منصور سوريءَ تي چڙهيو، هر ڪنهن چيو ٿي واه واه، عاشق اتي ئي سر ڏنو، اناالحق ٿيو سڀ ساه ساه. عشق اچي نعرو هنيو، ٿيس سڀائي باه باه. نظر مون کي هادي آيو، ٿيو سوئي الا الله.عاشقن سُرڪي جا پيتي، ٿي سڀائي هو هوا، منصور، شمس تبريز پارن، هٿ ڪياؤن جاه جاه.ويا سمنڊ ۾ ڏيئي ٽٻي، سارو لڌائون سُڌ سماءُ، الف سان جي گم هئا ٿيا، ڪُل شيءِ هرجاءِ جاءِ.�سچو� ڏسڻ سان سُرخ ٿيو ۽ تخت تي هو شاه شاه، رچي اُتاهون لعل ٿيو، سارو اهو هو خود خداءِ
عِشق تين آتش ڏونهين بَرابر، عِشق آتش دا ڀائيباهه ڪَنُون ڏَهه ڀاڱي آتش، عِشق اسان ڪُون لائيجَنهن نُون لڳَئي خبر اُسي نُون، هَوران خَبر نه ڪائيڏُوجهي حمل! اسي نُون هي، جَنهن دلبر يار دُکائي. حمل فقير
سونھن تساڏي لهه ته نه ويسين، ڇوڙ ميڪون ديدار ڪران؛ او ڏون تيڏيان، اي ڏون ميڏيان، ڇوڙ ميڪون دو چار ڪران؛ مرڪ تساڏي، لڙڪ اساڏي، ڇوڙ ته مين گلزار ڪران؛ دلڙي ڏيسان، درد وھيسان، ڇوڙ ته مين واپار ڪران؛ عشق لڳا ”استاد“ بخاري، ڇوڙ ته مين اظھار ڪران !
عشق جي ٻولي اشارا ئي سمجهنلهرن جي ٻولي ڪنارا ئي سمجهنمحبت انوکي سفر جو نالو آاهو فلسفو عشق وارا ئي سمجهن
هڪ ڏينهن هڪ وستي وچ مين صورت دا اسرار ڏٺم چار چا پاسي ديد ڦرايم ڪونجان دي بي قطار ڏٺم ڏيکڻ نال بيهوش ڪرن اهو بي ظلم انڌار ڏٺم آکي ميان غلام فريدا عشق دي بازار وچ رلدي ڪئي سردار ڏٺم
روز ازل استاد اسان نون هڪ سٽ پريت دي پاڙهي ساوت دل تي تختي اُتي چاه ڪنون لِک چاڙهي سچل عشق ٻڍا نه ٿيوي، ڪيا جي چٽي ڏاڙهي
زهر ويک ڪي پيتا تي ڪي پيتا...عشق سوچ ڪي ڪيتا تي ڪي ڪيتا.. دل دي ڪي دل ليڻ دي آس رکي...وي بُليا پيار اِيو جيا ڪيتا تي ڪي ڪيتا...!!
