اسلامي تاريخ جي نالي واري عالم، ۽ سياسي رهبر محترم علامه مولانه ابو الڪلام آزاد رح جن جو قول آهي ته ۔زندگي نه ڀرڪو کائڻ جو نالو آهي نه وسائجي وڃڻ جو، زندگي نالو آهي دُکيل رهڻ جو۔ ۽ زندگي کي دُکيل رکڻ لاء ذريعه معاش جي ضرورت پوندي آهي، ۽ انهيء ذريعه معاش مان هڪ جو نالو نوڪري آهي۔نوڪري:۔۔۔۔۔۔۔۔۔ نوڪري لاء اڪثر اهي الفاظ ٻڌڻ ۾ ايندا آهن ته ڀاء نوڪري ته ٽوڪري آهي، نوڪر ته نوڪر آ، پوء اهو نوڪر ننڍو هجي يا وڏو، ڇو جو نوڪري جو آ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔هڪ ته اڄوڪي دور ۾ نوڪري جو ملڻ ڏکيو، ۽ وري ان کان وڌيڪ ڏکيو ڪم آهي اها نوڪري ڪرڻ، وري نوڪري ته نوڪري آ، مگر نوڪرين ۾ به وري فرق آ۔هڪ سرڪاري، ته ٻئي خانگي ( پرائيويٽ ) ۔ نوڪري ڪرڻ لاء ته ٻنهيء نوڪرن ۾ مشڪلات آهن، مگر انهيء ۾ به وري خانگي (پرائيويٽ ) نوڪري ڪرڻ ڏکي آهي، سرڪاري نوڪري لاء ته مان اهيو چوڻ لاء مجبور ٿئي ويو آهيان ته اها هڪ قسم جي عياشي آهي ( ڪجهه نوڪرين لاء اهيو چوڻو ٿو پوي، سڀ لاء ته منهنجي ساڳي راء ناهي )۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ باقي رهي خانگي نوڪري سو ان لاء عرض ته اها نه رڳو محنت ٿي ڪرائي مگر مان ته اهيو چوندس ته اها رت پيئندي آهي، اهو تجربو وري اهي ئي شخص ڪري سگهي ٿو جيڪو خانگي نوڪري ڪري رهيو آهي، يا جنهن خانگي نوڪري ڪرڻ جو تجربو ڪيو آهي۔ مان اهيا ڳالهه ان ڪري ڪري رهيو آهيان جو مان خود هڪ پرائيويٽ نوڪري ڪري رهيو آهيان ۽ ان نوڪري ۾ ايترو ته ڪم ۽ ٽائيم ورتو ويندو آهي، جنهن جو ڪو به حساب ڪونهي، سرڪاري نوڪري لاء ته اهيو خيال هوندو آهي ته ڊيوٽي جو ٽائيم پورو ڪيو پوء ڪم پورو ٿئي يا نه ٿي، ( جيئن اسان جي ملڪ ۾ ٿئي ٿو ) مگر پرائيويٽ لاء وري اهيو هوندو آهي ته ٽائيم ڀلي ڪيترو به ٿئي وڃي مگر ڪم پورو ڪرڻو آهي۔چاهي رات جا 12:00 وڄي وڃن۔ ۽ جڏهن اهڙي ماحول ۾ ڪم ڪرڻو پوي ٿو ته انسان ٿڪجي به پوي ٿو، جيڪا انسان جي هڪ ڪمزوري آهي،جڏهن ته ڪاميابي جو راز اهيو آهي ته ٿڪاوٽ جي به پيواهه نه ڪجي ۽ ڪم سان جوٽيو رهي، مگر انسان ته انسان آهي، ۽ ان ٿڪاوٽ کي ختم ڪرڻ لاء وري ڪجهه آرام جي ضرورت هوندي آهي جنهن لاء ڪنهن فارسي شاعر جي شعر آهي ته ڀلي سال جي ٻارنهن مهينن مان نو 9 مهينا ڪم ڪريو پر سال جا ٽي مهينا عشق به ڪيو۔۽ ان آرام لاء مون هڪ سال کانپوء 22 ڏينهن موڪل ڪئي، ۽ ڪجهه آرام ڪيو، ڪجهه سير و تفريح ۾ گذاريو، ۽ ڪراچي کان ٻاهر جو رخ ڪيم، ۽ ڪجهه وري پنهنجي مرضي مطابق ڪجهه ڪتابن جو مطالعو ڪم، ۽ ڪجهه وري پسند جون موويز ڏٺم، ۽ ان سان گڏ پنهنجي پسند جي فورم سنڌ سلامت کي به وقت ڏنم، ۽ سنڌ سلامت جي ڪافي پراڻن عنوانن تي به نظر وڌم، ۽ انهن کي پڙهيم، ۽ ڪجهه تحرير جي صورت ۾ پنهنجي اندر جون ڳالهيون پڻ سنڌ سلامت تي ونڊ ڪيم،مطلب ته هنن موڪل جي22 ڏينهن ۾ مان ريفريش ٿئي، ويس، جئين هڪ ڪمپيوٽر هينگ ٿيڻ کان پوء ري اسٽارٽ ڪرڻ تي ريفريش ٿئي ويندو آهي۔ ۽ سڀاڻي کانپوء منهنجي موڪل پوري ٿيڻ واري آهي ۽ وري ساڳي راند سوٽي جي،۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ۽ ساڳي راند سوٽي واري ڪنڊيشن ۾ هاڻ شايد هن پنهنجي پسند جي فورم سنڌ سلامت ۾ ايترو ٽائيم ڏئي نه سگهان۔ جيڪو هڪ وڏو ارمان رهندو
سداخوش هجو ۔۔۔۔ اوهان جي موڪلن جو هڪ اهم فائدو اهو ٿيو ته اوهان سنڌ سلامت تي علمي ۽ ادبي حوالي سان ڪافي معلوماتي لکڻيون شيئر ڪيون۔ باقي زندگي جو ڦيٿو پيو ڦري ۔۔۔ ڪڏهن آفيس ته ڪڏهن موڪلون، ڪڏهن مصروف ته ڪڏهن مجبور، مان به اڄڪلهه موڪلن تي آهيان پر ڪجهه اهم ڪم ڪرڻا آهن، جنهن سبب سنڌ سلامت تي ايترو وقت ڏئي ناهيان سگهيو۔ پوء به ڪوشش هئي ته تاريخ جا ورق ۽ ڪتاب گهر پوئتي نه رهن۔ اميد ته گونا گون مصروفيتن هوندي اڳتي به اوهان هن اڱڻ جو ڀيرو ڀريندي اسان جي رهنمائي ڪندا رهندا۔ ٿورا ناهن ٿورا ۔۔۔۔ سدا خوش هجو ۔۔۔ سنڌ سلامت ساٿ سلامت
پنهنجي نوڪري آهي ته سرڪاري پر جڏهن رات جا 12 نه پر هڪ ڪلاڪ اڃان مٿي هجڻ ڪري (ڀلي کڻي نه به هجي پر 13 چوڻ ڏيو) ٿيو وڃن۔۔۔ ۽ ان وقت رات جو هڪ هجي يا 13 اصل مٿو ڀوانٽيو کائيندو آهي۔۔۔ ڀلو ٿئي ٽيڪنالاجي جو جو اليڪيٽرانڪ ڪٽلي جي ايجاد ٿي ۽ اسان جهڙا اڻ ڄاڻ به چانهن ٺاهيو وڃن۔۔۔ پوءِ اها چانهن ڀلي ڪو ايندڙ مهمان کي نه وڻي پر پاڻ لاءِ اها خدا جي ڏنل ٻين نعمتن کان گهٽ ناهي۔۔۔ ۽ دوستو منهنجو وقت ان باوجود به سمهڻ جو نه ٿئي جيسين سنڌ سلامت جو ڦيرو ڀري دوستن جي شڪايتن کي ڏور ڪندي سنڌ سلامت کي سنهنجائي جي دڳ تي نه آڻجي۔۔۔ رهيو سوال موڪل جو ته اڳ ئي ڪافي پلان، ٽارگيٽ ۽ پروجيڪٽ موڪل تي رکيل هوندا آهن پر بچي شال ڀاڳ ڀري مجال آ جو موڪل دوران ڪمپيوٽر تي ويهڻ ڏئي اهو ئي سبب آهي جو ٻارن سان ڪرڪيٽ کيڏندي ۽ ٻنيون ٻارا گهمندي موڪل اهڙو ته تيزي سان گذري جو جڏهن آفيس ڪليگز ڪال ڪري واپسي ياد ڏيارين ته اصل هانء ئي لهيو وڃي۔۔۔ ڪيڏو نه ڏکيو لڳندو آ۔۔ موڪل جي آخري ڏينهن پنهنجي ننڍڙي شاهزيب رشيد کي هنج کڻي واپس نڪرڻ کان اڳ واري پپي ڏئي پيار ڪرڻ۔۔
ادا سليمان وساڻ صاحب، شاهه صاحب جون ڪجهه سٽون ٿيون ذهن تي اچن اهي پيش ٿو ڪريان۔شاهه صاحب ڳوٺ وار نار ۽ انهي جي ڀڳل ڪنگري ( نار ۾ لڳل دٻا، لوٽا ) لاءچوي ٿو ته، تري ڀڳل ڪنگري، ٺلها ڦيرا پائي، نه نئين نه ڏئي تڏهن به سلهاڙيو وتي سپيرين سين۔۔۔۔ سو ادا موڪل ته ختم ٿئي وئي شايد ايترو ٽائيم هاڻ نه ڏئي سگهان مگر سلهاڙيون ضرور وتندس۔ انشاءالله۔
