سپنن جي سڃ : صبح جي ڳالھ عورت : عورت بيوفا دغاباز ۽ مڪار آهي آشا خاموش، اداس وياڪل، خاموش ڇو آهين ؟ جواب ڏي منهنجي سوال جو جواب ڏي آشا اکين ۾ الڪو: چپ تڙپيس، ڦڙڪيس منهنجي مجبوري بہ ڏس شامو مجبوري: هون ( مان تنهنجي لاءِ سڀ ڪجھ ڇڏي آهيو آهيان، سب ڪجھ ٺڪرائي آهيو آهيان. تون مرد آهين شامو، تنهنجي لاءِ ائين ڪرڻ آسان آهي، تون سورج آهين، مان چنڊ جو داغ ، هڪ غلط قدم مون کي جيون لاءِ گرهڻ لڳائي ڇڏيندو : التجا : مان آتش مان باهہ برهہ جي . “ مون سان بحث نہ ڪر آشا : منهنجي سوال جو جواب ڏي مون وٽ وقت ڪونهي، ٿڌي دل سان تہ سوچ : منهنجي دل ۾ جوالا ٿي ٽهڪي، مان ٿڌي دل ڪٿان آڻيان ؟ ڪجھ تہ سوچ ڪجھ تہ ويچار، جيڪڏهن تون ڇوڪري هجين ها تہ : ؟ بڪواس بند ڪر چئہ مون سان ڀڄي هلندئين يا نہ ، سماج جي ديوار ڪيرائيندئين يا نہ ؟ : هوءَ چپ چاپ پاڇو وڃايل ، ٿڪ ۽ اڃايل فضائن ۾ ڀڻڪو “ پڻس ڪنهن انجنيئر سان پرڻائڻ جي لالچ ڏني هوندس، اڄ حيلا هلائي دامن ڇڏيائين، شڪوه: منزل وڃايل رستا اڻانگا اوکا. ڀلائي ڇڏ اهڙي بيوفا دوست کي ، وساري ڇڏ تہ تون ڪڏهن ڪنهن مڪار عورت کي چاهيو هو. ائين ئي ڪندس ، ائين ئي ڪندس “ پر پيار جي واپار ۾ مان هميشہ فائديمند رهيو آهيان مون وانگر پنهنجي پريتما کي آزمائي ڏس ڪندن، عورت ڪڏهن بہ ڪنهن مرد سان وفا نہ ڪئي آهي، “ پر جنهن کي مان چاهيان ٿو ، شامو، سا ائين نہ ڪندي هوءَ پيار جي ديوي وفا جي پتلي آهي . آزمائي ڏسينس ڪندن، آزمائي ڏسينس “ سڀ عورتون تنهنجي آشا جهڙيون ناهن “ شام جي ڳالھ ::: عورت ! عورت بيوفا دغا باز ۽ مڪار آهي“ ممي اداس، اداس، خاموش منهنجي من جا ڦاٽ ”عورت ڀڳوان جي ڪريل ڪلا آهي صحرا جي رڃ زخمن جي پيڙا آهي“ “ سچ ٿو چيئين شامو“ مان پاڳل مان باغي : “ سچ ٿو چوان ! اهي اکر تنهنجا آهن ممي : ” تون جيڪا خود عورت آهين“ ” ها مان عورت آهيان پٽ توکي جنم ڏنو اٿم منهنجا لال، پر ڪڏهن بہ ڪنهن جو ڪنڌ نہ جهڪايم“ ” ۽ هن آشا جي ٻچيءَ منهنجا سڀ سپنا خاڪ ۾ ملائي ڇڏيا ، ڪوڙا واعدا ڪندي رهي
