اپريل 1982 منهنجي ڊائري

[رضوان علي جمالي]

ڪو جو وريو واء، اڄ ملڪ مليرڏانهن، ​

ڄڻ آيم اباڻاء، ماڻهو موٽائڻ جو ! ​

​

آڻي ڪانگ ڏنياس، ڪتابت قريب جي، ​

پَهو ڪتيندي پَٽ پيس، ڇوهئون تند ڇُٽياس، ​

ڀيڄئون ڀيڄ ٿياس، روئندي چولي چڪ ۾۔ ​

نه سي وؤڻ وڻن ۾، نه سي ڪاتياريون، ​

پسئو بازاريون، هينئڙو مون لوڻ ٿئي۔​

 

[مصور عالم]

۔​

نه سي وؤڻ وڻن ۾، نه سي ڪاتياريون، ​

پسئو بازاريون، هينئڙو مون لوڻ ٿئي۔​

بيشڪ ۽ اوهان جا 1982 جي ڊائري ۾ لکيل لفظ اڄ جي دور ۾ سچ آهن۔ ڇو ته شاه جنهن دور جي ڳالهه ڪئي آهي اهو هلي رهيو آهي۔ اسان سنڌي ترقيء جي نالي تي تنزليء جي تهه تي پهچي چڪا آهيون۔ مون هڪ عنوان تي ڊبيٽ ڪرڻي هئي عنوان هو ته ”دنيا وڌيڪ ترقي نه ٿي ڪري سگهي“ جڏهن سنڌ طرف نظر ڦيرايم ته بي اختيار زبان مان نڪتو ” الا ايئن م هوء جو ڪتابن ۾ پڙهجي۔۔۔“ يا وري ”اڳي سنڌ منهنجي هئي ڪونه اهڙي“ جتي دنيا ترقيء جا راڳ آلاپي رهي آهي اتي اها ئي دنيا تنزليء جي اونهي کاهيء جي تري ۾ نظر اچي ٿي۔ هر نئين سائنسي ايجاد اگر هڪ فائدو پهچائي ٿي ته پندرهن نقصان به مفت ۾ ڏيو وڃي۔ اهو سڀ ڪجهه ڏسڻ بعد خبر پئي ٿي ته واقعي ڀٽائي سچ چيو آهي۔۔۔۔۔۔ جيئي لطيف۔۔۔۔ جيئي سنڌ