غزل مُنهنجي مَنَ تي ڳوڙهن جِي برسات ٿئي پئي، سٺو آ اُڃايل لئه سوغات ٿئي پئي. نه مَورن ٽَهُوڪا نه ڪا ڊَيلَ ٿر ۾، ڏکن ۾ سُکن ۾ گُذر رات ٿئي پئي. ڪڪرُ ڪو اچي ٿو وسڻ لئه جڏهن ڀي، نه قابوءَ ۾ پنهنجي ڪا جذبات ٿئي پئي. اُفق تي ڇٽي ويو آ لالاڻ ڇا جِي، شفق جِي نه سورج سان ڪا بات ٿئي پئي. لڳي اک نه آهي وئي رات گذري، سُمهي پئُه چريا هاڻ پرڀات ٿئي پئي. ڊڄي پيو ٿو “ڪونڌر” وڃي ڪيئن پرينءَ ڏي، سندس راهه رنڊڪ “گُلَ” اوقات ٿئي پئي.
