جهڙاگل گلاب جا .. ڀٽائي
- موضوع موڪليندڙ محمد اسلم عباسي
- شروعاتي تاريخ
منصور سرور
سينيئر رڪن
تمام زبردست سائين
واهه .. سهڻي چونڊ
جهڙا گُلَ گلاب جا، تَهڙا مٿن وَيسَ
چَوٽا تيلَ چَنبَيليا، ها ها! هو! هَميشَ
پَسيَو سونهَن سيد چئي، نينهَن اَچَن نَيشَ
لالَنَ جي لَبَيسَ ، آتَڻَ اَکَرُ نه اُڄَهَي.
مَٿَن = مومل، سومل ناتر ۽ سهيلين مٿان، تي
وَيسَ = وڳا، پَٽَ ۽ ريشم جون پوشاڪون
چوٽا = چيلهه تائين پوندڙ ريشمي ڊگها وارَ
چنبيليا = چنبيليءَ جي خوشبودار تيل سان واسيل، چنبيليء جو گل ٻن رنگن اڇي ۽ هيڊي رنگ جو ٿيندو آهي ۽ بيحد خوشبودار پڻ.
هاها! هو! =واهه واهه
هميشَ = هميشه
نينهَن =عشق
نيشَ = ڏنگ، ڌڪ، زخم، گهاوَ
لالَنَ = ناز انداز، ادائون
لَبيسَ = لباس، پوشاڪون، ويس وڳا، هار سينگار
آتَڻُ = اُها جاءِ جتي مومل ۽ سندس سهيليون سَٽُ ڪتينديون هيون.
* جهڙو گلاب جو گل حسين، سهڻو، نازڪ، نفيس ۽ خوشبودار ٿئي ٿو تهڙيون ئي مومل، سومل، ناتر ۽ سڀني سهيلين کي پٽَ ۽ ريشم جا ويس وڳا پهريل آهن. چنبيليءَ جي تيل سان هميشه واسيل سندن ڊگها ۽ ريشمي وارن جا چوٽا چيلهه تي پيا پون. سندن اهڙي سونهَن سندرتا ۽ حُسُنُ ڏسي ڪيئي موهجي، گهائجي ۽ زخمي ٿيو پون. مومل، سومل ۽ سندن ٻين سهيلين جا ويس وڳا ڏسيو گهڻن کي خشڪيون لڳيو وڃن، حيراني وٺيو وڃي ۽ زبان مان اکر ڳالهائجي نه ٿو سگهي.
* هي ڀٽائيءَ جي شاعريءَ ۾ جماليات، منظرنگاري ۽ فوٽوگرافيءَ جو ڪمال آهي. پڙهندڙ پاڻ کي ڪاڪ محل جي اندر مومل، سومل ۽ سندن سهيلين جا هي حسين ۽ دلڪش منظر ڄڻ پنهنجي اکين سان ڏسي رهيو آهي.
پنهنجو خيال رکندا ڪيو
جهڙا گُلَ گلاب جا، تَهڙا مٿن وَيسَ
چَوٽا تيلَ چَنبَيليا، ها ها! هو! هَميشَ
پَسيَو سونهَن سيد چئي، نينهَن اَچَن نَيشَ
لالَنَ جي لَبَيسَ ، آتَڻَ اَکَرُ نه اُڄَهَي.
مَٿَن = مومل، سومل ناتر ۽ سهيلين مٿان، تي
وَيسَ = وڳا، پَٽَ ۽ ريشم جون پوشاڪون
چوٽا = چيلهه تائين پوندڙ ريشمي ڊگها وارَ
چنبيليا = چنبيليءَ جي خوشبودار تيل سان واسيل، چنبيليء جو گل ٻن رنگن اڇي ۽ هيڊي رنگ جو ٿيندو آهي ۽ بيحد خوشبودار پڻ.
هاها! هو! =واهه واهه
هميشَ = هميشه
نينهَن =عشق
نيشَ = ڏنگ، ڌڪ، زخم، گهاوَ
لالَنَ = ناز انداز، ادائون
لَبيسَ = لباس، پوشاڪون، ويس وڳا، هار سينگار
آتَڻُ = اُها جاءِ جتي مومل ۽ سندس سهيليون سَٽُ ڪتينديون هيون.
* جهڙو گلاب جو گل حسين، سهڻو، نازڪ، نفيس ۽ خوشبودار ٿئي ٿو تهڙيون ئي مومل، سومل، ناتر ۽ سڀني سهيلين کي پٽَ ۽ ريشم جا ويس وڳا پهريل آهن. چنبيليءَ جي تيل سان هميشه واسيل سندن ڊگها ۽ ريشمي وارن جا چوٽا چيلهه تي پيا پون. سندن اهڙي سونهَن سندرتا ۽ حُسُنُ ڏسي ڪيئي موهجي، گهائجي ۽ زخمي ٿيو پون. مومل، سومل ۽ سندن ٻين سهيلين جا ويس وڳا ڏسيو گهڻن کي خشڪيون لڳيو وڃن، حيراني وٺيو وڃي ۽ زبان مان اکر ڳالهائجي نه ٿو سگهي.
* هي ڀٽائيءَ جي شاعريءَ ۾ جماليات، منظرنگاري ۽ فوٽوگرافيءَ جو ڪمال آهي. پڙهندڙ پاڻ کي ڪاڪ محل جي اندر مومل، سومل ۽ سندن سهيلين جا هي حسين ۽ دلڪش منظر ڄڻ پنهنجي اکين سان ڏسي رهيو آهي.
پنهنجو خيال رکندا ڪيو