اي ڦاٽل ٽيڙن پيرن وارا خواهشن جا غلام تنهنجون گهرواريون فقط تنهنجي وندر جو سامان آهن خيمن تي تنهنجي هوس جي بسترن جو ڍير آهن اي ماتا چهري ۽ ٽيڙين ٽنگن وارا ريگستاني اڍ ڪڏهن سمجهندين آئون تنهنجي سگريٽن جو ايشٽري نٿي ٿي سگهان آئون اها ڇاتي به ڪو نه آهيان جنهن جي نرمي تي تون پنهنجون بدشڪل آڱرين جا نشان ڇڏين اي غلاظتن جا ڪيڙا، اي تيل جا شهزادا پيرس جي نائٽ ڪلبن تنهنجي عزت کي ماري ڇڏيو آهي ۽ تو يروشلم وڪڻي ڇڏيو آهي ڄڻ ته اسرائيل جي ڀالن اوهان جي ڀينرن جا حمل ڪو نه ڪيرايا آهن تنهنجي روح ۾ انسانيت ڪڏهن جاڳندي نذار قاباني.
