باغي عليم
سينيئر رڪن
هڪُ خيالُ مون کي اڪثر پريشان ڪري ٿو:
ته مان وهاڻي تي سرُ رکي مري نه وڃان.
يا تَمام گهڻو آهستي هڪ گُل جيان ايئن ڪومائجي
نه وڃان جو
مُنهنجو سينو ماڪوڙا ۽ ڪيئان چَٽي وڃن.
۽ مان پنهنجي ٽاريءَ تان ڪري پوان.
يا هڪ ويران ڪمري جي روشني
جيڪا اونده ۾ آهون ڀري
اَي خُدا، ڪو ايئن به نه مري
.
مان چاهيان ٿو هڪ وڻُ بڻجي وڃان
۽ آسمان مان وڄُ مون تي اچي ڪري.
يا هڪ ڳوري پهاڙي ڇپَ ٿي وڃان
جيڪا جبلَ تان گجگوڙ ڪندي واديءَ ۾ وڃي ڪري
۽ زنجيرن ۾ جڪڙيل هر قوم
جڏهن جنگ جي ميدان ۾ لَهي
اُن جي چهري تي ڳاڙهاڻ چڪمي پوي
۽ هٿن جو پرچم هوا ۾ جهولي.
”اسان کي آزاد ٿيڻو آهي“.
۽ اهو ئي آواز اُتر کان ڏکڻ تائين پکڙجي وڃي.....
اُن وقت مان خوشيءَ سان ڀريلُ، ميدانَ ۾ موجود هُجان
۽ مُنهنجي رتُ جو.... آخري ڦُڙو...... اُن زمينَ تي ڪري
۽ مُنهنجو آخري آواز، لوهَ جي آواز ۾ دَٻجي وڃي
پوءِ مُنهنجي لاشَ تي
فاتح فوجن جا گهوڙا ڊوڙَن
۽ اُنهن بهادرن جي ياد ۾ هڪ جلوس نڪري
جيڪي تُنهنجي لاءِ ئي جيا هئا
۽ مُنهنجون هڏيون، اُنهن جي هڏين سان گڏُ، قَبرُن ۾ هُجن
آي سموري دُنيا جي انسانن جي آزادي
جَيڪي تُنهنجي لاءِ ئي مُئا آهن.....
(شان ڊوريتوفي.... هنگريءَ جو شاعر)
ته مان وهاڻي تي سرُ رکي مري نه وڃان.
يا تَمام گهڻو آهستي هڪ گُل جيان ايئن ڪومائجي
نه وڃان جو
مُنهنجو سينو ماڪوڙا ۽ ڪيئان چَٽي وڃن.
۽ مان پنهنجي ٽاريءَ تان ڪري پوان.
يا هڪ ويران ڪمري جي روشني
جيڪا اونده ۾ آهون ڀري
اَي خُدا، ڪو ايئن به نه مري
.
مان چاهيان ٿو هڪ وڻُ بڻجي وڃان
۽ آسمان مان وڄُ مون تي اچي ڪري.
يا هڪ ڳوري پهاڙي ڇپَ ٿي وڃان
جيڪا جبلَ تان گجگوڙ ڪندي واديءَ ۾ وڃي ڪري
۽ زنجيرن ۾ جڪڙيل هر قوم
جڏهن جنگ جي ميدان ۾ لَهي
اُن جي چهري تي ڳاڙهاڻ چڪمي پوي
۽ هٿن جو پرچم هوا ۾ جهولي.
”اسان کي آزاد ٿيڻو آهي“.
۽ اهو ئي آواز اُتر کان ڏکڻ تائين پکڙجي وڃي.....
اُن وقت مان خوشيءَ سان ڀريلُ، ميدانَ ۾ موجود هُجان
۽ مُنهنجي رتُ جو.... آخري ڦُڙو...... اُن زمينَ تي ڪري
۽ مُنهنجو آخري آواز، لوهَ جي آواز ۾ دَٻجي وڃي
پوءِ مُنهنجي لاشَ تي
فاتح فوجن جا گهوڙا ڊوڙَن
۽ اُنهن بهادرن جي ياد ۾ هڪ جلوس نڪري
جيڪي تُنهنجي لاءِ ئي جيا هئا
۽ مُنهنجون هڏيون، اُنهن جي هڏين سان گڏُ، قَبرُن ۾ هُجن
آي سموري دُنيا جي انسانن جي آزادي
جَيڪي تُنهنجي لاءِ ئي مُئا آهن.....
(شان ڊوريتوفي.... هنگريءَ جو شاعر)
