ڪو زمانو هو جو انور هڪ خوش طبع نوجوان هو. مرڪ هر وقت سندس چپن تي رقص ڪندي هئي. پر اڄ هو ساڳيو انور اداس ۽ پريشان آهي، سندس چهرو ڪومائجي چڪو آهي، ائين ٿو لڳي ڄڻ سندس آرزوئن جو محل باهه ۾ سڙي رک ٿي چڪو آهي. انور منهنجي ننڍي هوندي جو دوست آهي. سندس زندگي ڏکن جو هڪ ڊگهو داستان آهي. جو جڏهن جوان ٿيو ته سندس مڱڻو هن جي سوٽ فهميده سان ڪيو ويو، جنهن سان کيس ننڍي هوندي ئي محبت هوندي هئي. قدرت جي ڪرڻي اها ٿي جو خانداني جهيڙن سبب سندن مڱڻو ٽوڙيو ويو. هن پنهنجي چاچي کي گهڻو ئي ٻاڏايو، پر سندس چاچي کي ڪوبه رحم نه پيو. هن فهميده جي شادي ٻئي هنڌ ڪرائي ڇڏي. انور جي دنيا ۾ اونداهي ٿي وئي ۽ هو ڪيترن ڏينهن تائين ڳوٺ مان غائب هو. سندس پيءُ جيڪو سکيو ستابو ماڻهو آهي، تنهن انور کي سمجهائي ڳوٺ آندو ۽ سندس دل وندرائڻ لاءِ کيس هرڪا خوشي مهيا ڪري ڏني. وقت گذرندو رهيو، زخم ميساربا ويا. آهستي آهستي انور به خوش گذارڻ لڳو. هڪ وقت اهڙو به آيو جو انور جي چاچي سان هڪ دفعو وري ٺاهه ٿي ويو. ٺاهه موجب انور کي ٻيو سڱ ڏيڻو ڪيو ويو، جيڪو فهميده جي ڀيڻ رشيده جو هو. خانداني ڳالهيون وچ ۾ اچي ويون ۽ انور کي مجبور ڪيو ويو ته هو ظالم سماج جي چانئٺ تي بي زبان ٻڪري وانگر قربان ٿي وڃي. هو خاموش رهيو، سندس مڱڻو ٿي ويو. ڪجهه ڏينهن گذريا ته انور جي پيءُ ۽ چاچي درميان زمين جي معاملي تان جهيڙو ٿي پيو، جنهن ڪري هڪ دفعو وري ماضي کي دهرايو ويو ۽ رشيده جي شادي انور جي بجاءِ سندس ماسي جي پٽ ڌڻي بخش سان ڪرائي وئي، جيڪو جاهل ۽ آواره قسم جو ماڻهو هو، جنهن شاديءَ کان پوءِ معصوم رشيده تي ظلم جو اڻ کٽ سلسلو شروع ڪري ڏنو. معصوم نياڻي سڀ سور خاموشي سان سهندي رهي. هڪ دفعو راڄ جي چڱن مڙسن جو ميڙ ٿيو ۽ ٻن ڀائرن کي ٺاهڻ جي آخري ڪوشش ڪئي وئي. انور جو پيءُ ۽ چاچو ڪجهه شرطن تي پاڻ ۾ کير کنڊ ٿي ويا. رشيده جي ننڍي ڀيڻ رضيه جي شادي انور سان طئي ڪئي ويئي. انور انڪار ڪيو. کيس راضي ڪرڻ لاءِ دوست ۽ راڄن جا ماڻهو ڪوششن ۾ لڳي ويا، پر ڪوبه کڙ تيل نه نڪتو. آخر فهميده ۽ رشيده جڏهن انور کي سمجهايو ته جيڪڏهن هن سندن ڀيڻ سان شادي نه ڪئي ته هن جي زندگي تباهه ٿي ويندي ۽ کيس ڪنهن ظالم سان پرڻايو ويندو. انور سوچ ۾ ٻڏي ويو. آخر هن هائوڪار ڪئي ۽ سندس شادي ٿي ويئي. هن پنهنجي ويران زندگي کي ٻيهر آباد ڪرڻ لاءِ رضيه سان محبت ڪرڻ شروع ڪئي. هن رضيه کي پنهنجي زندگي جو آخري سهارو سمجهي پنهنجي هر خوشي سندس خوشيءَ لاءِ وقف ڪري ڇڏي. ڪجهه ڏينهن گذريا ته انور جي ڀيڻوئي ڪراچي گهمڻ جو پروگرام ٺاهيو ۽ ڪار ۾ سڀئي چڙهي روانا ٿيا. رضيه ۽ سندس ڀيڻون به گڏ هيون. ڪار سپر هاءِ وي تي ڊوڙي رهي هئي، اوچتو انور جي قسمت جو تارو کڙيو. تيز رفتار ڪار ۽ ٽرڪ جو ٽڪر ٿي پيو. ڪار پرزا پرزا ٿي وئي. زخمين کي اسپتال پهچايو ويو. انور کي جڏهن هوش آيو تڏهن هن پاڻ وٽ ڊاڪٽر کي بيٺل ڏٺو. هن يڪدم کانئس رضيه جو پڇيو، پر ڊاڪٽر کيس آرام ڪرڻ جو مشورو ڏنو ۽ ڪجهه دير بعد انور ٻڌو ته رضيه هيءُ جهان ڇڏي ويئي. انور جي دنيا اجڙي ويئي، هو دانهون ڪرڻ لڳو پر قدرت جو فيصلو اٽل ٿيندو آهي، ويا نه ورندا آهن. ڪافي وقت هو پنهنجي بدنصيبي تي ڳوڙها ڳاڙيندو، سڏڪا ڀريندو رهيو. چرين وانگر پنهنجي منهن ڳالهائيندو هو. هاڻي وڃي ڪجهه سامت ۾ آيو آهي، پر کيس شادي جي لفظ کان ايتري ته نفرت آهي جو هو ڪنهن به شاديءَ ۾ نه ويندو آهي ۽ هر وقت تنها گذاري ٿو. کيس ڪڏهن به خوشي ۾ نه ڏٺو. عبرت 28 مارچ 1976ع
