هينئڙو ساري

[معصوم سنڌي]

(من جي تارن کي ڇهندڙ شاعري مون کي ڏاڍو آئڙي ٿي، رچناڪار ڪهڙي به ديس جو هجي، جيڪڏهن هن جي شاعري ۾ تڙڦ آهي ته اها من جي تار کي ڇهي وٺي ٿي۔ اياز امر شيخ سان منهنجي نه ڪا ملاقات ٿيل آهي ۽ نه وري اسين هڪ ٻئي کي ڄاڻون سڃاڻون پر هن جي شاعري مون کي وڻندي آهي، ڇاڪاڻ ته هن جي شاعري اعلى درجي جي آهي:معصوم)
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

هينئڙو ساري​

2758 اٽيچمينٽ ڏسو ​

اياز امر شيخ​

2757 اٽيچمينٽ ڏسو ​

وسڪاري جي ويل وري آ،​

ڪجلا توبن ڪا نه سري آ،​

هينئڙو ساري هيل وري آ.​

​

روهيڙن تي رنگ ڦُٽا هن،​

هُل همرچو چنگ چٽا هن،​

ساوڪ پاتا سُونهن لٽا هن،​

کنوڻين لاٿا کيل وري آ.​

هينئڙو ساري هيل وري آ.​

​

چاهت جا چنڊ چڙهيا آهن،​

خواب ٿي ٽيڙو ٽڙيا آهن،​

آس ڪَتين ڪَر موڙيا آهن،​

رُت مهڪي رابيل وري آ.​

هينئڙو ساري هيل وري آ.​

​

پرچي پپيهن پريتون پايون،​

مُحبت مُکڙيون مُرڪي آيون،​

مور ٽهوڪا تَل ترايون،​

ڊوڙون پائي ڊيل وري آ.​

هينئڙو ساري هيل وري آ.​

​

چوڙا ڪنگڻ چيلهه تي چوٽيون،​

ڳائن سهرا سُونهن جا سکيون،​

تولئه آتيون دَر ۾ اکيون،​

چاڳ چُمڻ جي مهل وري آ.​

هينئڙو ساري هيل وري آ.​

​

سانولڙا ساهه توکي ساري،​

رکيم تو لئه ڏيئا ٻاري،​

هير به ٿڌڙي لڱ پئي ٺاري،​

منوا موسم ميل وري آ.​

هينئڙو ساري هيل وري آ.​