استاد بخاري جا بيت

هي ڪوڪ سنهي وار خنجر کان تِکي آ
هي ڦوڪ ٿڌي هير کان اوٿر کان تِکي آ
وهمن جي مقامن ۾ ستي پئي آ مگر جي
هي قوم اٿي پئي ته پو محشر کان تِکي آ​

 

نوان مشال، نيون روشنيون، نوان شعلا
نوان خيال، نيون ڪوششون، نوان جذبا.
چيو لطيف نخاري کي، آزمايو هي،
نوان جوان نوان قافلا، نوان رستا..​

 

باهين جا طوفان، ماڻهو ماڻهو کي بڇي​

جلايون جانون ڇڏين، ساڙايون سامان
الاڙي انسان، ايڏو انڌو ڏو ٿيو..​

 

محفل جي لفظ، لاٽ ۾ جرڪيو، اجهيو وڃان
سچ ٿي پُڇين ته ڪو نه ڪو الڪو نه ٿو ڇڏي
ڪاٿي عزيز زندگي، توکي وٺي هلان
ڪنهن جا تي به موت جو کُٽڪو نٿو ڇڏي
​

 

تمام بهترين ادي.