ننڍي هوندي کان سياست ۽ ادب ۾ تمام گهڻي دلچسپي هئڻ ڪري دل ۾ اهو پڪو خيال ويهجي ويو هو ته زندگيءَ جي ڪنهن موڙ تي ترقي يا فته ۽ خوشحال سنڌ ڏسڻ ممڪن هوندو ۽ ان ۾ انفرادي حوالي سان منهنجو به ڪو ڳڻپ جوڳو حصو هوندو پر اڄ مان اهو اعتراف ٿو ڪيان ته زندگيءَ ۾ هڪ کان وڌيڪ ذميواريون هٿ ۾ کڻڻ ۽ روزانو زندگيءَ جي مختلف تقاضائن سبب پنهنجي خواب کي نه مناسب وقت ڏيئي سگهياسين ۽ نه ئي نتيجا خيز جدوجهد ڪري سگهياسين، اها ڳالهه ۽ ناڪاميءَ جو اهو پڇتاءُ زندگيءَ جي آخري لمحي تائين ڪنڊي جيان چُڀندو رهندو
تون جي وڙهندين، ماريو ويندين، هِـن ڌرتـيءَ تـان واريـو ويـنـديـن، دودا تــنهـنجــو ســاه ته ويــندو، پـر مـاڻهـن جـو ويـساه نه ويـندو!
