جلاوطن دوست جي ياد ۾

[محمد اسلم عباسي]

جلاوطن دوست جي ياد ۾
احمد سولنگي

سنڀاري سنڌ ساريءَ کي،​

اکيون پرديس م تنهنجون، رُئن ٿيون ، رت هارن ٿيون،
ٻٻر جو ٻُور ٿو ٻهڪي، اَڪن جو کير کارو آ،
پرين پرديس ۾ تون آن،
کٻڙ جي مَڪَ سان مهڪي، ٽڙيو هي ديس سارو آ.
سموري لاڙ جي ڇاڇر، پکين جي پيرَ هيٺان آ!
وڄن ٿا نَڙ هوائن ۾، ٻُرن ٿا چنگ چؤنرين جا،
ٻنيون ۽ ٻُوههَ ٻيلهاڙيون، پنن تي ٿو پوي پارو!
هي کاري ڇاڻ جون ڇاڙهون،
اُڏامي سمنڊ جت ٿو لوڻياٺي ڦيڻ ڦهلائي،
اُٺن جا وڳ ڪنارن تي،
پريان هو چنڊ پيو اُڀري، اُنهيءَ سان ڪير ڳالهائي؟
سنهو ٽاڪو سُئي جو ڄڻ، ڀرن ٿا ڀرت پاريهر،
ٿڌيري ٿر جي واريءَ تي، کنيو ڪر آههِ ڪاريهر،
۽ مهراڻي مٿان مورن
پرن ۾ سج کي سانڀي،
ٻڌي آ جُهڙ سندي جهالر.
رُئن ٿا رڻ مٿان تارا، پوي ٿي ماڪ پوٺن تي،
سڏن ٿا سُڃ جا سُڏڪا، رُلي ٿي رُڃ رستن تي،
پکيڙن پاند ٿيون پنهنجا، ڪجل جي ريک ري راتيون.
اُڀي گورک سندي چوٽي،
ٿئي جيئن برفباري ٿي، وجهي ململ جي پوتي ۽
لڪيءَ جي لال سانجهيءَ ۾، ٿئي روپوش ٿو سورج،
هڻي ڄڻ ڌنڌ پيو ڌاڙو
سکر ڪنهن گل جان وهنجي ، سُڳنڌي ماڪ موتين سان،
ٽڙي پئي روهڙي هر پل چنبيليءَ، رات راڻيءَ جان
اکين ۾ عڪس بيڪس جي، ڪنعيو ڪنهن ڪهاڻيءَ جان،
پرين پرديس ۾ تون آن
کٻڙ جي مَڪَ سان مهڪي ، ٽڙيو هي ديس سارو آ.​