ڪاڏي ويس پئي

الائی تہ کاڏي ویس پئي "بخاري"،

اجایو نھاري بیھاري ڇڏیائین.


استادبخاري

 

عجب جون اکيون ،مٿان نماڻي نظر،
نه ڄاتو مون نه پئي ڪا خبر،
ويا قدم رڪجي
رهجي ويا سارا سفر،

 

اکين جي اشارن سان ماري ڇڏيائين
چاچي جو دل ڏاري ڇڏيائين

 

اکيون ائين اداس سپيون جئين سمنڊ ۾
هو منتظر ابر لئي هنن تنهنجي آس
پرين سندي پياس نهوڙي وڌو نظرن کي

 

صرف تنهنجي عشق جي غلامي آهي اڄ
نه ته هي دل هڪ زماني تائين نواب رهي آ

 

ادا اسان طرفان به ڪجھ شعر​

ڪير چوي ٿو ناهن چانور ڪير چوي ٿو ناهي کنڊ​

ڏند پرين جا سڳداسي مرڪي ٿو ته ٻرڪي کنڊ​

​

ڀلي مون کان سڀ موڪلائي ڇڏيو​

رکو ”ياد“ باقي ڀُلائي ڇڏيو​

بخاري جون سوچون سنڀالي رکجو​

مٽي سان مٽي ملائي ڇڏيو​

​

2601 اٽيچمينٽ ڏسو ​

 

ڪا ڪوڪ ڏڪيا ڪنگرا،ڪا دانهن ڳليون جاڳيون،
ڪي گيت ڳجي گذريا، محلات کان، منهن کان۔
مجنون جو پربت کان ،فرهاد جو ٽڪرن کان،
(استاد) جو جهد پڇو، هن ڀون جي ڀونگن کان

 

اڌورو اُڃاڻو اڳئي ھئس مان،
رھيل ھوش منھنجو اُڏاري ڇڏيائين،
الائي ته ڪاڏي ويس پئي بخاري،
اجايو نھاري بيھاري ڇڏيائين.