ڪرڙي سِرَ

[عباس ڪوريجو]

اوستيچيو:​

‘موناهاسرَ ساڳي چيڪيمٽيءَ مان ٺاهيهئي،جنهنمانٻيونسرونٺاهيونهيون،مونساڳيئيقالب۾اهاسرٺاهيهئي،جنهنمانٻيونسرونٺهيلآهن.’​

بٺيمالڪٻڌايو:​

‘مونسرنلاءِ ساڳيڪارخانيتانتوتڙگهراياهئا۽ساڳينئيمزدورنآويدکائي ۽ کوليهئي،هنسرجيڀرسانواريونسڀسرونٺيڪطرحپچيويونپراهاالائيڇوڪرڙيبڻجيوئي.’​

ڳوٺجيمسجدٺهي رهي آهي،رازوڊيپيسيمٿانڀتکڻيرهيوآهي،ڪجهههمراههتغاريءَجيبليآهن،ٻهمزدورسيمينٽ۽بجريملائيرهياآهن۽ڪجههنمازيسرونڍوئيرهياآهن.مسجدجوپيشاماماتيبيٺونگهبانيڪريرهيوآهي.​

رازوهڪلڪنديسيمينٽ۽بجريملائيندڙنکيتڪڙوڪمڪرڻلاءِ چوي ٿو.پيشامامجيٻاجههڀريلنظرانهنتيپويٿي۽انهنکيچويٿو: ‘اباثوابجوڪمآهي،جيتروتڪڙوڪندئواوتروئيوڌيڪثوابملندو.’​

سرونکڻندڙنمازي جواب ۾چونٿا:​

‘وڏا!اسانتهثوابخاطرڪمپياڪريون،مزدوريبهنهوٺنداسين.’​

سرونکڻندڙٻئينمازيجينظرڪرڙيسِرَتيپويٿي،هڪلڪنديپيشامامکيٻڌائيٿو:​

‘سائينبٺيوارومسجدجيڪم۾بهنهمُڙيو،ڪرڙيسرموڪلياٿئين.’​

‘بسسائينڪمائڻجيپِٽپيلاٿن،پوءِ تهڏسنئيڪونهٿا.’ رازي بٺي وارن کان بيزاري ڏيکاريندي چيو.​

پيشاماممسڪرائيسڀنيڏينهاريٿو،سمجهائڻواريانداز۾رازيکيچويٿو:​

‘استاد! خيالساناوساريڪجانءِ،ڪرڙيسرجوخيالرکج،مسجدجوڪمآهي،متانعيبٿيپوي.’​

‘سائين! مانپاڻئيڪرڙيسرناهيانهڻندو،اگرڪومٿياڇليبهڏيندوآهيتهتيڇيسانڀڃيڀورڪريهيٺاڇليڇڏيندوآهيان........... ۽ٻيوتههيمسيتجوڪمآهي،مانتهڪنهنجيڀت۾بهاهاسرناهيانهڻندو.’​

سڀهڪٻئيمانمطمئنٿيٻيهرڪم۾جنبيويا.​

ٺهندڙمسجدڀرسانهڪگهر۾.​

‘توکياڃاڪيتروسمجهايانتهتونڪوڪمڪارڇونٿوڪرين!؟’​

پيءُ پنهنجيپٽکيڪاوڙجنديچيو،’سڄوڏينهنننڊپيوآهين............. اٿئيڪا​

غيرت؟’​

‘بابا،چيمنه،ته،ڪمجيڳولا۾آهيان.’​

‘خاڪڪمجيڳولا۾آهين! پنهنجنلٻاڙييارنسانرليرليراتجوٿوگهر​

موٽين .’​

‘بابا ! مانانهنسانگڏجيڪنهننهڪنهنڪمجيڳولا۾ويندوآهيان.’​

‘توننڪموآهين،اٽيتيچٽيآهين.’​

‘بابا....................!!؟’​

...........’ ناهيانمانتنهنجوپيءُ ۽نهئيڪوتوسانواسطواٿم.’،پڻسجلاوتٿيندي​

چيس،’تونمنهنجيگهرَجيڀتين۾لڳلهڪڪرِڙيسِرَآهين.......! ............ ناهين​

منهنجوپٽ. ‘ ​

ڀرسانهڪگهر۾هڪڪراڙيچُلههٺاهيرهيهئي.​

تنهن ننڍڙنٻارڙنکيسڏيچيو:​

‘ٻچڙا! جلديوڃيٻاهرانڪاسِرتهکڻياچو،ڪرڙيهجيتهڏاڍوڀلو،اهانڀاڳيباهه​

​

جيپڪيآهي..... مونکيبهچلهه۾هڻڻيآهي.’​