سِينڍ ۾ مارئي 2190 اٽيچمينٽ ڏسو اڻ ٿيڻي مان ٿيڻي ٿي پئي، ٿيڻي مان اَڻ ٿيڻي ٿيڳهڻي جيڪا ڳالهه ڳڻي هئي، سا ته نه ليکي لَهڻي ٿيجهڙي ڪرڻي تهڙي ڀَرڻي، ڪهڙي ڪرڻي، ڀرڻي ٿي”آدم بُو“ چئي هر ڪو ويٺو، ثابت پنهنجو صِلو ڪريآهي ڪو جو سج لٿي کان پوءِ اٿي ڪو بِلو ڪريواٽن مان ڪا واٽ ڏسي، جا واٽهڙوءَ جو ڀلو ڪريڌرتيءَ کان جو ڌڪجي نڪتو، نانگ نِسورو بڻجي ٿوپاڻ وڻائڻ ڪارڻ پهريان، ڏاڍو ڀورو بڻجي ٿوآخر سڀ جو جاني دشمن، اهڙو ڳورو بڻجي ٿوهوريان کڻ تون پير اوپياري! دهڪي تي دل ڌڙڪي ٿيچوڌاري شاهينگ ڇتا، اڄ اک اک ڄڻ رُڪ رڙڪي ٿيهونءَ ته دنيا ڪپهون ڪونئري، ڪُڇّ ته وڄ جان ڪڙڪي ٿيمسڪينن جي غم ۾ ويهي، ڪاڳر ڪارا ڪرين پيوڪنگ جئان هڪ ٽنگ تي بيهي، تن جي ڳڻتيءَ ڳرين پيوجڏهن ڏسين ٿو چوکو مال ته، نانگ جئان ٿو ورين پيوڀت بنياد تي ويندي آهي، اوهان به ساڳيو روپ رکيوٻاهر هڪڙي اندر ٻي، بس اهڙو ئي ٻهروپ رکيواوهان جي آڏو شوڪارا ڄڻ بُت اڳيان ڪنهن ڌوپ رکيويار اَجيدٽڻ! جڏهن ٿئي دل، هيڪانديءَ دل وارن سانپوءِ جدائي ڪهڙي آهي، ڪر نه پچار پيارن سانياري آهه مُحابي سانگي، ياري ناهه ميارن سانڀيچ پٽائي ملڪ مٺائي، سنڌڙيءَ جي ڪار سار لهيج!سهڻا سائين! ڀال ڀلائي اهڙي ورندي وار لهيج!جن پارن کان پرتي آهيون، پرکي سيئي پار لهيج!سچل سچل ڪردي ڪردي- آپي سچل ٿيسان مئينمين رانجھن دي راجھن ميڏا، کيڙا گھول گھتيسان مئينجنهن تڙ رانجهو منجھيان چاري، تنهن تڙ باغ بڻيسان مئينمَن ڪر تون ميدان فريدڻ! دَڙا دِڪيون سڀ ڊاهي ڇڏ!دوزخ ڀيڙو ٿيندين ڪين، دليل هي دل تان لاهي ڇڏ!اهڙي پارين پنهنجو رستو پاڻ ئي پيارا ٺاهي ڇڏ!چلتي چڪّي ڏسندي ڏسندي، ديا ڪبيراروءِ ميان!اُٿلي ٻن پُڙن جي وچ ۾، ثابت رهيو نه ڪوءِ ميان!پاڻ ته هڪڙي پُڙ ۾ پورا، کٽبي ڪهڙي گوءِ ميان!تسلي هڪل ڪئي ته ڪبيرا، ڪِلّيءَ سان چِت لاءِ هلي،ٻنهي پُڙن جي وچ ۾ پاڻ ئي ثابت ٿي ديکاءِ هلييار نياز اها ٽل سولي، تون ڀي مَشق پچاءِ هليميرو درد نه جاڻي ڪوئي، ميران وٺي پار ڪڍيماڻهو پورا مٿي کنهڻ ۾، ڪير اَٽي مان وار ڪڍيهر ڪو لانگڙ لاءِ ٿي وڻ جان، ڏار منجھان پيوڏار ڪڍيهٿراڌي ماحول ۾ هرڪو، ڪِرت ڪري هٿراڌي هو!!چُڪڙي چاڙهي ويٺو پاڻ پڏائي هراپراڌي هو!!آکي باهو حق باهو، اڃ اسان به چُپڙي ساڌي هو!!ڪلر منجھان ڪي ورڻو ناهي، سعدي هيئن سمجھائي ٿوهن ۾ ٻِجّ ڇٽڻ ئي اجايو، جو هي ڪجھ نه اپائي ٿوچوندا ناهن، ”ڪلر ڪئي توڪانه“ اهو ورجائي ٿوهيڏا هاڃا تڏهن به ڪنهن جي مَن ۾ ڪو ڀَو، ڀولو ناههياد رکج رولاڪ ته ڪنهن کان ماڳ ڇڏائڻ سولو ناههپنهنجي اوڙڪ اوکي ڪئي تو، ٻي کي الڪو اولو ناهههي ڙي مامل! مار گدڙي جي زال ته ٻائيتال کُٽيڄمي نه ڪوئي وياءُ گدڙ جو، ائين سڄو جنجال کُٽيوري ڪروڌ نه پيدا ٿي ڪو، وري نه ڀاڳ ۽ ڀال کُٽياچو ته ويهي پاڻ ئي پنهنجا پڌرا سڀ پرڪار ڪجنپنهنجا عيب ثواب ته ڏسجن، ڇو ٿا ٻي تي وار ڪجناهڙيون جُٺيون ڪري ڪي هلڪا، پنهنجي دل جا بار ڪجنماڻهن کي جو مسيج ڏنو ٿي پٿر سو اڄ کڻون هليپهريان پنهنجو مٿو ڦاڙي، پوءِ ٻين کي هڻون هلياهڙيءَ ريت نياء ڪري، نياء جون کنڌيون کڻون هليسچ کان لوڪ لنوائي ٿو، ۽ ڪوڙ پٺيان ٿو هِيس ڪرينيڪيءَ بدلي بديءَ تي هر ڪو هڪ ٻي سان ٿو رِيس ڪرييار ”نياز“ هي دنياداري، ڪيڏا ويٺي ڪِيس ڪري جيئي سنڌ، جيئي سنڌ اڀرن سڀرن کي سرچائي، سڀ سان ڀال ڀلائي پئي، مِهر مهابي جڳ ورسائي، پنهنجو پاڻ ملهائي پئي، پيار لکائي اهڙو جهڙي، پاڻ ملاهائي پئي، پيار لکائي اهڙو جهڙي، پاڻ ملهائي پئي، پيار لکائي اهڙو جهڙي، پاڻ پياري سنڌي، جيئي سنڌ، جيئي سنڌ جيڪي ڄميا جيڪي ٿَميا، هڪيا تڪيا سڀ، سيئي پالي سيئي تاتي، اُڃيا بکيا سڀ، سڀ سان سَنمک ليڪن، ڌارئي ڪارڻ ڌاري سنڌ، جيئي سنڌ، جيئي سنڌ سنڌو ڀاڳ سڀاڳ جي، روپي سوني ريکا سنڌو، امرت اوتي گلن ڦلن جي، ڪري ٿي ورکا سنڌو، سنڌو ساگر آهه ته ساگر وانگ سگهاري سنڌ، جيئي سنڌ، جيئي سنڌ جيئي سنڌ سڀاڳي سنڌ- هي سونهاري سنڌ! جيجل سنڌ- سٻاجهي سنڌ- سرجڻهاري سنڌ! جيئي سنڌ، جيئي سنڌ!! هي مريادا ساڻ مُهانڊي، مَڻيا مرم واري، سڀ جي ڀلائي گهري سدائين، ڀلي ڀرم واري، اهڙي آرين اهڙي پارين، ڀلئون ڀلاري سنڌ،
نيڪيءَ بدلي بديءَ تي هر ڪو هڪ ٻي سان ٿو رِيس ڪرييار ”نياز“ هي دنياداري، ڪيڏا ويٺي ڪِيس ڪري تمام سهڻي چونڊ ۔۔۔ نياز همايوني جي لاجواب شاعري
