ڪِي جو ڪَنهِين پَارِ، اَکيُون پَسي آئيُون ٿيُون دِيوَانِيُون دِلِ ۾، اَپَرِ لَڳِيَن آرِ تِهَان پَوءِ قَرَارِ، سُتيُون ڪِينَ سَيَدُ چَئَي سُرُ آسَا ڪَنهين = ڪنهن پَار = پاسي، طرف، هنڌ ديوانيون = مستانيون اَپَر = بيحد آر = نينهُن، عشق، گهاءُ، زخم تهان = تنهن کان پوءِ قرار = آرام، سڪون بيت جو منظر هي اکيون گهمندي ڦرندي ڪنهن پاسي جيڪو ڏسي آئيون آهن، ان کان پوءِ صفا چريون ۽ مستانيون ٿي پيون آهن. دل جو اوڏانهُن ڦرائي آيون آهن. لڳي ٿو ڪو وڏو عشق لڳو اٿن جو سک، چين ۽ آرام ڦٽي ويو اٿن. رات توڙي ڏينهن سمهڻ ئي ڇڏي ڏنو اٿن، نيڻين ننڊون وِهه اٿن. سمجهاڻي سدائين ايئين ٿيندو آهي ته محبوب کي ڏسنديون اکيون آهن ۽ سزا وري ملندي آهي دل ۽ جسم کي. ڀٽائيءَ جو هي بيت پڻ ان ڳالهه جي عڪاسي ٿو ڪري. ڪنهن ٻئي ملڪ، ڪنهن ڏوراهين هنڌ ۽ پرائي وطن ۾ گهمندي ڪنهن وينگس کي جڏهن ناز ۽ انداز سان ٽلندي هنن اکين ڏسي ورتو ته پنهنجو سڪون ۽ قرار وڃائي ويٺيون. هاڻي ته جيڪو نينهن لڳو ٿن ته ڏينهن رات جو سڪون ڦٽي ويو اٿن. هاڻي ته پيون لڙڪ لاڙين ۽ اوجاڳا ڪن. _____ محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
