گُوندَرَ هَٿ نَه پَيرَ، وِرِهُ مَنجهينِ وَهَڻَو ڪُڙِه ۾ قَطَارُون ڪَرَي، سُورَن لَايَا سَيرَ مُون جيئَن گهارَي ڪَيرَ، هَيڪلي ريءَ سَڄَڻَين سُرُ رپَ گُوندَرَ = غم، ڏک، پريشانيون، اذيتون، ڀوڳنائون، پيڙائون ورهُ = عشق مَنجهين = اندر، اندر ۾ وَهَڻَو = جاري، سنڌوءَ جي تيز وهڪري جيان پيو وهي ڪُڙه = قلب، ڪُک، سرير سَيرَ = واٽون، دڳ، پيچرا، لنگهه، چارا، گس، رستا بيت جو منظر غمن، ڏکن، ڀوڳنائن، پيڙائن ۽ اذيتن کي ڪي هٿ ۽ پير ته ڀلا ناهن ٿيندا نه، جو ايندي ويندي، اٿندي، ويهندي، لُڇندي ڦٿڪندي، پاسا ورائيندي ڪنهن کي ڏسڻ ۾ اچن. هوڏانهن اندر ۾ محبوب جو عشق وري الڳ سنڌوءَ جي تيز وهڪري جان پيو وهي، ساهه ڪڍي، ٻوڙي ماري، چيچلائي ۽ چيڀاٽي ٿو. قلب ۾، جيءَ ۾، ڪک ۾، سڄيءَ جان ۾، سورن ته ڄڻ دڳ، رستا، واٽون، پيچرا، ۽ لنگهه ٺاهي ڇڏيا آهن. هڪڙا اڃان ويا ئي ناهن ته مٿان وري ٻيا اچيو ٿا ڪڙڪن. محبوبن کان سواءِ هينئن مون جيان ڪا اڪيلي ته هيڏي جبل جيڏي اذيتن واري زندگي گذاري ڏيکاري. سمجهاڻي ڀٽائيءَ جي شاعريءَ جا انيڪ موضوع آهن، جيترا به هن ڪائنات ۾ لقاءَ، مظهر، ڏيک، حسناڪيون، دلڪشيون، پيڙائون ۽ اذيتون آهن سي سڀ ڀٽائيءَ جا موضوع آهن. ڀٽائيءَ جي مشاهدي جو ڪو انت ناهي. هو سيلاني هيو ۽ سندس اک هر عڪس، هر اولڙي، هر منظر ۽ هر مظهر کي فلمبند پي ڪيو. سندس فوٽوگرافي ۽ منظرنگاري ڪمال جي آهي. سندس ڏات ۽ ڏانءُ بي مثال، شاندار ۽ شاهڪار آهي. مٿئين بيت ۾ ڀٽائيءَ جنهن انداز م غمن، پيڙائن ۽ اذيتن کي اظهاريو آهي سي پڙهي جيءُ جهري ٿو پئي ۽ اکيون لڙڪ لاڙي ٿيون ويهن. _____ محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
