُلڪ ملير جو.
سَدا هون سُکيا، ماروئڙا ملير م،
شل نه ڏينهن ڏکيا، اچن آجڙين تي.
سدا سرهَا هون، ماروئڙا ته ملير ۾،
مٿي پنهنوارن پونِ، مهر جا شل مينهڙا.
ميان ماروئڙن تي، مهران وسن مينهن،
شل نه ڏکيا ڏينهن، اچن آجڙين تي.
سدا سي ساڻيهه ۾، سکيا هُئن سنگهار،
پکي منجهه پنهوار، شل هئن سدائين سَرها.
سائين! سنگهارن جو، رکج پَن پکي،
ڪوئي تانه لکي، هُئن سدائين سَرها.
نوڙن ۽ نونڌين، مارو چارنِ مالڙا،
گوڙين ۽ کوندين، سَرها ٿين ساهه ۾.
ڀاڳين ڀَرَ لَٿا، ويٺا پانور ڪنڌئين
اُٺا مينهن مَٿا، آجڙين عيدان ڪيون.
وري وَسايو، مالڪ ملڪ ملير جو،
سو اڳي کؤن اجرو ٿيو، سائو سَوايو،
آگي اگهايو، ”سچوءَ“ جو سوال ڪيو!
*************
اوچو آفتاب آهيان
سرويچ سجاولي
سراپا احتجاج آهيان، سراسر انقلاب آهيان،
مان پنهنجي سنڌ ڌرتيءَ جي حسابن جو ڪتاب آهيان.
ڪڙهان ٿو قوم ساريءَ لئه، سڙان سانگين سٻاجهن لئه،
وڙهڻ ۾ تنهنجي ويرين سان نه ڏسندو ڏوهه ثواب آهيان.
وجهن جي ونگ وانگين کي،هڻن سنگهر سنگهارن کي،
انهن لچن لٽيرن لئه وڏو جنگي جواب آهيان.
پيو هر سنڌ واسيءَ جي اُکوڙيان ننڊ اکڙين جي،
جو جاڳائي جُڳن تائين، اهو چنگ و رباب آهيان.
وٺڻ لئه حق هر هنڌان، ڀڀڙ ڀونءَ تي پيو ڀڙڪايان،
عداوت سنڌ سان جن جي، انهن جي لئه عذاب آهيان.
جڏهن جنگين جي پِڙ اندر لڳن ٿا گهاو گهوٽن کي،
وهي تن جي جو بُت مان رت، اهو گهرو گلاب آهيان.
هي منهنجا ليک سڀ آهن لٺيون لوڙهيون ۽ للڪارون،
بُرن بدخواهه ماڻهن لئه بکايل ڄڻ عقاب آهيان.
چيا قومي ڪلام آهن، گڏوگڏ انقلابي پر،
عوامي شاعري اندر مان اوچو آفتاب آهيان.
گهڻا نقل نڪ نرڄا، نسورو ڪن نقل مون تان،
انهن ڪم چور ڪوڙن کي ته ڪندو بي نقاب آهيان.
سهاڳڻ سنڌ جو سوڍو، سَگهو ”سرويچ“ سوڀارو،
نه پيريءَ جو مٿم پاڇو، شباب ئي بس شباب آهيان.
*********************
ڇا حاصل
وفا پلي
تون اچڻ کي اچي وئين واپس،
اهڙي آخر اچڻ مان ڇا حاصل،
اجنبي جيان ملڻ مان ڇا حاصل،
تون ملڻ کي ملي وئين واپس،
اهڙي آخر ملڻ مان ڇا حاصل.
چند گهڙين سندو ملڻ ڪهڙو،
بيڪسي ۾ وري کلڻ ڪهڙو،
روئي روئي وئين وري واپس،
تون اچڻ کي اچي وئين واپس،
اهڙي آخر اچڻ مان ڇا حاصل.
**********
وصل جون راتيون
تاج بلوچ
چيٽ چانڊوڪيون سرخرو ٿينديون،
گل پريون جڏهين روبرو ٿينديون.
پوپٽن جي اُڏام تان صدقي،
چاهتون پاڻ جستجو ٿينديون.
عڪس ڊهندا ۽ ٺهندا لفظن جا،
سونهن ۽ مرڪ واهرو ٿينديون.
چند بي ربط وصل جون راتيون،
ورهه منهنجي جي آبرو ٿيندون.
آنءُ تنها ۽ دربدر، منظور،
تنهنجون رسوايون چارسو ٿينديون.
تنهنجي چوڙين جون سڏڪندڙ مُرڪون،
منهنجي چاهت جي آرزو ٿينديون.
ڦڪيون چانڊوڪيون، زرد چهرن جون،
”تاج“ ڪڏهين ته ماهرو ٿينديون. **********
وصل جي راڳڻي
تاج جويو
زندگي، رات راڻيءَ جيان ٽڙي پيئي،
چنڊ وانگي اڱڻ يار جي کڙي پيئي.
وقت ويڇو وڌو هو وڏو اسان وچ ۾،
اوچتو وصل جي راڳڻي ڇڙي پيئي.
مُرڪ مُک تي سجائي ميار نيڻن ۾،
هوءَ آئي ته من جي ڪلي کڙي پيئي.
هار ٻانهون ڪري جيئن هُن وڌو ڀاڪر،
زخم ڪُهني جي ڄڻ ڪا ڪڙي مڙي پيئي.
دل اَڃا حوصلي ۾ آ، ساٿ ڏي پيئي،
دُک درياهه ۾ هر گهڙيءَ گِهڙي پيئي
!ڏات رُسندي به آ، پرچندي به آ پاڻهي،
رات مون سان الائي ته ڇو چڙي پيئي!
**********
جَڳُ سڄو مهربان ٿي پيو هو.
محسن ڪڪڙائي
هُو جڏهن کان جوان ٿي پيو هو،
ڳوٺ ساري جي جان ٿي پيو هو.
هُن ته شوخيءَ منجهان وڌو هو سُونڊ،
پر اسان لئه ته ڪانُ ٿي پيو هو.
سونهن، مُرڪي کڻي جهڪايو ڪنڌ،
پيار لئه امتحان ٿي پيو هو.
ٻاجهه جو هٿ جڏهن رکيو سڄڻن،
جَڳُ سڄو مهربان ٿي پيو هو.
گهر کان اوطاق جي اڱڻ تائين،
ڪيڏو ننڍڙو جهان ٿي پيو هو.
منهنجي بيحد خلوص تي به پرين،
بارها بدگمان ٿي پيو هو.
نوجوانن جي ميڙ ۾ ’محسن‘،
پاڻ ڀي نوجوان ٿي پيو هو.
**********
ڪوتا جاڳي پئي
غلام حسين رنگريز
تنهنجي نيڻ نگر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
بند پيل هن در ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
برسن بوندون بَر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
سُرهي ساري سَر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
تنهنجي ڀاڪر ڀر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
**********
سنڌي جيڪو بي گهر لڳي پيو
اياز گل
توکي رڳو جو ڪورو ڪاڳر لڳي پيو،
مون کي صفا ٿو پنهنجو اندر لڳي پيو.
هو جيڪو منهنجي دوست جي ناتي سُڃاپجي،
ڪنهن ڪنهن مهل ٿو هاڻي خنجر لڳي پيو.
هو پهريون سال پيار جو گهاري پيو اَڃا،
هر شخص کيس پنهنجو ئي دلبر لڳي پيو.
سج وانگي مان انهيءَ ۾ لهان ۽ ٻُڏي وڃان،
تنهنجو وجود مون کي ساگر لڳي پيو.
توکان جو ڌار آهي ته ڪيڏو ڀڳل ٽٽل،
هو ڄڻ اجاڙ شهر جو منظر لڳي پيو.
هن کي ڇڏي هلي وئي، ڇنڇر جو ڏينهن هو،
هر ڏينهن کيس هاڻي ڇنڇر لڳي پيو.
هر ديس سنڌ آهي سنڌي ٿا سڏن کيس،
پنهنجي ئي گهر ۾ جيڪو بي گهر لڳي پيو.
***********
مينهن وسي ٿو
ادل سومرو
دلين ۾ درد جي گهٽا،
ڳلن جي خُشڪ راهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
ڌار آهيون پاڻ پر،
تنهنجي منهنجي چاهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
پيار جو ٿر آ اُڃايل،
دوريءَ جي درياهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
آهي اُجاڙ زندگي،
پرينءَ جي پر نگاهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
***********
زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
احمد سولنگي
زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
رات ڪٽيائون اوجاڳن ۾،
گهايل قيدي پيڙ پهن ۾،
گهڙيءَ گهڙيءَ ۾ لوهه ڪڙيءَ ۾.
زهر ڏنا زندانن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
پير ڪڙيون ۽ سيءُ سياڪا،
لوهي سيخون، واءُ وراڪا،
چنڊ جهروڪا بند ڪيا پر،
پوءِ ڀي ٿاڻا ٿڙڪن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
تختي ڏي ڪي پير وڌن ٿا،
ڦاسيءَ تي ڪي ڳاٽ لُڏن ٿا،
تارا نڪتل ۽ گهوٽن کي،
ننڊ سمهاريو تختن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
بُرج هوا جي سامهون آهن،
هي ديوارون ڇا ٿيون چاهن؟
نيٺ پکي اورانگهي پڃرا،
ويندا ڪي واهيرن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
**************
التجا
مظهر لغاري
ريشمي هن ڏور کي کولي ڇڏيو،
پنهنجي دل جي چور کي کولي ڇڏيو.
پيو سڙي پڇتاءُ جو قيدي شهر،
هن بُري ڀنڀور کي کولي ڇڏيو
ڇو نه ٿا ڇوڙي ڇڏيو ڪارا ڪڪر،
هن گهٽا گهنگهور کي کولي ڇڏيو.
موت جي پوري ڇڏيو هن ماٺ کي،
زندگيءَ جي شور کي کولي ڇڏيو.
پيو رسو ماپي اڃا هن جي ڳچي،
هاڻ منهنجي دؤر کي کولي ڇڏيو.
************
عشق پراڻو ٿيندو ناهي
مولا بخش چانڊيو
مون کان ڪير وٺي سگهندو
تنهنجون نينهن نشانيون سجني!
تنهنجون ساريون مهڪون، منهنجي
ساهن منجهه سمايل آهن.
نينهن نگر جون، ساريون
گهٽيون، سارا رستا
تُنهنجا ئي ڏيکاريل آهن
تنهنجي طلب جا تحفا آهن
اشڪ اکين جا سرد شوڪارا
گيت لبن جا هانو هوڪارا
۽ سونهن سندءِ سيکاريو آهي
عشق پراڻو ٿيندو ناهي
جوڀن جوءِ مٽيندو آهي
ناز نئين انداز نئين سان
مون کي روز سڏيندو آهي
نانءُ وٺان مان ڪهڙو ان جو
روشن روشن شمس قمر کان
ڌرتي جهڙو چهرو ان جو
ڦلواڙي جو واس انهي ۾
تنهنجون نينهن نشانيون هاڻي
رچي ٿينديون راس انهي ۾.
************
لالڻ آ موٽي.
سوز هالائي
مند وري موٽي، لالڻ آ موٽي،
جيءُ نه لڳي جڳ ۾،
روح نه ريجهي لوڪ ۾.
تو بن تنهائين سان جنگ اٿم جوٽي،
لالڻ آ موٽي.
وڇوڙي ميلاپ ۾ آ ڪيڏي وڇوٽي،
لالڻ آ موٽي.
پرين آهي پيار جي ايءَ ڪهڙي ڪسوٽي؟
لالڻ آ موٽي.
واسي ڇڏيم ولهه ۾ چندن سين چوٽي،
لالڻ آ موٽي.
ايءَ جا ريت پريت جي، سا مَ ٿئي کوٽي،
لالڻ آ موٽي.
متان مند ملهار جي، محب وڃي موٽي،
لالڻ آ موٽي.
سچل سرمست
جوڙي پکا جُوءِ، اچي ويٺا عمرَ آجڙي،
سدا سنگهارن جي، ٿي مٿي حوضن هُوءِ،
ٿيون گلزاريون گاهن جون، ٻِي خوب کلي خوشبوءِ.
نئين رونق روءِ، ٿيو موٽي مُلڪ ملير جو.
سَدا هون سُکيا، ماروئڙا ملير م،
شل نه ڏينهن ڏکيا، اچن آجڙين تي.
سدا سرهَا هون، ماروئڙا ته ملير ۾،
مٿي پنهنوارن پونِ، مهر جا شل مينهڙا.
ميان ماروئڙن تي، مهران وسن مينهن،
شل نه ڏکيا ڏينهن، اچن آجڙين تي.
سدا سي ساڻيهه ۾، سکيا هُئن سنگهار،
پکي منجهه پنهوار، شل هئن سدائين سَرها.
سائين! سنگهارن جو، رکج پَن پکي،
ڪوئي تانه لکي، هُئن سدائين سَرها.
نوڙن ۽ نونڌين، مارو چارنِ مالڙا،
گوڙين ۽ کوندين، سَرها ٿين ساهه ۾.
ڀاڳين ڀَرَ لَٿا، ويٺا پانور ڪنڌئين
اُٺا مينهن مَٿا، آجڙين عيدان ڪيون.
وري وَسايو، مالڪ ملڪ ملير جو،
سو اڳي کؤن اجرو ٿيو، سائو سَوايو،
آگي اگهايو، ”سچوءَ“ جو سوال ڪيو!
*************
اوچو آفتاب آهيان
سرويچ سجاولي
سراپا احتجاج آهيان، سراسر انقلاب آهيان،
مان پنهنجي سنڌ ڌرتيءَ جي حسابن جو ڪتاب آهيان.
ڪڙهان ٿو قوم ساريءَ لئه، سڙان سانگين سٻاجهن لئه،
وڙهڻ ۾ تنهنجي ويرين سان نه ڏسندو ڏوهه ثواب آهيان.
وجهن جي ونگ وانگين کي،هڻن سنگهر سنگهارن کي،
انهن لچن لٽيرن لئه وڏو جنگي جواب آهيان.
پيو هر سنڌ واسيءَ جي اُکوڙيان ننڊ اکڙين جي،
جو جاڳائي جُڳن تائين، اهو چنگ و رباب آهيان.
وٺڻ لئه حق هر هنڌان، ڀڀڙ ڀونءَ تي پيو ڀڙڪايان،
عداوت سنڌ سان جن جي، انهن جي لئه عذاب آهيان.
جڏهن جنگين جي پِڙ اندر لڳن ٿا گهاو گهوٽن کي،
وهي تن جي جو بُت مان رت، اهو گهرو گلاب آهيان.
هي منهنجا ليک سڀ آهن لٺيون لوڙهيون ۽ للڪارون،
بُرن بدخواهه ماڻهن لئه بکايل ڄڻ عقاب آهيان.
چيا قومي ڪلام آهن، گڏوگڏ انقلابي پر،
عوامي شاعري اندر مان اوچو آفتاب آهيان.
گهڻا نقل نڪ نرڄا، نسورو ڪن نقل مون تان،
انهن ڪم چور ڪوڙن کي ته ڪندو بي نقاب آهيان.
سهاڳڻ سنڌ جو سوڍو، سَگهو ”سرويچ“ سوڀارو،
نه پيريءَ جو مٿم پاڇو، شباب ئي بس شباب آهيان.
*********************
ڇا حاصل
وفا پلي
تون اچڻ کي اچي وئين واپس،
اهڙي آخر اچڻ مان ڇا حاصل،
اجنبي جيان ملڻ مان ڇا حاصل،
تون ملڻ کي ملي وئين واپس،
اهڙي آخر ملڻ مان ڇا حاصل.
چند گهڙين سندو ملڻ ڪهڙو،
بيڪسي ۾ وري کلڻ ڪهڙو،
روئي روئي وئين وري واپس،
تون اچڻ کي اچي وئين واپس،
اهڙي آخر اچڻ مان ڇا حاصل.
**********
وصل جون راتيون
تاج بلوچ
چيٽ چانڊوڪيون سرخرو ٿينديون،
گل پريون جڏهين روبرو ٿينديون.
پوپٽن جي اُڏام تان صدقي،
چاهتون پاڻ جستجو ٿينديون.
عڪس ڊهندا ۽ ٺهندا لفظن جا،
سونهن ۽ مرڪ واهرو ٿينديون.
چند بي ربط وصل جون راتيون،
ورهه منهنجي جي آبرو ٿيندون.
آنءُ تنها ۽ دربدر، منظور،
تنهنجون رسوايون چارسو ٿينديون.
تنهنجي چوڙين جون سڏڪندڙ مُرڪون،
منهنجي چاهت جي آرزو ٿينديون.
ڦڪيون چانڊوڪيون، زرد چهرن جون،
”تاج“ ڪڏهين ته ماهرو ٿينديون. **********
وصل جي راڳڻي
تاج جويو
زندگي، رات راڻيءَ جيان ٽڙي پيئي،
چنڊ وانگي اڱڻ يار جي کڙي پيئي.
وقت ويڇو وڌو هو وڏو اسان وچ ۾،
اوچتو وصل جي راڳڻي ڇڙي پيئي.
مُرڪ مُک تي سجائي ميار نيڻن ۾،
هوءَ آئي ته من جي ڪلي کڙي پيئي.
هار ٻانهون ڪري جيئن هُن وڌو ڀاڪر،
زخم ڪُهني جي ڄڻ ڪا ڪڙي مڙي پيئي.
دل اَڃا حوصلي ۾ آ، ساٿ ڏي پيئي،
دُک درياهه ۾ هر گهڙيءَ گِهڙي پيئي
!ڏات رُسندي به آ، پرچندي به آ پاڻهي،
رات مون سان الائي ته ڇو چڙي پيئي!
**********
جَڳُ سڄو مهربان ٿي پيو هو.
محسن ڪڪڙائي
هُو جڏهن کان جوان ٿي پيو هو،
ڳوٺ ساري جي جان ٿي پيو هو.
هُن ته شوخيءَ منجهان وڌو هو سُونڊ،
پر اسان لئه ته ڪانُ ٿي پيو هو.
سونهن، مُرڪي کڻي جهڪايو ڪنڌ،
پيار لئه امتحان ٿي پيو هو.
ٻاجهه جو هٿ جڏهن رکيو سڄڻن،
جَڳُ سڄو مهربان ٿي پيو هو.
گهر کان اوطاق جي اڱڻ تائين،
ڪيڏو ننڍڙو جهان ٿي پيو هو.
منهنجي بيحد خلوص تي به پرين،
بارها بدگمان ٿي پيو هو.
نوجوانن جي ميڙ ۾ ’محسن‘،
پاڻ ڀي نوجوان ٿي پيو هو.
**********
ڪوتا جاڳي پئي
غلام حسين رنگريز
تنهنجي نيڻ نگر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
بند پيل هن در ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
برسن بوندون بَر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
سُرهي ساري سَر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
تنهنجي ڀاڪر ڀر ۾،
ڪائي ڪوتا جاڳي پئي.
**********
سنڌي جيڪو بي گهر لڳي پيو
اياز گل
توکي رڳو جو ڪورو ڪاڳر لڳي پيو،
مون کي صفا ٿو پنهنجو اندر لڳي پيو.
هو جيڪو منهنجي دوست جي ناتي سُڃاپجي،
ڪنهن ڪنهن مهل ٿو هاڻي خنجر لڳي پيو.
هو پهريون سال پيار جو گهاري پيو اَڃا،
هر شخص کيس پنهنجو ئي دلبر لڳي پيو.
سج وانگي مان انهيءَ ۾ لهان ۽ ٻُڏي وڃان،
تنهنجو وجود مون کي ساگر لڳي پيو.
توکان جو ڌار آهي ته ڪيڏو ڀڳل ٽٽل،
هو ڄڻ اجاڙ شهر جو منظر لڳي پيو.
هن کي ڇڏي هلي وئي، ڇنڇر جو ڏينهن هو،
هر ڏينهن کيس هاڻي ڇنڇر لڳي پيو.
هر ديس سنڌ آهي سنڌي ٿا سڏن کيس،
پنهنجي ئي گهر ۾ جيڪو بي گهر لڳي پيو.
***********
مينهن وسي ٿو
ادل سومرو
دلين ۾ درد جي گهٽا،
ڳلن جي خُشڪ راهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
ڌار آهيون پاڻ پر،
تنهنجي منهنجي چاهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
پيار جو ٿر آ اُڃايل،
دوريءَ جي درياهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
آهي اُجاڙ زندگي،
پرينءَ جي پر نگاهه تي،
اڃا به مينهن ٿو وسي.
***********
زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
احمد سولنگي
زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
رات ڪٽيائون اوجاڳن ۾،
گهايل قيدي پيڙ پهن ۾،
گهڙيءَ گهڙيءَ ۾ لوهه ڪڙيءَ ۾.
زهر ڏنا زندانن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
پير ڪڙيون ۽ سيءُ سياڪا،
لوهي سيخون، واءُ وراڪا،
چنڊ جهروڪا بند ڪيا پر،
پوءِ ڀي ٿاڻا ٿڙڪن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
تختي ڏي ڪي پير وڌن ٿا،
ڦاسيءَ تي ڪي ڳاٽ لُڏن ٿا،
تارا نڪتل ۽ گهوٽن کي،
ننڊ سمهاريو تختن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
بُرج هوا جي سامهون آهن،
هي ديوارون ڇا ٿيون چاهن؟
نيٺ پکي اورانگهي پڃرا،
ويندا ڪي واهيرن زنجيرون ٿيون ڇڻڪن!
**************
التجا
مظهر لغاري
ريشمي هن ڏور کي کولي ڇڏيو،
پنهنجي دل جي چور کي کولي ڇڏيو.
پيو سڙي پڇتاءُ جو قيدي شهر،
هن بُري ڀنڀور کي کولي ڇڏيو
ڇو نه ٿا ڇوڙي ڇڏيو ڪارا ڪڪر،
هن گهٽا گهنگهور کي کولي ڇڏيو.
موت جي پوري ڇڏيو هن ماٺ کي،
زندگيءَ جي شور کي کولي ڇڏيو.
پيو رسو ماپي اڃا هن جي ڳچي،
هاڻ منهنجي دؤر کي کولي ڇڏيو.
************
عشق پراڻو ٿيندو ناهي
مولا بخش چانڊيو
مون کان ڪير وٺي سگهندو
تنهنجون نينهن نشانيون سجني!
تنهنجون ساريون مهڪون، منهنجي
ساهن منجهه سمايل آهن.
نينهن نگر جون، ساريون
گهٽيون، سارا رستا
تُنهنجا ئي ڏيکاريل آهن
تنهنجي طلب جا تحفا آهن
اشڪ اکين جا سرد شوڪارا
گيت لبن جا هانو هوڪارا
۽ سونهن سندءِ سيکاريو آهي
عشق پراڻو ٿيندو ناهي
جوڀن جوءِ مٽيندو آهي
ناز نئين انداز نئين سان
مون کي روز سڏيندو آهي
نانءُ وٺان مان ڪهڙو ان جو
روشن روشن شمس قمر کان
ڌرتي جهڙو چهرو ان جو
ڦلواڙي جو واس انهي ۾
تنهنجون نينهن نشانيون هاڻي
رچي ٿينديون راس انهي ۾.
************
لالڻ آ موٽي.
سوز هالائي
مند وري موٽي، لالڻ آ موٽي،
جيءُ نه لڳي جڳ ۾،
روح نه ريجهي لوڪ ۾.
تو بن تنهائين سان جنگ اٿم جوٽي،
لالڻ آ موٽي.
وڇوڙي ميلاپ ۾ آ ڪيڏي وڇوٽي،
لالڻ آ موٽي.
پرين آهي پيار جي ايءَ ڪهڙي ڪسوٽي؟
لالڻ آ موٽي.
واسي ڇڏيم ولهه ۾ چندن سين چوٽي،
لالڻ آ موٽي.
ايءَ جا ريت پريت جي، سا مَ ٿئي کوٽي،
لالڻ آ موٽي.
متان مند ملهار جي، محب وڃي موٽي،
لالڻ آ موٽي.
