راشد مورائي مان باغي هان، مان باغي هان جي دل ۾ تنهنجي ڪلفت آ، ته مونکي توکان نفرت آ، جي دين اوهان جو دولت آ، مذهب منهنجو محبت آ، تون انسانن جو ويري آن، ۽ منهنجي توتي لعنت آ مان باغي هان، مان باغي هان. هيءَ ڳاڙي ماڙي رئيسن جي، ۽ سائي جيب وڏيرن جي، مان باغي هان سو باه ڏئي ٿو ڪريان سڄ لٽيرن جي، هت ٻن ڏينهن کان ٻار بکيا، هُت توکي تياري نيرن جي، اڄ لوڪ ڏسي ڪيئن ٿيندي آ، جهڙپ بکايل شيرن جي، مان باغي هان، مان باغي هان، هت ڀونڪ ڪتي جي ڪان ٻجهي،هت وڏڙا واڪا ڪڪڙن جا، هي بنگلو آهي رئيسن جو، جت ڌوڙيا آهن ڌُڪڙن جا، هت گاه نه آهي گابي کي،هت چارا آهن ڪڪڙن جا، هي هاريءَ جو هڪ ديرو آ، جتي مارا آهن مڪڙن جا، مان باغي هان مان باغي هان. هي مفت جون مانيون ملان جون، جي اوڙو پاڙو آڻي ٿو، سي کائي کائي خوش ٿئي، ۽ مفت ۾ موجون ماڻي ٿو، ۽ ٽڻ مڻ ٽڻ مڻ تسبيح تي، ٻي وائي ڪاب نه ڄاڻي ٿو، هي ڪافر آ، هو ڪافر آ، بس تند اها ئي تاڻي ٿو، مان باغي هان مان باغي هان. تون ماڻهو ماري مرڪين ٿو، مان ڳاڙها ڳوڙها ڳاڙيان ٿو، تون لاشن تي ٿو ڏند ڪڊين، مان لڙڪ انهن تي لاڙيان ٿو، مان انسانيت جو درس ڏئي، ڏس قول اڳوڻو پاڙيان ٿو. مان سوليءَ تي پڻ سچ چئي، اڄ تنهنجو اندر ساڙيان ٿو، مان باغي هان مان باغِي هان. او ڀڀ وڏا او ڄڀ وڏا، جي تنهنجي هٿ ۾گولي آ، ته باغي هڪڙو مان ناهيان، مون سان باغِي ٽولي آ، هي سڀ اهي جن سان کيڏي خون جي هر دم هولي آ، ۽ مرسون مرسون سنڌ نه ڌيسون، سڀني جي هيءَ ٻولي آ مان باغي هان، مان باغي هان.
