غريب گل
سينيئر رڪن
اي جانِ تمنا !
سدا سلامت هجين ۔
توکي ڪيڏو چيو هيم ته دلين جا فيصلا دماغ سان نه پر دل سان طئه ٿيندا آهن ، پرنه ڄاڻ توکي ڪهڙو گهمنڊ هو يا ناز هو ، جنهن ۾ گرفتار ٿي، منهنجين شبنم جهڙين اڇين اجرين عقيدت سان ڀرپور محبتن کان منهن موڙي ويٺيئن حالانڪ مون ته محبتن جا قافلا وٺي توکي عشق جا گل آڇيا هئا ،مون ته ستارن جي چادر کي سڳنڌ سان سرهو ڪري
تنهنجي ويهڻ لاءِ وڇائي رکي هئي ، معصوم ٻار جي مرڪ جهڙي محبت آڇيندي ،پنهنجي زندگي جي چيچ تنهنجي
تنهنجي هٿ ۾ ڏني هئي ،پر پوءِ به تو نه ڄاڻ ڇو اوپرائپ جي احساس کي وچ ۾ ديوار بنائي رکيو ، ڀلا تون ئي ٻڌاءِ
ته آئون ڇا ڪريان ها ، ڇوته منهنجو جيون ته تنهنجي اقرار ۽ انڪار جي وچ ۾ انتظار جو صليب کڻي تنهنجي اظهار لاءِ واجهائيندو رهيو ،حالانڪ آئون تنهنجي مرڪ ۾ سمايل هزارين سنيها پڙهي وٺندو آهيان . تنهنجي مسڪراهٽن ۾ سمايل محبتن جي اظهار کي ڪو ٻيو ڀلي نه ئي سمجهي سگهي ، پر منهنجي دل جي تيز ڌڙڪن انهن محبتن جي گهرائپ کي ايئن پرکي وٺندي آهي ، جيئن ٿر جا ماڻهو بادلن جي رفتار کي ڏسي مينهن جي آمد جو اعلان ڪندا اهن.
تنهنجي سامهون ويهندي مون تنهنجي اکين ۾ زندگي جا سمورا خوشنما رنگ ڏٺا آهن ، تنهنجي ٽهڪن ۾ زنده دلي جا ترانا ٻڌا آهن ، تنهنجي چپن جي چائٺ تي مون لفظن کي خيرات وٺندي ڏٺو آهي ،تنهنجي زلفن جي لهرن تي مون ڪڪرن جا ڪٽڪ ايندي ڏٺا آهن ، تنهنجي رخسارن جي رنگت تي مون گلابن کي شڪريه ادائي ڪندي ڏٺو آهي ،۽ يقين ڪر تنهنجي اندازِ رقص تي مون رابيلن کي جهومندي ڏٺو آهي ،اهي سمورا انداز کڻي تون جنهن به
گهٽيء مان گذر ڪندين آهين ته يقين ڪر انهي گهٽيء جي مٽي به مانائتي بنجي پوندي آهي ،جيون جي رس ڀرين
گهڙين ۾ جڏهن تون سرنهن ڦولار جهڙو ويس پائي هلندي آهين ته يقين آهي ته تنهنجي دل سٽون کائيندي هوندي،
توکي انهن اکين جو انتظار ۽ اوسيئڙو هوندو جن اکين جي ماڻڪين ۾ تون پاڻ کي ڏسي سگهين ،
ڀلا تون ئي ٻڌاءِ ته آئون انهن سمورين ڪيفيتن کي ڪهڙو ناڻءٌ ڏيان ، تون ڄاڻندي به ڪڏهن اظهار ۽ اقرار نه ڪيو،
مان ڄاڻان ٿو ته چانڊوڪي رات جو پڌر ۾ ستي ويل تون چنڊ سان ڪهڙيون ڳالهيون ڪندي هوندينء ،
لطيف جي لفظن ۾ مومل جي زباني ڪوئي شعر چوندي مسڪرائي شرمايو به هوندئي ، تنهنجي انهن سوچن ۽ سرٻاٽن جي گواهي صبح جي پهرين پهر ٽڙيل اهي گلاب جا گل اهن ، جيڪي رات تائين مکڙيون هيا ، پر پوءِ به يقين
ڪر آئون ڄاڻان ٿو ته تنهنجي اکين ۾ سمايل صبح جهڙا اجرا خواب منهنجي لاءِ ئي آهن ،تنهنجي اکين جا اوجاڳا شاهدي ڏئي رهيا آهن ته تو رات ننڊ نه ڪئي آهي .
هاڻي تون ئي ٻڌاءِ ته آئون ڇا ڪريان ، اها تنهنجي انا سمجهان يا ناز ، جنهن هميشه توکي اقرار ڪرڻ نه ڏنو ، ۽ اسان جي وچ ۾ اوپرائپ جي احساس جي ديوار کي برقرار رکيو.
فقط تنهنجو پنهنجو
سدا سلامت هجين ۔
توکي ڪيڏو چيو هيم ته دلين جا فيصلا دماغ سان نه پر دل سان طئه ٿيندا آهن ، پرنه ڄاڻ توکي ڪهڙو گهمنڊ هو يا ناز هو ، جنهن ۾ گرفتار ٿي، منهنجين شبنم جهڙين اڇين اجرين عقيدت سان ڀرپور محبتن کان منهن موڙي ويٺيئن حالانڪ مون ته محبتن جا قافلا وٺي توکي عشق جا گل آڇيا هئا ،مون ته ستارن جي چادر کي سڳنڌ سان سرهو ڪري
تنهنجي ويهڻ لاءِ وڇائي رکي هئي ، معصوم ٻار جي مرڪ جهڙي محبت آڇيندي ،پنهنجي زندگي جي چيچ تنهنجي
تنهنجي هٿ ۾ ڏني هئي ،پر پوءِ به تو نه ڄاڻ ڇو اوپرائپ جي احساس کي وچ ۾ ديوار بنائي رکيو ، ڀلا تون ئي ٻڌاءِ
ته آئون ڇا ڪريان ها ، ڇوته منهنجو جيون ته تنهنجي اقرار ۽ انڪار جي وچ ۾ انتظار جو صليب کڻي تنهنجي اظهار لاءِ واجهائيندو رهيو ،حالانڪ آئون تنهنجي مرڪ ۾ سمايل هزارين سنيها پڙهي وٺندو آهيان . تنهنجي مسڪراهٽن ۾ سمايل محبتن جي اظهار کي ڪو ٻيو ڀلي نه ئي سمجهي سگهي ، پر منهنجي دل جي تيز ڌڙڪن انهن محبتن جي گهرائپ کي ايئن پرکي وٺندي آهي ، جيئن ٿر جا ماڻهو بادلن جي رفتار کي ڏسي مينهن جي آمد جو اعلان ڪندا اهن.
تنهنجي سامهون ويهندي مون تنهنجي اکين ۾ زندگي جا سمورا خوشنما رنگ ڏٺا آهن ، تنهنجي ٽهڪن ۾ زنده دلي جا ترانا ٻڌا آهن ، تنهنجي چپن جي چائٺ تي مون لفظن کي خيرات وٺندي ڏٺو آهي ،تنهنجي زلفن جي لهرن تي مون ڪڪرن جا ڪٽڪ ايندي ڏٺا آهن ، تنهنجي رخسارن جي رنگت تي مون گلابن کي شڪريه ادائي ڪندي ڏٺو آهي ،۽ يقين ڪر تنهنجي اندازِ رقص تي مون رابيلن کي جهومندي ڏٺو آهي ،اهي سمورا انداز کڻي تون جنهن به
گهٽيء مان گذر ڪندين آهين ته يقين ڪر انهي گهٽيء جي مٽي به مانائتي بنجي پوندي آهي ،جيون جي رس ڀرين
گهڙين ۾ جڏهن تون سرنهن ڦولار جهڙو ويس پائي هلندي آهين ته يقين آهي ته تنهنجي دل سٽون کائيندي هوندي،
توکي انهن اکين جو انتظار ۽ اوسيئڙو هوندو جن اکين جي ماڻڪين ۾ تون پاڻ کي ڏسي سگهين ،
ڀلا تون ئي ٻڌاءِ ته آئون انهن سمورين ڪيفيتن کي ڪهڙو ناڻءٌ ڏيان ، تون ڄاڻندي به ڪڏهن اظهار ۽ اقرار نه ڪيو،
مان ڄاڻان ٿو ته چانڊوڪي رات جو پڌر ۾ ستي ويل تون چنڊ سان ڪهڙيون ڳالهيون ڪندي هوندينء ،
لطيف جي لفظن ۾ مومل جي زباني ڪوئي شعر چوندي مسڪرائي شرمايو به هوندئي ، تنهنجي انهن سوچن ۽ سرٻاٽن جي گواهي صبح جي پهرين پهر ٽڙيل اهي گلاب جا گل اهن ، جيڪي رات تائين مکڙيون هيا ، پر پوءِ به يقين
ڪر آئون ڄاڻان ٿو ته تنهنجي اکين ۾ سمايل صبح جهڙا اجرا خواب منهنجي لاءِ ئي آهن ،تنهنجي اکين جا اوجاڳا شاهدي ڏئي رهيا آهن ته تو رات ننڊ نه ڪئي آهي .
هاڻي تون ئي ٻڌاءِ ته آئون ڇا ڪريان ، اها تنهنجي انا سمجهان يا ناز ، جنهن هميشه توکي اقرار ڪرڻ نه ڏنو ، ۽ اسان جي وچ ۾ اوپرائپ جي احساس جي ديوار کي برقرار رکيو.
فقط تنهنجو پنهنجو
