روئڻ ويندن رُڪجي

[رضوان علي جمالي]

اکيون ايئن چون، ته پسون روز پرينءَ کي،
ويچاريون وس پنهنجي اصلئون نه آهن،
طالب مولا طلب ۾ رويو روز روئن،
سائين سبب ڪندن، ته روئڻ ويندن رڪجي.​

 

[سليمان وساڻ]

اکيون به آهن اکيون، پر پيرن سان نه پڄن،
هو رُئن ٿيون رت ڦڙا، هي ڦٽجيو ٿا ڦٽجن،
هو بيوس آهن برهه ۾، هي هيجئون اٿيو هلن،
هو نهارين نجيب کي، هي تر نٿا ترسن،
هو اٻاڻڪيون عجيب لئه، هي رندن منجهه رُلن،
احسان ڪيا اکين تي، پرت منجهان پيرن،
طالب مولا طلب ۾، چميو چميو چمجن،
جهلئي نٿا جهلجن، هلندي پنهنجي حبيب ڏي.​