وسڪارو مينهن

[رسول بخش دائودپوٽه]

وسي ٿو مينهن وڌي ٿو نينهن بوندن بره آ ڏاڍو
وڌي ٿو ولولو وسندي ٿئي ٿو روح خوش ڏاڍو
اهي بوندون بره واريون ڀڄائن ٿيون ڀَٽاريون هي
ٿئيو اجرو جهان سارو پکي پرندو به خوش ڏاڍو
امنگن ۾ تراوت ٿي ملي اهڙي نه ڪو ڄاڻي
ڪي پُسندي ملن پيارن ڪن کي جوش آ ڏاڍو
بهارن ۾ وسي پيڙو زمين کي ريج آرمزن
هر ڪو ساه آ سک سان هاري ٿيو خوش ڏاڍو
هارياڻي به ڌوپي پئي امنگن جي ارادن ۾
اهي کنوڻيون ۽ تجلا تک ڪري نخرا خوش ڏاڍو

 

[نثارابڙو]

واه واه آباد رهو ۔۔۔ پر اسانکي نه ساڙيو ۔۔۔ ڏيهه کان ڏور ۽ ڏيهه ۾ کنوڻيون تجليون ۽ بوند برهه جي بهار وسي ۔۔۔

 

[جان زريناڻي]

ڏاڍو وڻيو پر اڄ ڪلهه مينهن جو ٻڌي ڇِرڪ نِڪري ويندا آهن

وري بي ياد آيو

وري ورندو واءُ وري وسندا مينهن

سڄڻ مِلندا سڄڻين نوان ٿيندا نينهن

وِڇوڙي جا ڏينهن رهي رهندا ڪيترو

 

[رسول بخش دائودپوٽه]

ادا ابڙا صاحب ڪٿي آهيو ۔۔۔۔اسان ته سنڌ کان پري سوچي به نه ٿا سگهون ۔۔۔جتي به هجو خوش هجو