جُدائيءَ جي عذاب راتزندگيءَ ۾ توسان گڏ گذاريل بهارن جو يادون.. جدائيءَ جي اونداهي رات ۾ ڪنهن انڌيري کان به وڌيڪ سياح پاڇي جيان منهنجي دل و دماغ تي اهڙي طرح سان ڇائنجي وڃن ٿيون جو منهنجي وجود کي تڙپائي ڇڏين ٿيون. . . سرءُ ۾ سڪل وڻ مان ڇڻيل بي ساهه پن جي مثل پنهنجي جسم کي ڄڻ ته آڙاهه ۾ سڙندو محسوس ڪريان ٿو.... تڏهن ئي منهنجي نه سُڪندڙ نيڻن مان سانوڻ جي تيز برسات وسي پوي ٿي... ۽ منهنجا لب هلڪي حرڪت ڪندي تنهنجو نالو پڪارن ٿا.... ۽ هر رات منهنجي لاءِ هڪ عذاب بڻجي منهنجي وجود جي تار تار کي تڙپائي ڇڏي ٿي.... عمران درويش سومرو۔
هاڻي اهي يادون الائي ڪنهن سان جڙيل آهن ۔۔۔۔ شاعر به هر دل مان گهمي وڃن ٿا، ڇو ته سڀ ڪو سندن سٽن کي پنهنجي دل جو آواز سمجهندو آهي۔ درويش اواهن جا احساس ۽ لفظن جي چونڊ خوب وڻي۔
