ڊاڪٽر نبي بخش بلوچ سيد لعل محمد مير شاه لڪياري عُرف سيد گنبل شاه وڳڻن جو ويٺل، وريل فقير ابڙي جو طالب هو. وريل فقير جي وفات کان پوءِ محمد فقير کٽياڻ واري رنگ ۾ آيو. [1781] روپ ڪامول... لکين ڪامل ڪرامت جا، نِوايا نينهن جي ناتي جلن العشق نارالله، چريا ڪيا چشم جي چاتي سچي صورت سڃاتائون، نيڻن نئون نينہ لاتائون ’سَوِي الله‘ سُر پاتائون، پيا منجهه عشق اوراتي 2- رڙهي روه رڻ رڃ ۾، ڪيائون سير سڀ سڃ ۾ اصل عاشق وتن اُڃ ۾، لقاء الله لنؤن لاتي 3- مجازي مست ٿيا مُل ۾، پچن قيامت سندي ڪُلَ ۾ ’اِذازلزلة‘ ذل ۾، کِيا ڪنهن خون جي کاتي 4- ڪيائون سير سلطاني، ٿيا قربان قرباني فدا اسباب سڀ فاني، بِت جي پور منجهه پاتي 5- ”گنبل شاه“ جيها لک ڪيئي، مُنجهي متڙي تنهن ويئي سوگها ٿيڙا سڀئي سيئي، درُس منجهه دام تودا تي. [1782] روح نه اچي منهنجو هِت راس مارن پاس محبت مينهڙا وسايا 1- سِر لوئي ڳل ڪنجرو، روئي رت رُنياس 2- وهواه جا واحد وڻي، وطن وري شل ويندياس 3- اميد اٿم الله ۾، اوڏي ٿي ويهندياس 4- قضا جي هن قصد جا، ڪاڪين ساڻ ڪندياس 5- ”گنبل شاهه“ چئي گُوندرين، مارن سان ملندياس [1783] جڏهن پاتو ڪجل ڪاني، منهنجي ڪَيڙوَ دل ديواني 1- جڏهن چشم کڻي ٿو چهرِي، هَٿِ باز بڇي ٿو بحري ڦري ڪان هڻي ٿو قهري، زره چاڙهي ڪمان ڪياني 2- تنهنجو حسن فريب فرنگي، چاڙهي لشڪر رومي زنگي تنهنجا خال خدنگ تفنگي، ڪن زورئون مُلڪ زياني 3- لب لعل ياقوت رُومانا، ڏند موتي جَڙيا مرجانا گهڻا مستيءَ ڪيا مستانا، پسي جلوه جوت نُوراني 4- سر ٻڌڙو شَملو شاهي، تون ته بيشڪ بي پرواهي ڏاڍو سرڪش سيف سپاهي، هَٿِ حُڪم سِڪو سلطاني 5- ”گنبل شاه“ غلام سڏايو، پائي پاند ڳچيءَ ڳل آيو تنهن کي پِرين اوهين پاڻ پسايو، ڪيو افضل ڪا اِحساني. [1784] منجهه خواب جي خيال، سڄڻ رات مون ڏٺو رات مــون ڏٺــو، پــرڀــات مــون ڏٺــو 1- نوري نور جو نروار ڪوچمڪار جو چمڪو وڏيءَ جوڙ ۽ جمال 2- کڻي نيڻ نازڪ نينہ ڀريا، محبن مون کي مست ڪيو انهين قرب جي ڪمال 3- ”اناعبد“ ۽ معبود جو مقعود مجمعو خوش خيال ويس وصال 4- ذاتي ذات ۾ صفات ڪو اثبات ٿي آئيو الف ميم جي مثال 5- ”گنبل شاه“ چئي غم درد جو احوال عاشقان سِک سوز ڪرقتا!(1) [1785] منهنجي دل جا مطلب ٿيا ٿيا جڏهن ڪيڙم درسن دوست جو 1- پاتــم لڪائي لـوڪ کـؤن ميان لالڻ ڪارڻ لِيا لِيا 2- دام ديــدن دل يار جا ميان بِرت منجهارئون پِيا پِيا 3- محبت جن کي ماريو ميان مري سي عاشق جِيا جِيا 4- ٻاريا پرين ٻاجهه سان ميان ڏيل اندر منجهه ڏِيا ڏِيا 5- ”گمبل شاه“ چئي پسندي پرين ميان غم وهم سڀ ويا ويا فيس بوڪ جي پيج سنڌي بزرگ تان کنيل
حصرت سيد لعل مير محمد شاهه ”گنبل شاهه“ لڪياري رح گنبل شاهه رحمت الله عليه لڪياري خاندان جو هي چشم و چراغ، حسينيت جو علمبردار، چوڏهين صدي هجري ۾ ’قلندر لعل شهباز‘ جي جلالي طريقت جو عظيم مبلغ، سنڌ جو لافاني مصلح، ڪامل ولي ۽ سنڌ جو شاعرِ اسلام پنهنجي درگاه مشهور تاريخي شهر سيوهڻ شريف کان 8 ميلن جي فاصلي تي اتر طرف علي آباد لڳ ٽلٽي ضلعو دادو (موجوده ضلعو ڄامشورو) ۾ تولد ٿيا. سندن ولادت باسعادت ماهه شوال مڪرم جي 14 تاريخ بروز آچر سن 1319 هجري ۾ ٿي. سندن والد بزرگوار جو نالو سيد ع...لي گوهر شاهه ۽ سندن جدِ امجد جو اسم مبارڪ سيد پير محمد شاهه آهي. هي لڪياري سادات يعقوب پوٽا ۽ صلاحداڻي سيد به سڏبا آهن. سندن جدِ اعليٰ حضرت شاهه صدر پير محموداڻي مير جي درگاهه لڪي شاهه صدر مشهور ۽ معروف آهي. سيد گنبل شاھ رحمت الله عليه جن انهن بزرگانِ دين ۽ مذهبي رهنمائن مان هڪ آهن، جن دينِ مبين، اسلام جي عمارت جي تعمير، ترقي ۽ اصلاح لاءِ پنهنجون زندگيون وقف ڪيون ۽ سنڌ کي ديني شعور بخشي روحاني انقلاب آندو. ------------------------------------------ مختصر تعارف لاءِ ٿورا: سيد قمبر علي شاهه لڪياري (پڙپوٽا سيد گنبل شاه)
