”هڻ-کڻ“ تي هسوار استاد بخاري تون هاڻي مون کي پيارنه ڏي! مان راهه- مسافر يار آهيان تون قرب وڌائي محبت جا، هي ڪُلف، ڪڙا، ديوار نه ڏي! مان هاڻ، هوا هسوار آهيان. تون پيار ٿو ڏين، جيون ٿو وڻي. هي جيون ڇا، هي جهور، مگر تَن، مَن ٿو وڻي. هي گلشن ڇا، هن گلشن جو ڪک پن ٿو وڻي. هن دُنيا جا، مونکي تنهنجي سونهن-سنوار جو سُنهن، ڌنڌا ٿا وڻن، هن دنيا جا. تنهنجي وارن جي وَر وَر جو قسم، ڦندا ٿا وڻن. هن گلشن جا، گؤنچ ته ڇا ڪنڊا ٿا وڻن هن دنيا. هي تنهنجون اکيون، ابرو، پنبڙيون سڀ شاهد بڙڇون، نيزا، ڀالا ٿا وڻن هن دنيا جا. هي تنهنجا ڳاڙها مِٺڙا مِٺڙا لَب شاهد، طعنا، تنڪا، دڙڪا ٿا وڻن هن دنيا جا. هن رياست جون، تنهنجي ئي ڪڙين، ڪنگڙين جو ڪري، سنگهرون ٿيون وڻن. هن خلقت جون، تنهنجي ئي ڳڻن، ڳالهين جي ڪري، تعديون ٿيون وڻن. تون مون کي ڪرڻ ديدار نه ڏي، اک پنڇيءِ کي، انهي پڃري جي ديوار نه ڏي! اک منهنجي کِلي، اک تنهنجي ڇُهي، تون گُهنڊ وجهي، اک ڇِڀندي ڇِڀندي، ڇِڙٻون ڏي! مان، جيءُ چوان، تون ڪنڌ ورائي، ڀُڻڪي ڀُڻڪي ڦوٽون ڏي! هٿ منهنجو وڌي، هٿ تنهنجو وٺي، تون ڇِرڪ ڀري، ڏند ڪرٽي ڪرٽي، هڪلون ڏي! ها محبت کي وِجهه کَڏ کڻي. ڪنهن ٿوهر، اَڪ جي دَڏ ۾ کڻي. هر نُڪتي تي انڪار ئي ڏي! جو ڏيئي سگهين آزار ئي ڏي! جيئن جيون کان بيزار ٿيان، ڇو ته موت- وَتوبيمار آهيان، ۽ ”هَڻ-کَڻ“ تي هسوار آهيان. منهنجي جذبن جو احساس نه ڪر! ها مون تي ڪو ئي قياس نه ڪر! هِن جسم ڪڙيل تي ڪرم نه ڪر! ڪو روح ونگيل تي رحم نه ڪر! جا توسان واڻيل آهي تنهن نَس نَس کي ڪَٽ، رڳ رڳ کي ڪٽ! جو توسان ڳنڍيل آهي تنهن گس گس کي ڪٽ، دڳ دڳ کي ڪٽ! هن ساهه کي ڪو سهڪار نه ڏي، اتساهه کي ڪو آڌار نه ڏي، هر گُفتي تي ڌڌڪار ئي ڏي. ڏي چاهه کي هاڻي باهه کڻي، لاڳاپا سڀ لاهه کڻي، جيئن – تن من کان بيزار ٿيان، ۽ جيوت کي ”ٽي لفظ“ ڏيان، ڇو ته موت-وتو بيمار آهيان هن وقت ته مان، کڻي ڇا به ڪريان، مختار نه پر لاچار اهيان.
