جڙندو سهڻو سماج خادم گھراڻو آصف پنهنجي گاڏي تي ڳوٺ کان شهر طرف وڃي رهيو هو شهر ۾ هي ابدي گڏجاڻي ۾ شريڪ ٿيندو هو آصف حساه طبيعت رکندڙ ملنسار انسان هو هن جي قلم جي نوڪ سن جيڪا اکرن جي مالها جڙندي هئي اها هن سماج ۾ موجودفرسوده يسمن خلاف جنگ جو اعلان هوندو هو هي هڪ بهترين ڪهاڻيڪار هو هن جون ڪهاڻيون وڏي ڇاهه سان پڙهيون وينديون هيون ٻار هن کي چوندا هئا ته ڪاڪا اسان کي ڪهاڻي ٻڌائي ڳوٺ جي ٻارن جي محفل ۾ ويئي هي انهن کي ڪهاڻيون ٻڌائيندو هو ڳوٺ جا ٻار هن کي چوندا ئي ڪاڪو ڪهاڻي وارو .هن اندر ۾ ڪاوڙ نه هئي ٻارن سان هن کي اييترو پيار هوندو هو جو هي ٻارن جي محفلن جو مور هوندو هو .جيئن هي وڃي رهيو هو ته پريان وڻ جي هيٺيان ويٺل ڪاڪي ولو تي هن جي نظر پيئي جيڪو ڪنڌ مونن ۾ هڻيو ويٺو هو هن محسوس ڪيو ته اڄ ڪاڪي ولو جي من ۾ مانداڻ آهي اندر منجھه ڪو ڏک آهيس جو ائين وڻ جي ڇانه ۾ اداس ويٺو آهي شايد ڪاڪي ولو سان ڪا ويل وهامي وئي آهي جنهن ڪاڪي ولو جو اندر جھوري ڇڏيو آهي آصف يڪدم بائيڪ جو رخ ڪاڪي ولو ڏانهن ڪيو هن اتي پهچي ڪاڪي ولو ڪي سلام ڪيو ته ڪاڪي ولو ڪنڌ مٿي کڻي سلام جو جواب ڏنو هن ڏٺو ته ڪاڪي جي چهري تي اداسي ۽ پريشاني هئي خوشي ڪنهن پرديسي پکي جيان اڏري ويئي هئي ڪاڪي جي نيڻ نماڻا هئا اکين ۾ لڙڪن جو درياءُ هو آصف سمجھي نه سگھيو ته اڄ ڪاڪي ولو کي ڪهڙي ڏک ڏوليو آهي ؟ هي به ڪاڪي ولو جي ڀر ۾ ويهي رهيو ۽ ڪاڪي ولو کي چيائين ته ڪاڪا ڇا ٿيو آهي ؟ جو اڄ توهان جي چهري تي اداسي آهي توهان جي لبڙن تي مرڪ هوندي هئي اها نه آهي .جنهن تي هن چيو ته پٽ تون رهين ٿو شهر ۾ هفتي تي ايندو آهين جيڪو وقت تون ڳوٺ ۾ هوندو آهين اهو تنهنجو وقت گھڻو ڳوٺ جي ٻارن سان گذرندو آهي توکي ڪهڙي پروڙ ته اسان جي ڳوٺ سان ڪهڙو ڪيس ٿيو آهي ؟ آصف چيو ته ڪاڪا اهي ٻار هن چمن جا گلڙا آهن انهن گلڙن ۾ آئون گلڙن پنهنجو ساحل پسيندو آهيان جيڪو مون ڏور ان منزل انهن ويو آهي جتان ڪوبه واپس ورڻو نه ناهي جڏهن انهن ٻارن سان ويهندو آهيان ته آئون انهن ۾ پنهنجو ساحل پسيندو آهيان ڪجھه پل لاءِ منهنجي جھريل اندر کي آساس ايندو آهي منهنجو من سرهو ٿي ويندو آهي ڏک ڏاکڙا مون کان ڏور هليا ويندا آهن شام جو جيڪي منهنجا ساٿي قلم جو پورهيو ڪري هن سماج جي براين کي وائکو ڪندا آهن انهن سان وڃي محفل ۾ شامل ٿيندو آهيان واقعي مون کي ڪابه خبر نه آهي ڳوٺ جون جيڪي به ذميواريون آهن اهي سڀ مون ننڍي ادا جي حوالي ڪري ڇڏيون آهن اهوئي ڳوٺ جي غمي خوشي سان منهن ڏيندو آهي آئون هڪ مسافر وانگر ايندو آهيان وري هليو ويندو آهيان مون کي ڪابه ڪل نه آهي پٽ ڏس ڪيترو سمو گذري چڪو آهي پر اڄ به توکي ساحل ياد آهي تون هن کي وساري نه سگھيو آهين اڄ ساحل هجي ها ڳڀرو جانٺو جوان هجي ها پٽ تي به هڪ اڙيل بلا آئي آهي جنهن نوجوانن کي موت جي منهن ۾ وجھي ڇڏيو آهي جيڪو اميرن غريبن پورهيتن جو جھڳو جھڻ ڪري رهي آهي اها بلا الڪوحل جنهن کي ٺرو چوندا آهن اها هتي تباهي مچائي رهي آهي مون ڪافي دانهون ڪوڪون ڪيون پر جيئن چوندا آهن واڪا ڪرڻ مون وس ٻڌڻ ڪم وريام جو . مون پنهنجي پاران نه گھٽايو پر منهنجون دانهون ائين هيون رڍن اڳيان رباب وڄائيندي ورهيه گذري ويندا پٽ مون کي به توسان ڳجھه ڳرهڻو آهي جنهن کان ٿو اها ڳالهه ڪريان ته اهي چون ٿا ماٺ ڪري ويهي رهه اهي وڏا ماڻهو پٺ وارا آهن اهي تنهنجو جھڳو جھڻ ڪري ڇڏيندا آهن . ان ڪري دل جو درمان دل ۾ کڻي ويٺو آهيان منهنجو به هڪ پٽ آهي ائين نه ٿئي ته اهو به هن علت ۾ اچي وڃي مون کان هميشھ لاءِ رسي وڃي . اها بلا توهان جي ڳوٺ تائين نه پهتي آهي پر رسڻ ۾ دير نه ڪندي ڪير به هن بلا کي روڪڻ وارو نه آهي پٽ هي هڪ زهر آهي ڪراچي ۽ حيدرآباد واري خبر تو اخبران ۾ پڙهي هوندي ته هڪ ئي وقت ڪيترا ماڻهو ٺرو پيئڻ جي ڪري موت جي ننڊ سمهي پيا هئا اهڙا واقعا اسان جي ڳوٺ ۾ ٿي رهيا آهن هن وقت تائين ڪاترا ماڻهو هن بلا جو شڪار ٿي چڪا آهن پر لڪائڻ خاطر انهن جي موت کي دل جي دوري جو نالو ڏنو ويو جيڪي نوجوان مري ويا آهن اهي ان ٺري جا عادي هئا اهي پاڻ ته ويا هليا پر پنهنجي والدين کي ڏکارو ڪري ٻارن کي يتيم ڪري ويا.پٽ هرڪو پنهنجي اولاد جي ڪاڻ سوچيندو آهي سڀاڻي منهنجو پٽ ويو ته منهنجون ٻه به ويون ته ٻارهن به ويون جيڪو منهنجو پڇاڙي جو سهارو آهي پٽ هي نوجوان اسان جي ديس جو سرمايو آهن پر اهي هن زهر وگھي وڃي رهيا آهن هن زهر کي بند ڪرائڻو وارو ڪوبه نه آهي پٽ تون ڪوشش ڪر من ڪا واٽ ملي پوي جنهن تي آصف چيو ته ڪاڪا همت مردان مدد خدا اسان همت ڪنداسين ته اها بلا هتان نڪري ويندي هتان ڇا پر اسان جي ديس مان نڪري ويندي ڪنهن به نوجان کي ڪکي ڪانه سگھندي ڪاڪا دعا ڪريو ته اسان اوهان جي ڏنل راءِ ۽ شڪايت ۾ ڪامياب وڃون .اسان هن ظالم ٺري جي خلاف تحريڪ هلائي نوجوانن کي بيدار ڪنداسين آصف اتي موڪلائي شهر آيو پنهنجي دوستن کي سڄي وارتا ٻڌائي جنهن تي هن جي دوستن چيو ته سڀ کان پهين اهم ڪم انساني جانين کي بچائڻ آهي پاڻ کي اهو ڪم ڪرڻ گھرجي سڀ دوست مڙي مٺ ٿي ضلعي جي پوليس جي اعلى آفيسر ۽ ضلعي جي وڏي عملدار سان مليا جن چيو ته اسان ان خلاف ايڪشن وٺون ٿا پر ڪجھه ڏينهن اسان کي مهلت ڏيو جن تي هنن چيو ته انهن ڪجه ڏينهن ۾ ٻين گھرن جا ڏيئا اجھامي ويا ته انهن جو ذميوار ڪير هوندو . توهان اها به ڳالهه ذهين نشين ڪريو ته توهان جاڪجهه پوليس وارا انهن ظالمن سان ٻٽ آهن انهن کي هن آپريشن جي خبر پئجي ويندي جنهن تي هنن کي چيو ويو ته اسان اسڙي ٽيم جوڙينداسين جو انهن کي ڪل ئي ڪانه پوندي نانگ به مري ويندو لٺ به بچي پوندي . هي هڪ آس اندر ۾ کڻي نڪتا . ائين آصف وري به شهر ويو هليو پٺيان هن مسئلي لاءِ پنهنجي دوستن کي پارت ڪري ويو هو . جڏهن ٻئي هفتي آيو ته ان ئي وڻ هيٺان هن ڪاڪي ولو کي ڏٺو اڄ جنهن جي چهري تي اداسي نه هئي پر هڪ پياري مرڪ ۽ خوشي هئي . ڪاڪو ولو آصف کي ڀاڪرن ۾ ڀري پيار ڪرڻ لڳو . چيو ته رات جي انڌاري ۾ پوليس وارن اهڙو آپريشن ڪيو جو ڪنهن کي ڪل به ڪانه پيئي سڀ ڏوهاري قابو ٿي ويا هزارين لٽر ٺرو هٿ آيو جيڪي هنن جا ساٿاري هئا انهن کي به سڻس نه پيئي اها جيڪا ڪوشش آهي اها هلندي رهي جڏهن هيءَ بلا ختم ٿي ويندي ته اسان جا نوجوان پنهنجو هڪ نئون سهڻو سماج جوڙيندا جنهن ۾ پار ۽ دانهون نه هونديون پر شادماني جا گيت ۽ سر ايندا . ائين ڪاڪو ولو آصف ۽ سندس ساٿين کي دعائون ڪندو پنهنجي ڳوٺ ڏانهن راوانو ٿيو آصف وري پنهنجي ڳوٺ ڏانهن ان اميد سان ته هتي جڙندو هڪ سهڻو سماج .
جڙندو سهڻو سماج خادم گھراڻو آصف پنهنجي گاڏي تي ڳوٺ کان شهر طرف وڃي رهيو هو شهر ۾ هي ابدي گڏجاڻي ۾ شريڪ ٿيندو هو آصف حساه طبيعت رکندڙ ملنسار انسان هو هن جي قلم جي نوڪ سن جيڪا اکرن جي مالها جڙندي هئي اها هن سماج ۾ موجودفرسوده يسمن خلاف جنگ جو اعلان هوندو هو هي هڪ بهترين ڪهاڻيڪار هو هن جون ڪهاڻيون وڏي ڇاهه سان پڙهيون وينديون هيون ٻار هن کي چوندا هئا ته ڪاڪا اسان کي ڪهاڻي ٻڌائي ڳوٺ جي ٻارن جي محفل ۾ ويئي هي انهن کي ڪهاڻيون ٻڌائيندو هو ڳوٺ جا ٻار هن کي چوندا ئي ڪاڪو ڪهاڻي وارو .هن اندر ۾ ڪاوڙ نه هئي ٻارن سان هن کي اييترو پيار هوندو هو جو هي ٻارن جي محفلن جو مور هوندو هو .جيئن هي وڃي رهيو هو ته پريان وڻ جي هيٺيان ويٺل ڪاڪي ولو تي هن جي نظر پيئي جيڪو ڪنڌ مونن ۾ هڻيو ويٺو هو هن محسوس ڪيو ته اڄ ڪاڪي ولو جي من ۾ مانداڻ آهي اندر منجھه ڪو ڏک آهيس جو ائين وڻ جي ڇانه ۾ اداس ويٺو آهي شايد ڪاڪي ولو سان ڪا ويل وهامي وئي آهي جنهن ڪاڪي ولو جو اندر جھوري ڇڏيو آهي آصف يڪدم بائيڪ جو رخ ڪاڪي ولو ڏانهن ڪيو هن اتي پهچي ڪاڪي ولو ڪي سلام ڪيو ته ڪاڪي ولو ڪنڌ مٿي کڻي سلام جو جواب ڏنو هن ڏٺو ته ڪاڪي جي چهري تي اداسي ۽ پريشاني هئي خوشي ڪنهن پرديسي پکي جيان اڏري ويئي هئي ڪاڪي جي نيڻ نماڻا هئا اکين ۾ لڙڪن جو درياءُ هو آصف سمجھي نه سگھيو ته اڄ ڪاڪي ولو کي ڪهڙي ڏک ڏوليو آهي ؟ هي به ڪاڪي ولو جي ڀر ۾ ويهي رهيو ۽ ڪاڪي ولو کي چيائين ته ڪاڪا ڇا ٿيو آهي ؟ جو اڄ توهان جي چهري تي اداسي آهي توهان جي لبڙن تي مرڪ هوندي هئي اها نه آهي .جنهن تي هن چيو ته پٽ تون رهين ٿو شهر ۾ هفتي تي ايندو آهين جيڪو وقت تون ڳوٺ ۾ هوندو آهين اهو تنهنجو وقت گھڻو ڳوٺ جي ٻارن سان گذرندو آهي توکي ڪهڙي پروڙ ته اسان جي ڳوٺ سان ڪهڙو ڪيس ٿيو آهي ؟ آصف چيو ته ڪاڪا اهي ٻار هن چمن جا گلڙا آهن انهن گلڙن ۾ آئون گلڙن پنهنجو ساحل پسيندو آهيان جيڪو مون ڏور ان منزل انهن ويو آهي جتان ڪوبه واپس ورڻو نه ناهي جڏهن انهن ٻارن سان ويهندو آهيان ته آئون انهن ۾ پنهنجو ساحل پسيندو آهيان ڪجھه پل لاءِ منهنجي جھريل اندر کي آساس ايندو آهي منهنجو من سرهو ٿي ويندو آهي ڏک ڏاکڙا مون کان ڏور هليا ويندا آهن شام جو جيڪي منهنجا ساٿي قلم جو پورهيو ڪري هن سماج جي براين کي وائکو ڪندا آهن انهن سان وڃي محفل ۾ شامل ٿيندو آهيان واقعي مون کي ڪابه خبر نه آهي ڳوٺ جون جيڪي به ذميواريون آهن اهي سڀ مون ننڍي ادا جي حوالي ڪري ڇڏيون آهن اهوئي ڳوٺ جي غمي خوشي سان منهن ڏيندو آهي آئون هڪ مسافر وانگر ايندو آهيان وري هليو ويندو آهيان مون کي ڪابه ڪل نه آهي پٽ ڏس ڪيترو سمو گذري چڪو آهي پر اڄ به توکي ساحل ياد آهي تون هن کي وساري نه سگھيو آهين اڄ ساحل هجي ها ڳڀرو جانٺو جوان هجي ها پٽ تي به هڪ اڙيل بلا آئي آهي جنهن نوجوانن کي موت جي منهن ۾ وجھي ڇڏيو آهي جيڪو اميرن غريبن پورهيتن جو جھڳو جھڻ ڪري رهي آهي اها بلا الڪوحل جنهن کي ٺرو چوندا آهن اها هتي تباهي مچائي رهي آهي مون ڪافي دانهون ڪوڪون ڪيون پر جيئن چوندا آهن واڪا ڪرڻ مون وس ٻڌڻ ڪم وريام جو . مون پنهنجي پاران نه گھٽايو پر منهنجون دانهون ائين هيون رڍن اڳيان رباب وڄائيندي ورهيه گذري ويندا پٽ مون کي به توسان ڳجھه ڳرهڻو آهي جنهن کان ٿو اها ڳالهه ڪريان ته اهي چون ٿا ماٺ ڪري ويهي رهه اهي وڏا ماڻهو پٺ وارا آهن اهي تنهنجو جھڳو جھڻ ڪري ڇڏيندا آهن . ان ڪري دل جو درمان دل ۾ کڻي ويٺو آهيان منهنجو به هڪ پٽ آهي ائين نه ٿئي ته اهو به هن علت ۾ اچي وڃي مون کان هميشھ لاءِ رسي وڃي . اها بلا توهان جي ڳوٺ تائين نه پهتي آهي پر رسڻ ۾ دير نه ڪندي ڪير به هن بلا کي روڪڻ وارو نه آهي پٽ هي هڪ زهر آهي ڪراچي ۽ حيدرآباد واري خبر تو اخبران ۾ پڙهي هوندي ته هڪ ئي وقت ڪيترا ماڻهو ٺرو پيئڻ جي ڪري موت جي ننڊ سمهي پيا هئا اهڙا واقعا اسان جي ڳوٺ ۾ ٿي رهيا آهن هن وقت تائين ڪاترا ماڻهو هن بلا جو شڪار ٿي چڪا آهن پر لڪائڻ خاطر انهن جي موت کي دل جي دوري جو نالو ڏنو ويو جيڪي نوجوان مري ويا آهن اهي ان ٺري جا عادي هئا اهي پاڻ ته ويا هليا پر پنهنجي والدين کي ڏکارو ڪري ٻارن کي يتيم ڪري ويا.پٽ هرڪو پنهنجي اولاد جي ڪاڻ سوچيندو آهي سڀاڻي منهنجو پٽ ويو ته منهنجون ٻه به ويون ته ٻارهن به ويون جيڪو منهنجو پڇاڙي جو سهارو آهي پٽ هي نوجوان اسان جي ديس جو سرمايو آهن پر اهي هن زهر وگھي وڃي رهيا آهن هن زهر کي بند ڪرائڻو وارو ڪوبه نه آهي پٽ تون ڪوشش ڪر من ڪا واٽ ملي پوي جنهن تي آصف چيو ته ڪاڪا همت مردان مدد خدا اسان همت ڪنداسين ته اها بلا هتان نڪري ويندي هتان ڇا پر اسان جي ديس مان نڪري ويندي ڪنهن به نوجان کي ڪکي ڪانه سگھندي ڪاڪا دعا ڪريو ته اسان اوهان جي ڏنل راءِ ۽ شڪايت ۾ ڪامياب وڃون .اسان هن ظالم ٺري جي خلاف تحريڪ هلائي نوجوانن کي بيدار ڪنداسين آصف اتي موڪلائي شهر آيو پنهنجي دوستن کي سڄي وارتا ٻڌائي جنهن تي هن جي دوستن چيو ته سڀ کان پهين اهم ڪم انساني جانين کي بچائڻ آهي پاڻ کي اهو ڪم ڪرڻ گھرجي سڀ دوست مڙي مٺ ٿي ضلعي جي پوليس جي اعلى آفيسر ۽ ضلعي جي وڏي عملدار سان مليا جن چيو ته اسان ان خلاف ايڪشن وٺون ٿا پر ڪجھه ڏينهن اسان کي مهلت ڏيو جن تي هنن چيو ته انهن ڪجه ڏينهن ۾ ٻين گھرن جا ڏيئا اجھامي ويا ته انهن جو ذميوار ڪير هوندو . توهان اها به ڳالهه ذهين نشين ڪريو ته توهان جاڪجهه پوليس وارا انهن ظالمن سان ٻٽ آهن انهن کي هن آپريشن جي خبر پئجي ويندي جنهن تي هنن کي چيو ويو ته اسان اسڙي ٽيم جوڙينداسين جو انهن کي ڪل ئي ڪانه پوندي نانگ به مري ويندو لٺ به بچي پوندي . هي هڪ آس اندر ۾ کڻي نڪتا . ائين آصف وري به شهر ويو هليو پٺيان هن مسئلي لاءِ پنهنجي دوستن کي پارت ڪري ويو هو . جڏهن ٻئي هفتي آيو ته ان ئي وڻ هيٺان هن ڪاڪي ولو کي ڏٺو اڄ جنهن جي چهري تي اداسي نه هئي پر هڪ پياري مرڪ ۽ خوشي هئي . ڪاڪو ولو آصف کي ڀاڪرن ۾ ڀري پيار ڪرڻ لڳو . چيو ته رات جي انڌاري ۾ پوليس وارن اهڙو آپريشن ڪيو جو ڪنهن کي ڪل به ڪانه پيئي سڀ ڏوهاري قابو ٿي ويا هزارين لٽر ٺرو هٿ آيو جيڪي هنن جا ساٿاري هئا انهن کي به سڻس نه پيئي اها جيڪا ڪوشش آهي اها هلندي رهي جڏهن هيءَ بلا ختم ٿي ويندي ته اسان جا نوجوان پنهنجو هڪ نئون سهڻو سماج جوڙيندا جنهن ۾ پار ۽ دانهون نه هونديون پر شادماني جا گيت ۽ سر ايندا . ائين ڪاڪو ولو آصف ۽ سندس ساٿين کي دعائون ڪندو پنهنجي ڳوٺ ڏانهن راوانو ٿيو آصف وري پنهنجي ڳوٺ ڏانهن ان اميد سان ته هتي جڙندو هڪ سهڻو سماج .
سٺن احساسن تي مبني ڪهاڻي آهي ... هڪ عرض ڪندس ته ڪهاڻي يا ليک موڪلڻ کانپوء ان کي هڪ دفعو ضرور پڙهو ۽ ان ۾ جيڪڏهن ضروري هجي ته ترميمون ڪري درستگيون ڪيو. جيڪڏهن دوستن جا رايا يا ڪمينٽس پڙهڻ لاء نه هجن ته مايوس نه ٿيو. اوهان جون سنڌ سلامت تي لکيل لکڻيون گوگل سرچ ايبل هونديون آهن ۽ ڪيئي خاموش دوست انهن کي پڙهندا آهن.
دوستن جي طرفان منهنجي ڪهاڻي پسند ڪرڻ جي مهرباني دوست اهڙي نموني همت افزائي ڪندا رهندا سڀني دوستن جي مهرباني
سائين اوهان جي ڪهاڻي تمام سهڻي آهي، ۽ هن ڪهاڻي ۾ جيڪو موضوع آهي اهو بيشڪ خطرناڪ آهي اوهان جي اها ڪوشش ساراهڻ جوڳي آهي، ۽ اهڙين بلائين کي پنهنجي ملڪ مان ڪڍڻ تمام ضروري آهي
